پیشرفته‌ترین بمب‌افکن اتمی آمریکا را بشناسید +عکس

خبرآنلاین نوشت: در اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی، به نظر می‌رسید که بمب افکن آمریکایی XB-۷۰ Valkyrie از کتاب‌های علمی تخیلی بیرون آمده است. با طراحی تیز و زاویه‌دار و برخورداری از شش موتور پس‌سوخت و جدیدترین سیستم‌های هدف‌گیری، ناوبری و جنگ الکترونیکی، این بمب افکن، در مسیر تبدیل شدن به بزرگترین و سریع‌ترین بمب افکن تاریخ جهان قرار گرفت ولی این طور نشد.

جدای از زیبایی آینده‌نگرانه این بمب افکن، ابعاد آن فاصله زیادی تا B-۵۲ یی که قرار بود جایگزینش شود، نداشت. البته از آن کمی کشیده‌تر بود (طول XB-۷۰، حدود۵۶ متر بود و طول B-۵۲، در حدود ۴۸ متر) و باریک‌تر از آن طراحی شده و طول بال‌هایش ۳۲ متر بود در حالی که طول بال‌های B-۵۲ حدودا ۵۶ متر بود.

بمب افکن طراحی شده دارای شش موتور توربوجت پس سوز جنرال الکتریک YJ۹۳-GE-۳ بود که نیروی رانش حیرت‌آوری تولید می‌کرد که تقریبا سه برابر بیشتر از B-۵۸ Hustler که در آن زمان اولین نمونه عملیاتی بمب افکن ۲ ماخ جهان بود، به نظر می‌رسید.

از بسیاری جهات به نظر می‌رسید که XB-۷۰ پیشرفته‌ترین و تواناترین بمب افکن تاریخ لقب بگیرد. اما ساخت آن زمانی آغاز شد که آینده بمب افکن‌ها دچار نوسان شده بود. در سال ۱۹۵۹، موشک SM-۶۵ Atlas که اولین موشک بالستیک بین‌قاره‌ای آمریکا (ICBM) بود وارد خدمت شد. در همان سال، تست موشک UGM-۲۷ Polaris که اولین موشک بالستیک زیردریایی آمریکا (SLBM) بود آغاز گردید. این سیستم‌های تسلیحاتی جدید، رویکرد آمریکا برای ارسال مهمات هسته‌ای به اهداف دور را متحول کرد و دیگر نیازی به بمب افکن و سرمایه‌گذاری هنگفت برروی طراحی بمب افکن‌های جدید حس نمی‌شد.

در سوم دسامبر ۱۹۵۹، تنها یک روز بعد از انتصاب توماس گیتس به عنوان وزیر دفاع آمریکا، او پرونده ساخت XB-۷۰ را به حالت یک پرونده اولیه برگرداند ولی حتی این تصمیم هم کار این بمب افکن را تمام نکرد و در سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۶۱ بودجه‌ای برای این برنامه تخصیص داده شد.

در سال ۱۹۶۰، جان اف کندی و لیندون بی جانسون، سناتورهای آن زمان هر دو به حمایت از این برنامه پرداختند ولی طولی نکشید که ورق برگشت و در سال ۱۹۶۱، کندی که به سمت رئیس جمهور آمریکا برگزیده شد، ضربه نهایی را به XB-۷۰ زد و این برنامه برای هشت سال دیگر به عنوان تلاشی برای نمایش فناوری در دو هواپیمای نمونه اولیه با نام XB-۷۰A ادامه یافت. یکی از این دو هواپیما بعد از برخورد با هواپیمای F-۱۰۴ Starfighter در یک عکسبرداری هوایی در سال ۱۹۶۶ نابود شد و دیگری در موزه ملی نیروی هوایی آمریکا در پایگاه نیروی هوایی رایت پترسون ماندگار شد.