واکنش تند اساتید حوزه و دانشگاه به اظهارات عجیب پناهیان روی آنتن زنده!

اظهارات علیرضا پناهیان در یک برنامه تلویزیونی درباره پیامبر (ص) و امام علی (ع) واکنش برخی از اساتید حوزه و دانشگاه را در پی داشته است.

مرکز اسناد انقلاب اسلامی علیه پناهیان سند رو کرد +تصاویر

آیت الله محمد عندلیب همدانی استاد سطوح عالی حوزه علمیه قم در این باره نوشت: 

بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِیم

اهانت یا تحلیل تاریخی؟

فَبِما رَحمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنتَ لَهُم  وَلَو کُنتَ فَظًّا غَلیظَ القَلبِ لَانفَضّوا مِن حَولِکَ  فَاعفُ عَنهُم وَاستَغفِر لَهُم وَشاوِرهُم فِی الأَمرِ  فَإِذا عَزَمتَ فَتَوَکَّل عَلَى اللَّهِ  إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ المُتَوَکِّلینَ

پناه به خداوند می برم از هتاکی و بی ادبی و جسارت به ساحت مقدس نبی رحمت و محضر مبارک امیرالمؤمنین ( علیهماالسلام)

لقب گوشت تلخ سزاوار خود این گویندهٔ  جسور است.

حمایت از چنین شخصی حمایت از جسارت  به مقدس ترین مقدسات است

محمد عندلیب همدانی

۱۸فروردین ۱۴۰۳

از سوی دیگر، آیت‌الله سید عباس حسینی قائم مقامی در یادداشتی در پاسخ به سخنان توهین آمیز علیرضا پناهیان نسبت به پیامبر اسلام (ص) و حضرت علی (ع) در یک برنامه تلویزیونی، نوشته است:

این سخنان را هرگز نباید و نمی‌توان یک اشتباه در گفتار و یا خطایی در زبان تعبیر کرد، بلکه نتیجه منطقی و باوری برآمده از مقدماتی است که در گام‌های پیشین طی شده و اینک صادقانه بر آن تصریح می‌شود:

* انکار "مکارم اخلاق" به مثابه هدف نهایی پیامبری (بعثت) 

* اصالت بخشیدن به قدرت در فلسفه وحی و پیامبری (نبوت) 

*قربانی کردن عدالت در آستان قدرت

* نفی کلی اصالت و مطلوبیت اخلاق و تقدیس قدرت و...

و اینک محصول قطعی چنین مبانی و مقدماتی، "تحریف آشکار پیامبر رحمت و جایگزینی جعلی پیامبر قدرت و خشونت"

که از شدت خشونت ورزی هیچ دوستی برایش باقی نماند و این یعنی نادیده گرفتن دلالت‌های انکارناپذیر عقلانی و انکار صریح انبوهی از آیات محکمات قرآن که به روشنی پیامبر را چنین معرفی می‌کند :

صفت بارز او: 

"بزرگی و بزرگواری اخلاق"

(إِنَّکَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِیمٍ / قلم ۴) 

فلسفه وجودیش: 

"چیزی نیست جز رحمتی فراگیر برای همه انسان‌ها بدون هیچ استثنا"

(وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ /انبیاء ۱۰۷)

 و به دلیل همین بهره‌مندی از رحمت خاص پروردگار،

"نسبت به مردمان، بسیار نرم خو و پرمهر ، بدون کمترین سخت دلی و خشونت"

(فَبِمَا رَحۡمَةٖ مِّنَ ٱللَّهِ لِنتَ لَهُم/ آل عمران۱۵۹)

 آنچنان که: 

"رنج همه انسان‌ها بس بر او دشوار و سخت و نسبت به سعادت و آرامش آنها بسیار حریص و کوشا"

(لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ/ توبه ۱۲۸)

 بطوریکه که: 

"هماره بیم آن می‌رفت که جان گرامی خویش را برای آنان به هلاکت اندازد"

(لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ/ شعرا ۳)

و از این رو محبوب همه و "نیکوترین الگو برای انسان" بشمار می‌رود

( لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ.احزاب‌/۲۱) 

 که اگر جز این بود:

"همگان از اطراف او پراکنده می‌شدند."

(وَلَوۡ کُنتَ فَظًّا غَلِیظَ ٱلۡقَلۡبِ لَٱنفَضُّواْ مِنۡ حَوۡلِکَ /آل عمران ۱۵۹) 

صد شگفت! 

سخنی که پیشتر از سوی برخی روشنفکران، از تریبون‌های شخصی شنیده شد، اینک به تکرار از تریبون‌های رسمی و از سوی منسوبان به دین و روحانیت، وجاهت و انتشار می‌یابد. 

از سوی دیگر اما، باید این سخنران محترم را سپاس گفت که آنچه بسیاری دیگر در دل نهفته دارند را صادقانه و صریح، آشکارا بیان می‌نماید و مخاطبان خود را از تعلیق رهانیده و راه را بر توجیه و تفسیر آنان که مخاطب خود را خام ذهن و ساده دل می پندارند می‌بندد، غافل از آنکه "مخاطبان آشنا" سخنانی چنین را نه در خلأ، بلکه در نسبت مستقیم و منطقی مبانی و مقدماتی که اشاره شد فهم می‌کنند و لذا هیچ راهی برای تکذیب، توجیه و تفسیر آن نیست جز انکار و برگشت از مبانی‌ای که زاینده چنین باوریست.

باور به " اصالت قدرت " ، محصولی جز تقدیس خشونت و  تحسین گوشت تلخی ندارد.

آیا با ترسیم چنین تصویری از پیامبر(ص) توسط برخی دوستداران، همچنان زبانی برای ابطال دشمنی ورزی هایی چون " آیات و کاریکاتورهای شیطانی" باقی می‌ماند؟ 

.... در زمانه ای که "عَالِمُهَا مُلْجَمٌ وَ جَاهِلُهَا مُکْرَمٌ" (نهج‌البلاغه/خ۲) 

است، جز عرض شِکوه و شکایت به پیشگاه حضرت احدیت و ساحت قدسی پیامبر رحمت و امیر مودت به مثابه "نفس پیامبر" گریز و گزیری نیست. 

اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکو إِلَیْک

همچنین محمدرضا جوادی یگانه جامعه شناس و استاد دانشگاه نوشت: ‌پیامبر و علی(ع)، قاطع بودند، نه در برابر مردم، بلکه در برابر فساد منسوبان. مردم، علی‌الاصول فاسد نیستند و لذا از برخورد با مفسدین ناراضی نیستند. اما نواصولگرایانی که در مقابل فساد رفقا،سکوت و توجیه را پیشه کرده‌اند، قاطعیت در برخورد با فساد را گوشت‌تلخی می‌دانند و از آن هراسانند.