ارمغان زمان فشمی در ضمیمه جامعه امروز روزنامه اطلاعات نوشت: دنبال کردن اخبار «بیست و سی» و برنامه‌های مشابه آن تجربه عجیبی است. ما به چشم خودمان می‌بینیم که فلان معضل در کشورمان وجود دارد اما شب در اخبار تلویزیون، شاهد این هستیم که کارشناسان، وجود آن معضل را در کشورهای اروپایی و آمریکایی بررسی می‌کنند!
مثلا کارگران ایرانی در اعتراض به دستمزد کم یا حقوق معوقه خود در کنار وزارتخانه تجمع می‌کنند، شب در تلویزیون متوجه می‌شویم که کارگران اسپانیا و ایتالیا هم در اعتراض به وضعیتشان به خیابان‌ها آمده‌اند!
یا در فلان استان کشور سیل آمده و چند روستا را «با آب یکسان کرده»، شب در تلویزیون، خبر فعال شدن فلان آتشفشان در خاوردور را می‌شنویم!
سازمان پزشکی قانونی ایران اعلام می‌کند که در نیمه نخست سال جاری، ۱۰ هزار و ۷۲۰ نفر در حوادث رانندگی جان خود را از دست داده‌اند و این رقم در مقایسه با مدت مشابه سال قبل که آمار تلفات نه هزار و ۹۰۴ نفر بود، ۸.۲ درصد افزایش یافته است. شب در تلویزیون میگویند یک اتوبوس مسافربری در فلان کشور آفریقایی تصادف کرده و چند نفر مصدوم شده‌اند!
انگار تهیه‌کنندگان برنامه‌های خبری صداوسیما وظیفه دارند دائم به ما یادآوری کنند که اوضاع در همه دنیا آشفته و به‌هم‌ریخته است و ما باید به وضعیت خودمان قانع باشیم.
مجری اخبار، فهرستی را که از بدبختیهای مردم دنیا تهیه شده می‌خواند و کوچک‌ترین اشاره‌ای به مشکلات مشابه که حتی با شدت بیشتری در کشور خودمان وجود دارد نمی‌کند!
این دیگر اطلاع رسانی نیست، دست انداختن مردم و توهین به شعور آن‌هاست.
خبرنگاران صداوسیما برای مردم ایران گزارش تهیه می کنند، نه اروپا و آمریکا.
خبر اول در هیچ بخش خبری نباید متعلق به کشورهای دیگر باشد. هیچ خبری نباید مخاطب را دست‌کم بگیرد و با وجود معضلی در کشور خودمان، درباره معضلی مشابه در کشورهای دیگر، بزرگ‌نمایی کند.
مردم نباید احساس کنند مشکلات خودشان در میان اخبار تلویزیون ملی جایی ندارد و دیده نمی‌شود، زیرا در این صورت روزبه‌روز فاصله آن‌ها با مسئولان و رسانه‌های داخلی بیشتر و بیشتر خواهد شد و بیشتر به رسانه‌های خارج از کشور روخواهند آورد.
