روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: زخمِ تیر و ترکش صدام التیام یافت اما برخی حرف‌ها را تیغ و خاری در میان است که هرگز التیام نمی‌یابد. یک نمونه‌اش را اخیرا از زبان کسی شنیدیم که رطب و یابس را به هم می‌بافت تا بگوید خاکِ ایران و پرچمِ ایران قداست ندارد.
آن‌قدر سست بود بنیانِ کلامش که ناگفته بماند بهتر است. باطلی است که باید آن را با ترکِ بازتکرارش میراند. اما این بیماری تقدس‌زدایی از ایرانِ شهیدان از کسانی که برای لباس خود قداست قائلند آن‌قدر دردناک است که همرزمان دفاع مقدس را برسر غیرت می‌آورد.
با این همه روایات و احادیث درباره احترام وطن و دفاع از حریم خانه و کشور، این افراد چه می‌گویند؟ کسی که خاکِ وطن را به سنگ و کلوخ تعبیر می‌کند که به فروش می‌رسد را چه جواب می‌توان داد جز خاموشی؟ اما یک نکته را باید به او و هم‌اندیشانش گفت که اگر این سوی سیم خاردار و آن سوی آن برای شما فرقی نمی‌کند، برای ما فرق می‌کند. برای ما هم این نگاه با دشمنانی که سیم خاردار را می‌بندند تا به این خاک زخم زنند فرق نمی‌کند. با شماها نمی‌شود از وطن دفاع کرد! معنای وطن را امام روح‌الله خمینی(ره) می‌داند که وقتی تیمسار ظهیرنژاد وضعیت میدانی جنگ را روی نقشه بیان می‌کند، دستشان را روی نقشه گذاشتند و گفتند «آقای ظهیرنژاد! ببینید، اگر دشمن بخواهد به اندازه این پنجه و کف دست من چند سانتیمتر از خاک ایران را اشغال و از نقشه جدا کند من ترجیح می‌دهم این پنجه دست من قطع شود ولی این چند سانتیمتر از خاک ایران جدا نشود.»
ما با منطقی چنین تا پای جان از وجب به وجب خاک گران‌قدر وطن دفاع کردیم. جان دادیم و قدم به قدم خاکمان را پس گرفتیم و پرچم مقدس‌مان را به اهتزاز درآوردیم. برای شماها فهم این مسائل دشوار است. با پندار منطق‌سوز شما نمی‌شود از میهن دفاع کرد. به ویژه امروز که دشمن بیش از همیشه دندان تیز کرده است. این گفتار نابه‌جا عملا تیز کردن تیغ دشمن است. اگر نفوذ سازمانی هم نباشد، این گفته‌ها بیان صریح نفوذ در ناخودآگاه افرادی از این قبیل است. شما بمانید با پندارتان اما ما هم خاک ایران را، هم پرچم ایران را مقدس می‌دانیم و به جان از آن دفاع می‌کنیم.
