عکس آرامگاه ابدی نابغه ایران که پیکرش از کانادا برگشت
تصویر مزار دکتر اسلامی نُدوشن در نیشابور و جوار آرامگاه عطار منتشر شد. دقایقی دیگر مراسم خاکسپاری پیکر ایشان که بعد از یکسال و نیم از کانادا به ایران بازگشت، برگزار می‌شود.
دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن شاعر، نویسنده، مترجم و پژوهشگر ایرانی در سوم شهریورماه ۱۳۰۳ در ندوشن، در خانواده‌ای متوسط چشم به جهان گشودو پدرش خیلی زود درگذشت و او ناگزیر، روی پای خویش ایستاد. تحصیلات ابتدایی را نخست در مدرسه «ناصرخسرو» ندوشن، و سپس در مدرسه «خان» یزد پی‌گرفت , بعد از آن به دبستان «دینیاری» رفت و تا کلاس سوم متوسطه را در دبیرستان «ایرانشهر» یزد گذراند.
وی برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۲۳ به تهران عزیمت کرد و بقیه دوره متوسطه را در دبیرستان البرز به پایان رساند، از ۱۳۴۸ تا دو سال پس از انقلاب ۱۳۵۷ در دانشگاه حقوق و دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، حقوق و ادبیات تطبیقی درس می‌داد و فصل‌نامه هستی را پایه گذاشت.
اسلامی ندوشن در دههٔ سوم زندگی، برای تکمیل تحصیلات به اروپا رفت، پنج سال در فرانسه و انگلستان به تحصیل پرداخت و سرانجام با دفاع از پایان‌نامه خود با عنوان «هند و قلمرو مشترک‌المنافع» از دانشکده حقوق دانشگاه سوربن فرانسه در حقوق بین‌الملل دکترا گرفت.
وی از حدود ۱۲ سالگی سرودن شعر را آغاز کرد و پس از آمدن به تهران در دوران دبیرستان، حرفه‌ای تر شعر می‌گفت و در این زمان بعضی از قطعه شعرها را در مجله سخن منتشر می‌کرد.
فعالیت‌های اسلامی ندوشن در دوران تحصیلات در اروپا، بیشتر آشنایی با زبان فرانسه و شرکت در سخنرانی‌های دانشگاه سوربن بود و به جز چند داستان کوتاه و چند قطعه شعر و پایان نامه دکترایش چیز دیگری ننوشت.
محمدعلی اسلامی ندوشن در سال ۱۳۳۴ پس از بازگشت به ایران ، چند سال در شغل قاضی دادگستری خدمت کرد، و پس از ترک خدمت در دادگستری، به تدریس حقوق و ادبیات در برخی دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های عالی، از جمله دانشگاه ملی، مدرسه عالی ادبیات، مدرسه عالی بازرگانی و مؤسسه علوم بانکی پرداخت.
در سال ۱۳۴۸ به دعوت پروفسور فضل الله رضا (رئیس وقت دانشگاه تهران) به همکاری با دانشگاه تهران دعوت شد و بر اساس تألیفاتی که در زمینه ادبیات انتشار داده بود، جزء هیئت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران قرار گرفت و تدریس نقد ادبی و سخن سنجی، ادبیات تطبیقی، فردوسی و شاهنامه، شاهکارهای ادبیات جهان در دانشکده ادبیات و تدریس تاریخ تمدن و فرهنگ ایران را در دانشکده حقوق برعهده گرفت و تا سال ۱۳۵۹ که به انتخاب خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد، این همکاری ادامه داشت.
محمدعلی اسلامی ندوشن، در شمار شاعران توانا و نویسندگان برجستهٔ ایرانی بود، وی به رغم توانایی‌های شعری‌اش، از زبان شعر کمتر استفاده کرد و بیشتر به تألیف آثار انتقادی و تحلیلی پرداخت؛ اما آنچه از سروده‌های وی چاپ شده و در دسترس قرار گرفته‌است، نمودار ذوق سرشار و قریحهٔ تابناک او در شاعری می‌باشد.
وی بیشتر اوقات خود را صرف در تحقیق آثار علمی و ادبی ایران و ترجمه آثار نویسندگان جهان کرده‌است، مقالات متعددی از وی در مجلات «پیام نو»، «مجله سخن»، «یغما»، «راهنمای کتاب» و «نگین» چاپ شده‌است
اسلامی ندوشن در آثارش سعی دارد با نثری ساده و روان، ایران و ایرانی را در جهان پر آوازه کند و تلاش هایش برای پیوند نسل جوان با بنیادهای فرهنگی به آثار او امتیاز ویژه ای داده است و از ۵۰ اثرش بیش از ۱۰ اثر با نام ایران است و آثارش در اغلب کتابخانه های کشور موجود است و مقالاتش هم در اغلب مجلات و رسانه های بین المللی به چاپ رسید.
دکتر ندوشن در مدت ۵۰ سال بیش از ۵۰ کتاب و صدها مقاله در باب فرهنگ و تاریخ ایران و ادبیات فارسی به رشته تحریر درآورده است.
این نویسنده در سال ۱۳۴۵، با شیرین بیانی نویسنده و استاد تاریخ دانشگاه تهران ازدواج کرد و حاصل ازدواج آنها ۲ پسر است، اسلامی ندوشن در سال های اخیر در کشور کانادا و در کنار فرزندانش زندگی می کرد، روز سه‌شنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۱ در سن ۹۷ سالگی به علت کهولت سن درگذشت و خانواده پیکرش را همان‌جا به امانت به خاک سپردند تا در فرصت مناسب، طبق وصیت خودش به ایران برگردد و در نیشابور در جوار آرامگاه عطار و خیام آرام گیرد؛ هرچند زادگاهش یزد بود و از ندوشن برخاسته بود.
بعد از گذشت بعد از ۱۸ ماه پیکر او صبح یکشنبه، ۲۸ آبان به ایران بازگشت تا بعد از برگزاری مراسم تشییع در یزد برای خاکسپاری طبق وصیت به نیشابور انتقال و به خاک سپرده شد.
