لیست پزشکیان صداها را درآورد

سید مسعود رضوی: با معرفی اعضای کابینه پیشنهادی مسعود پزشکیان به مجلس شورای اسلامی، درهای شایعات بسته شد و اینک تحلیلگران و حامیان و منتقدان، تقریبا می دانند با چه رویکرد و عملکردی در دولت چهاردهم روبرو خواهند بود. اعضای این کابینه، درپی رایزنی فشرده و دشوار به بهارستان می روند تا رای اعتماد نمایندگان کنونی را اخذ کنند.

با این که هنوز رایزنی نمایندگان مجلس در باب اعضای این کابینه آغاز نشده است، باد ناموفق در میان برخی منتقدان و مخالفان وزیدن گرفته و چند نقد جانانه به مسعود پزشکیان وارد کرده اند.

عیار این نقدها البته سنجیدنی است، ولی کیست که ملاحظات فراوان و اوضاع حساس کشور را به درستی دریافته باشد و شکافها و افتراقاتی را که بحران های پیاپی ایجاد کرده است، نبیند؟ کیست که از فقر و معضلات کشور در معیشت و آموزش و اشتغال و فرهنگ بی خبر باشد و ناامیدی و کناره گیری مردم از انتخابات و سایه های تنش نظامی و دهها موضوع دیگر را به وضوح نبیند و به فراست درنیابد. 

عمده ترین نقدها اين است که کابینه جوان نیست و میانگین سنی 7/59 سال برای کارهای سترگ و چالاکی بی وقفه، رقم مناسبی نخواهد بود. پاسخ این است که معاونان وزرا می توانند و می باید جوان باشند ولی در هرصورت به دو دلیل، نباید دولت کنونی با افراد کم تجربه کار کند؛ یکی شرایط حساس کشور و منطقه و دوم انتظارات مردم و مواجهه با افکار عمومی. 

اول اینکه   رویکرد تعاملی و همگرایی به وضوح بر چالش و واگرایی غلبه دارد. تجربه نوینی که با تشکیل شورای راهبری و کارگروه‌های پیشنهاد و انتخاب وزرا شکل گرفت، آزمونی نوین و هیجان انگیز برای مردمسالاری چالش انگیز جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود. 

با این همه دولت پزشکیان، دولت گذار است. از یک سو میراث‌بر شرایط و منابع و پروژه های ناتمام و ناموجه است که سالها پیش باید تعیین تکلیف می شد تا تجمیع و مخاطره را بدین مرحله نمی رساند. از سوی دیگر باید توقعات مردم را برآورده و اقتصاد و زندگی ملت را به سامانی قابل قبول نزدیک کند و وضعیتی پایدار را در مملکت به وجود آورد.

علاوه بر این دو سویه سنگین از مردم و رقبای تلخ‌وش به دولت خرده ها می گیرند و خود را صاحب سهم می پندارند. سویه اکثریتی قهر کرده با صندوق رأی و ناامید از تحولات ساختاری و سویه ای از صاحبان آرای شکست خورده در انتخابات که صدای بلندگو را در دولت سایه بیشتر کرده اند تا نشان دهند که سایه ها بیکار ننشسته و در میدانی ناپیدا حاضر و ناظرند!

ایراد دیگر به وزرای پیشنهادی، این است که مانند شرکت سهامی چیده شده و بیش از حامیان و رای دهندگان، به جریانهای ناباور به گذار و اصلاح ساختارها بها داده است. این نقد البته تامل انگیز است و به سادگی نمی توان از آن گذشت. پرسش این است که آرای انتخابات اخیر، ندای تغییر و اصلاح و عقلانیت و تسامح بود، بنابراین کسانی که می‌پرسند چرا باید این رویکرد در مرکز توجه و برنامه های دولت نباشد، سخنی تأمل‌انگیز را مطرح می‌کنند. 

 واقعیت این است که کابینه پیشنهادی درصدد است به روشنی نشان دهد که رئیس جمهور بنای چالش ندارد و هدف روشنی دارد که با آرامش و حذف گروه‌هایی که احتمال تنش می بیند به سمت تعامل با سایر ارکان کشور برود.

این خود نقطه قوت وزرای پیشنهادی است. جوانگرایی سابق و لاحق از برخی دانشگاه‌های ویژه را قبلا آزموده ایم.  پزشکیان درصدد ایجاد ثباتی است که کشور را بتوان با برنامه و قانون اداره کرد. این کار از سهم خواهان و عالمان یک شبه برنمی آید، متخصص مجرب و سیاستمدار صبور می خواهد. این حقیقت را از نظر نباید دور داشت.

از طرف دیگر باید منتقدان متوجه باشند که انتخاب کابینه جزو حقوق  رئیس جمهوری است و باید محترم شمرده شود. در این مرحله بیش از هر چیز کمک به پزشکیان و متخصصان و تحول خواهان دولت او به نفع کشور است. دولت او در مجموع تکنوکرات و کارآزموده است. هرچند برای داوری زود است.

کارآیی به ویژگی‌هایی نیاز دارد که هر حادثه ای ممکن است بدان سمت و سو دهد و در عمل موجب مشکلاتی برای دولت شود.‌ بنابر این منتقدان زود آمده عجله نکنند زیرا در حال حاضر آنچه اهمیت دارد  به جای تمرکز بر افراد،  بررسی مداوم کارنامه دولت بر اساس وعده های داده شده است. 

واپسین کلام اینکه نقد و ناراحتی بخشی از حامیان دولت را باید جدی گرفت و پیشنهاد ما این است که  گفتگو با آنها بهترین شیوه و کار است. منتقدان مصلح و میهن دوست، یار صادق و ارزشمند کابینه هستند.