زندگی با این مردم نامهربان است

ارمغان زمان فشمی در یادداشتی در ضمیمه جامعه امروز روزنامه اطلاعات نوشت: چشم‎های خیلی از ما به دیدن فقر عادت کرده است. زمستان‌ها سر چهارراه، دیدن پسربچه ای که با پای برهنه، فال و آدامس می‌فروشد برایمان عادی شده و تابستان‎ها دیدن پیرزنی که از شدت پادرد روی پله های ایستگاه مترو نشسته و بساط فروش لیف و کیسه حمام پهن کرده، دیگر اذیتمان نمی کند.

دیدن این جور صحنه ها به شهروندان تحمیل می‌شود و وقتی موضوع ناخوشایندی بارها تکرار شود قبحش از بین می‎رود. عادی شدن اتفاقات تلخ و خشونت بار، وجدان‏ها را نشانه می گیرد و نابودشان می کند.

زندگی با خیلی از هموطنانمان نامهربان رفتار کرده است. مردم زاهدان آب ندارند، مردم اهواز هوا ندارند. در روزنامه می خوانیم که مرد میانسالی از ترس از دست دادن کفش نویش، وقتی جعبه کفش روی ریل‎های مترو افتاد، برای برداشتن آن پایین پرید و با سررسیدن قطار، جان خود را از دست داد. مردم خشمگین و غمگین در صف‎های نان و مرغ با هم  درگیر می شوند و به روی هم چاقو می کشند. 

چند بار که به مرد کارتن خواب کمک کنیم، بار پنجم کم می آوریم. این وظیفه شهروندان نیست که همه مشکلات را بین خودشان رفع و رجوع کنند، درحالی که الان وضعیت طوری شده که وقتی یک کودک دچار بیماری صعب العلاجی می شود، مردم برای درمانش پول جمع می‌کنند.

وقتی سرپرست خانواری به دلیل بدهکاری به زندان می‌افتد مردم برای آزادی‎اش پول جمع می‌کنند. وقتی صاحبخانه، مستأجری را از خانه بیرون می‎اندازد، مردم برای سروسامان دادنش پول جمع می کنند. مردم بار وظایف دولت‎ را به دوش می‎‌کشند. 

وقتی رفاه اجتماعی وجود نداشته باشد و دولت در این زمینه به وظایفش خوب عمل نکند، آسیب‌های اجتماعی روزبه‌روز فرصت رشد بیشتری پیدا می‌کنند.

آمار اشتغال و ازدواج پایین می‌آید و آمار بزهکاری و دزدی و اعتیاد بالا می‌رود. ناگوار این‌جاست که دزدان میلیاردی بیت‌المال، به کانادا می‌روند و دزدان خرده‌پا با مجازات قطع عضو و زندان روبه‌رو می‌شوند، درحالی که ریشه خلاف‌های خرد، جای دیگری است. چه‌بسا مجرمانی که خود قربانی فقر و خشونتند. شاید اگر مسئولان به وظایفشان درست عمل می کردند، شاهد این همه خبر بد نبودیم.