دولت نتانیاهو نه راه پس دارد و نه راه پیش

محمد علی مهتدی: دو ماه از آغاز جنگ در نوار غزه و، بهتر بگوئیم ، در منطقه، گذشت و هنوز هیچ افقی برای پایان آن به چشم نمی خورد. ارتش اشغالگر تا کنون به هیچ یک از اهداف اعلام شده خود دست نیافته و اگر ظرف دوماه هیچ دستاوردی نداشته بعد از این همه بسیار بعید است به چیزی که برای پایان جنگ بدان استناد کند دست یابد.

در واقع اقدامات نظامی رژیم اشغالگر بدون هیچ استراتژی مشخصی ادامه دارد و به نظر می رسد که صرفا احساسی و ناشی از خشمی است که در نخستین روز آغاز جنگ در اثر دوشکست شدید نظامی و امنیتی  بدان وارد آمده است.

توماس فریدمن، روزنامه نگار معروف آمریکایی،  در روزنامه نیویورک تایمز به همین مسأله  اشاره می کند و می گوید: اسرائیل نیازدارد همه اقدامات سیاسی و نظامی و همه افکار و اعمالش مورد نقد قرار گیرد. در جنگ غزه بدون هیچ استراتژی  وارد شده و صرفا تحت تاثیر یک خشم کور عمل می کند. 

هدف های اعلام شده اش متناقض است و قابل تحقق نیست. در این شرایط، مسؤولان سیاسی و نظامی قادر به اتخاذ تصمیم های درست نیستند و تنها چاره این است که  کمیته ای از کارشناسان متخصص تشکیل دهند تا آنها را در گرفتن تصمیم درست راهنمایی کند .

عملیات نظامی رژیم در نوار غزه به بن بست رسیده است. در آغاز، شمال نوار را با خاک یکسان کردند تا یک منطقه حائل به وجود آورند ولی مقاومت ثابت کرد که ابتکارعمل در این منطقه را در دست دارد. اسیران را در همین منطقه تحویل  داده و با کمین های پی در پی بیشترین خسارت و تلفات را بر ارتش اشغالگر وارد آورده است بطوری که دشمن وادار شده نیروهای احتیاط را مرخص وتانک ها و زره پوش های خود را از این منطقه خارج کند.

اکنون ارتش اشغالگر عملیات جدیدی را از جنوب شرقی و شهر خان یونس شروع کرده که در اینجا نیز نیروهای اشغالگر به همان سرنوشت شمال دچار می شوند.شمار کشته های ارتش بسیار زیاد است و فقط ظرف دو روز گذشته بیش از یکصد و بیست نفر به هلاکت رسیده اند و تعداد زخمی های تخلیه شده بسیار بیشتر از این رقم است که البته رژیم در داخل،این اخبار را به شدت سانسور می کند و اجازه پخش نمی دهد.

صدها بل هزاران نفر از افراد نظامی نیز به بیماری های گوارشی و روانی مبتلا شده اند. این در حالی است که ارتش اشغالگر نتوانسته آسیب قابل توجهی به نیروها و امکانات مقاومت وارد آورد و ابتکارعمل همچنان در دست مقاومت است.

در چنین شرایطی، ارتش اشغالگر صرفا با استفاده از نیروی هوایی به عملیات تخریب و کشتار غیر نظامیان بویژه زنان و کودکان ادامه می دهد، بی توجه به اینکه جهانیان این جنایات ضد بشری را مشاهده می کنند و بیش از بیش از اسرائیل متنفر می شوند و به مظلومیت ملت فلسطین پی می برند.در داخل نیز، رژیم با دردسر بزرگی روبروست. این جنگ بیش از همه جنگ های گذشته طولانی شده و مردم تحمل ادامه شرایط جنگی را ندارند. 

ساکنان جنوب کاملا آواره شده اند و ساکنان شهرک های شمال نیز یا خانه های خود را ترک کرده اند یا مجبورند هر لحظه با شنیدن آژیر قرمز ساعت های طولانی در پناهگاه ها بمانند. چند صدهزار نفر از دارندگان تابعیت دوگانه نیز فرار را بر ماندن در این شرایط ترجیح داده و گریخته اند.لذا اعتراضات و تظاهرات از هر سوبالا گرفته و دولت نتانیاهو نمی داند چه کند، نه راه پیش دارد و نه راه پس!

در ادبیات سیاسی در لبنان اصطلاح جالبی وجود دارد به نام بازی "عَضّ الاصابع" ( گاز گرفتن انگشتان) بطوری که انگشت هر یک از دو طرف متخاصم زیر فشار دندان های طرف دیگر است و هرطرف که زودتر "آخ" بگوید انگشت طرف متقابل را آزاد کرده و بازی را باخته است. به نظر می رسد که در غزه همین بازی در جریان است. مقاومت قصد ندارد آخ بگوید ضمن اینکه دندان های طرف مقابل کُند شده است. بنا بر این، آن که باید آخ بگوید رژیم صهیونیستی است مگر آنکه کسانی برای نجات رژیم از این باتلاق وارد عمل شوند و این بازی را متوقف کنند که در هر صورت، رژیم بازنده است.