با این سبک زندگی منتظر بیماری های صعب العلاج باشید

سجاد تبریزی خبرنگار اطلاعات نوشت: دکتر «احمد خلیلی»، رتبه اول دکترای تخصصی ایمونولوژی بالینی (ایمنی‌شناسی)، محقق، مدرس و مؤلف بیش از چهل کتاب در این  زمینه، در گفتگوی خود با روزنامه از اشتباهات ما در قبال سیستم ایمنی بدنمان خبر داد و از وجود ارتش بزرگی در بدنمان سخن به میان آورد که فوق‌العاده منظم و دقیق عمل می‌کند؛ ارتشی که ما با وارد کردن مواد غیرطبیعی به آن خیانت می‌کنیم.

وی مهمترین راه تقویت این ارتش در برابر حملات را انتخاب یک سبک زندگی درست، مطابق با جوهره اصلی و ساختار طبیعی بدنمان می‌داند و هرگونه تغییر غیرطبیعی را عامل اختلال در سیستم ایمنی بدن و شروع بیماری‌های صعب العلاج عنوان می‌کند.

اصلاح سبک زندگی 

تغییرات بزرگ در نحوه زندگی در سده اخیر، عامل اختلال در روند کاری سیستم ایمنی بدن ماست. دکتر احمد خلیلی توضیح می‌دهد: به عنوان یک ایمونولوژیست، به نظرم بسیاری از بیماری‌ها را می‌توان با تغییر صحیح در سبک زندگی درمان کرد. در واقع لازم است ابتدا سبک زندگی خود را اصلاح کنیم و اگر این اصلاح جواب نداد، از دارو استفاده کنیم. من طب نوین را 100 درصد قبول دارم، ولی می‌خواهم بگویم رژیم غذایی و سبک زندگی در شروع یک بیماری، دلیل اصلی است.

وی می‌گوید: ماده شیمیایی حتی در دوز کم، اگر به طور مکرر و در درازمدت وارد بدن شود، سیستم ایمنی را دچار دو نوع خطا می‌‎کند، اول این که ماده خارجی به اعضای حیاتی می‌چسبد و سیستم ایمنی به آن حمله می‌کند، به این حالت «خودایمنی» می‌گوییم.
 در حالت دوم، سیستم ایمنی، این ماده را میکروب فرض می‌کند که نتیجه آن آلرژی است.

به صورت ساده باید بگویم پس از مصرف ماده‌ای غیرطبیعی، ارتش بدن یا همان سیستم ایمنی برای نابودی آن ماده درگیر می‌شود. مغز هرچه دستور بدهد که آن ماده، پلاستیک، اسانس، نگهدارنده، دستمال کاغذی، مواد آرایشی یا شوینده است، میکروب نیست و سیستم ایمنی نباید با آن درگیر شود، سیستم ایمنی قبول نمی‌کند، چون به طور طبیعی با هر عامل خارجی درگیر می‌شود و تا زمانی که آن را از بین نبرد، متوقف نمی‌شود. حالا ممکن است این ذرات به کبد، مفصل یا تیروئید چسبیده باشند و این شروع یک روند خطرناک است که به نابودی خود ما منتهی می‌شود. وارد کردن مواد شیمیایی به بدن، بزرگترین اشتباه و خیانتی است که انسان به ارتش خود می‌کند.

کورتون‌ها، قاتلان ناگزیر

با ورود مواد شیمیایی به بدن، سیستم ایمنی به آن حمله می‌کند، حمله‌ای که ممکن است به از بین رفتن اعضای حیاتی ما منجر شود. پس چه باید کرد؟ دکتر خلیلی توضیح می‌دهد: بزرگترین تأسف این است که ما مجبوریم ارتش به این باوفایی را از بین ببریم. چاره‌ای نداریم و مسئولیت از بین بردن ارتشمان را به کورتون‌ها می‌سپاریم. پس از آن سیستم ایمنی از بین می‌رود و زمینه برای رشد میکروب‌ها آماده می‌شود. از طرفی، تعداد سلول‌های سرطانی که پیش از این توسط سیستم ایمنی از میان می‌رفت، بیشتر و بیشتر می‌شود.

غذا داروست

غذا و هر آنچه وارد بدن ما می‌شود، می‌تواند به تقویت یا تخریب سیستم ایمنی بیانجامد. دکتر خلیلی می‌گوید: به عنوان کسی که رشته و تخصصم، سیستم ایمنی است و دو دهه آن را  تدریس کرده‌ام توصیه می‌کنم که اول، تا جایی که ممکن است از موادی که در طبیعت و در نظام هستی نبوده و بشر آن را ساخته، دور شوید. از همه خوراکی‌های دارای بسته‌بندی، هرآنچه نگهدارنده دارد، هرآنچه مدت زمان طولانی دوام دارد، از هرچیز که وجود نداشته و بعدا ساخته شده، از غذاهای فرآوری‌شده، از لوازم آرایشی و از شوینده‌ها دوری کنید. 

از هرآنچه که میکروب‌ها را از بین می‌برد بترسید و در استفاده از آنها خساست به خرج بدهید؛ صابون، الکل و سفیدکننده‌ها میکروب‌های مفید برای بدن را از بین می‌برند. دستمال کاغذی و دستمال مرطوب، حتی داروها و مکمل‌ها نیز جزو این دسته هستند، در بسیاری از موارد، با ورود این مواد به بدن، سیستم ایمنی واکنش نشان می‌دهد.

دوم، سبک زندگی درستی اتخاذ کنید. عملی کردن این جمله زیبا بسیار دشوار است. باید بدانیم غذای انسان داروی اوست، اگر این موضوع را بدانیم، می‌پذیریم که غذا را مثل دارو، سر ساعت، به اندازه مشخص مصرف کنیم. درست مثل دارو، همه نمی‌توانند همه نوع غذا را مصرف کنند. غذای کودک با نوجوان با بزرگسال متفاوت است، اندازه مصرف هم متفاوت است. به همین ترتیب غذای فردی که چاق است با فردی که لاغر است باید تفاوت داشته باشد یا کسی که افسردگی دارد، غذایش با دیگران باید متفاوت باشد. آرزو دارم این موضوع نهادینه شود که غذای هر فرد متفاوت با دیگران است.

این ایمنولوژیست می‌افزاید: اگر بخواهید زندگی سالمی داشته باشید که فارغ از آلرژی، خودایمنی و سرطان باشد، این دو نکته را رعایت کنید، اول، همیشه فکر کنید انسان نخستین چگونه زندگی می‌کرد، آیا او مکمل مصرف می‌کرد؟ نمک صورتی استفاده می‌کرد؟ آب قلیایی استفاده می‌کرد؟ انسان نخستین، روزی چقدر ویتامین دی مصرف می‌کرد؟ چند وعده غذا می‌خورد؟ پوکی استخوان را چگونه درمان می‌کرد؟ اگر جواب این سؤالات را بدانیم، زندگیمان روشمند می‌شود، چون ما «آن» بودیم و هر تغییری در انسان نخستین یعنی آسیب.

دوم، حیوانات جنگل را در نظر بگیرید. آهو از کدام مکمل استفاده می‌کند که این‌قدر سریع است، چرا شیر جنگل، پوکی استخوان نمی‌گیرد؟ چرا پلنگ، کبد چرب یا کمبود کلسیم ندارد؟ از کدام ویتامین دی استفاده می‌کند؟ آنها چه مقدار سبزیجات استفاده می‌کنند و چگونه آن‌قدر قوی هستند؟ پاسخ ساده است، حیوانات بر اساس فطرتشان غذا می‌خورند و ما بر اساس شهوتمان غذا می‌خوریم، یعنی با شهوت غذایی این مشکلات را برای خودمان ساخته‌ایم.

وی تأکید می‌کند: حیوانات تنوع غذایی ندارند. آنها غذا را به شکل تازه از منبع می‌خورند، فریز نمی‌کنند، غذایشان ترکیبی و فرآوری شده نیست، نگهدارنده ندارد و بر اساس شهوت غذایی درست نشده. 

دکتر خلیلی ادامه می‌دهد: پیامبر عزیز اسلام تأکید کرده‌ که یک نوع غذا بخورید و بارها فرموده‌اند کم غذا بخورید. ترکیب و تنوع غذایی در سفره را کنار بگذاریم، دسر و سالاد و نوشابه و ماست در یک سفره نگذاریم؛ محال است در این صورت بیماری از بین نرود.

تأثیر آب

مصرف اندک آب از دیگر مواردی است که دکتر خلیلی به‌عنوان یکی از دلایل مشکلات سلامت به آن اشاره می‌کند و می‌افزاید: یکی از ارکان تغییر در سبک زندگی، مصرف آب است. متأسفانه ما با آب بیگانه شده‌ایم. در مغز ما سنسور (حسگر) کمبود آب وجود دارد که وقتی تشنه می‌شویم به ما یادآوری می‌کند آب بخوریم. این درست، اما چیزهایی به زندگی ما اضافه شده که آن سنسور را دچار اختلال کرده است. در واقع آن سنسور وقتی درست کار می‌کند که ما در هوای سالم، غذای سالم بخوریم. وقتی در هوای آلوده هستیم و در غذاهایمان نیز آلودگی وجود دارد، این سنسور درست عمل نمی‌کند.

ما در شرایط نرمال زندگی نمی‌کنیم، روزانه چندین گرم آلاینده وارد ریه و چندین گرم مواد شوینده، بهداشتی، آرایشی و نگهدارنده وارد بدنمان می‌کنیم، اینها باید دفع شود. تمام واکنش‌ها و میان‌کنش‌ها توسط آب و در محیط آب اتفاق می‌افتد. حمل و نقل‌ها با آب صورت می‌گیرد. اگر آب بدن کم شود، انتقال‌ها به مشکل می‌خورد.

وی ادامه می‌دهد: بزرگترین آسیب‌ها به بدن را التهاب می‌نامند. سرطان، آلرژی، خودایمنی، آلزایمر، سکته و ام.اس، همه اینها التهاب محسوب می‌شوند. قوی‌ترین ماده‌ای که عامل التهابی را در بدن رقیق می‌کند تا از کار بیفتد آب است. یا این که اگر گوشت زیاد بخوریم، پی.اچ بدن اسیدی و اگر سبزیجات زیاد بخوریم، قلیایی می‌شود. حالا بدن چگونه پی.اچ را روی 7.3 تنظیم می‌کند؟ پاسخ آب است. از طرفی قوی‌ترین سمی ‌که بدن برای مقابله با میکروب‌ها و سلول‌های سرطانی می‌سازد وابسته به حضور آب و اکسیژن است و امروزه ما از این دو دور شده‌ایم، یعنی نه اکسیژن و نه آب را به اندازه لازم وارد بدن نمی‌کنیم. زمانی که این دو نباشند، باید انتظار سرطان داشته باشیم.

با مصرف آب زیاد و تکرر ادرار می‌توانیم التهاب را کم کنیم. مهم است که صرفا بر اساس تشنه بودن تصمیم به نوشیدن آب نگیریم، چرا که دوز مواد شیمیایی در بدن، زیاد و دافع آنها آب است. 

دکتر خلیلی در پایان گفتگوی خود یادآور می‌شود: آبی که در بطری‌ها بسته‌بندی می‌شود، سم است. پلیمر بطری‌ به ویژه وقتی نور خورشید به آن می‌خورد تجزیه شده و به عنوان یک ماده شیمیایی وارد بدن می‌شود، پس آب را در بطری‌های غیرپلاستیکی و پلیمری نگهداری کنیم و بنوشیم.