به گزارش اطلاعات آنلاین، جام ملت های آسیا  ۱۹۹۶ در امارات از نیمه آذر شروع و اول دی به پایان رسید، این دوره از مسابقات برای ما یکی از به یادماندنی ترین تورنمنت ها و برای تیم ملی ایران یکی از بهترین دوره‌هاست. زمانی که  علی دایی بهترین عملکرد خود در یک تورنمنت را ثبت کرد.

شکل گیری تیم ملی رویایی در امارات

تیم ملی بعد از پایان درخشش علی پروین و ناکامی در جام ملت های ۱۹۹۲، بازی های آسیایی ۱۹۹۴ و ناکامی در صعود به جام جهانی ۹۴ اوضاع نامساعدی داشت و در رنکینگ جهانی به رتبه ۱۲۲ سقوط کرده بود. انتخاب مایلی کهن که قبلا فقط دستیار علی پروین بود و سابقه مربیگری نداشت، تردیدها را هم بیشتر کرد اما جسارت مایلی کهن، در نهایت نه فقط ایران را تا آستانه قهرمانی پیش برد، که نسلی طلایی از بازیکنان را به تیم ملی معرفی کرد. مایلی کهن، بازیکنانی مانند مهدی مهدوی کیا (۱۹ ساله) و مهرداد میناوند (۲۱ ساله) را به تیم ملی معرفی کرد و مثلث کریم باقری (۲۲ ساله)، خداداد عزیزی و علی دایی را در آن تثبیت کرد. ستاره این تیم اما بدون هیچ تردیدی، علی دایی ۲۷ ساله بود که از همین تورنمنت، راهش را به سطح اول فوتبال باشگاهی جهان باز کرد.

صعود با پیروزی درخشش علی دایی

این بازی‌ها برای اولین بار در سه گروه برگزار می‌شد و سیستم امتیاز دهی جدید که برنده ۳ امتیاز می‌گرفت در آن اجرا شد. ایران در کنار عربستان، عراق و تایلند کار سختی داشت اما در نهایت، در این گروه عجیب، به عنوان تیم صدرنشین به یک چهارم رفت. سختی کار در همان بازی اول مشخص شد، جایی که ایران ۲ بر یک برابر عراق شکست خورد. گل ایران را علی دایی در دقیقه ۹۰ از روی نقطه پنالتی زد. دایی در آن دوران، و تا سالها بعد، بهترین مهاجم ایران بود. او خیلی دیر به فوتبال ایران معرفی شد و بعد از بازی در اردبیل و تیم های نه چندان مطرح، سرانجام بعد از درخشش در بانک تجارت، در سال ۱۳۷۳ به پرسپولیس آمد. او در دو فصل، با گل های فراوانش دل هواداران پرسپولیس را برده بود و در ابتدای فصل فوتبالی سال ۱۳۷۵، به السد رفته بود. ایرانی ها و آسیایی ها به خوبی می‌دانستند علی دایی چه ماشین گلزنی بی‌رحم و خستگی‌ناپذیری است اما او به این تورنمنت نیاز داشت تا خودش را، هرچند اتفاقی و شانسی، به اروپایی‌ها نشان دهد. 

در دومین بازی در امارات، مایلی کهن با تغییرات گسترده و استفاده از بازیکنان جوانی مثل مهدوی کیا تیم را به میدان فرستاد، و همین تغییرات نتیجه داد؛ ایران با گل‌های نعیم سعداوی، میناوند و البته علی دایی، تایلند را ۳ بر یک شکست داد. در آخرین بازی عربستان، قدرت اول آسیا برابر ایران به میدان رفت. عربستان دو بازی اولش را برده بود و گمان می‌رفت برابر ایران هم کار سختی نخواهد داشت. اما باز هم تغییرات مایلی کهن، پیش بینی‌ها را به هم ریخت. او در این بازی، برای اولین بار، دایی و عزیزی را کنار هم گذاشت، زوجی که تا سالها خط حمله آتشین تیم را تشکیل می داد.  ایران، مقتدرانه و با گل‌های باقری، عزیزی و باز هم دایی، عربستان را سه بر صفر شکست داد و هم امتیاز با عربستان و عراق، به لطف تفاضل گل، به عنوان صدرنشین از گروه صعود کرد.

دایی یک تنه کره جنوبی را به به زانو درآورد 

در یک چهارم نهایی، یکی از تقابل های کلاسیک آسیا رقم خود: ایران – کره جنوبی. این بار مایلی کهن فقط یک تغییر در تیمش ایجاد کرد.  نیمه اول، دو بر یک به سود کره جنوبی به پایان رسید اما علی دایی در نیمه دوم، یکی از بهترین عملکردهای انفرادی تاریخ فوتبال ملی ایران را ثبت کرد و از دقیقه ۶۶ تا ۸۹، ۴ بار دروازه کره جنوبی را، به روش‌های متفاوت باز کرد. او چنان کره جنوبی را ویران کرد که تصویر اشک سرمربی تیم ملی این کشور سرازیر شد و تلویزیون برای لحظاتی گریه او را نشان داد. تیم ملی چنان با دایی می درخشید که به نظر می رسید اولین صعود به فینال جام ملت‌ها بعد از انقلاب، این بار دیگر شدنی است.

ایران، حریف عربستان و داور نشد

در سومین نیمه نهایی برابر عربستان، شرایط به نفع ایران بود و خداداد عزیزی در دقیقه ۲۷ یک گل زد. هواداران سر از پا نمی شناختند اما جمال القندور داور مصری، گل را آفساد را اعلام کرد. در دقیقه ۷۵ هم صحنه مشکوک به خطای پنالتی روی حمید استیلی گرفته نشد. بازی در نهایت بعد از ۱۲۰ دقیقه مساوی شد و به ضربات پنالتی کشیده شد، جایی که دایی، داریوش یزدانی و محمد خاکپور ضرباتشان را از دست دادند و فینال آسیا، همچنان از تیم ملی دور ماند.

گل به کویت، نماد تعصب علی دایی

در بازی رده بندی، ایران به مصاف کویت رفت و این بار هم یکی از درخشان‌ترین و به یادماندنی‌ترین عملکردهای علی دایی در تیم ملی رقم خورد. دایی، در دقیقه ۴۰، در حالی گل مساوی را با یک ضربه سر شیرجه‌ای زد، که به خاطر شتاب زیاد، بعد از فرود، از پشت به جلو تاب خورد و عملا روی گردنش رو به جلو چرخ زد. صحنه چنان وحشتناک بود که تماشاگران گمان بردند بلایی سر علی دایی آمده است. علی اکبر استاد اسدی بازیکن تیم ملی در آن بازی بعدها در مصاحبه‌ای گفته بود که یک لحظه گمان برده که  گردن دایی شکسته است. دایی البته آسیبی ندید و  تا انتها بازی کرد. ایران در ضربات پنالتی برنده شد، و به مقام سومی آسیا رسید.

کشف اتفاقی علی دایی  و حضور در بوندسلیگا

علاوه بر دستاوردهای ملی و درخشش در سطح ملی، این بازی‌ها به علی دایی کمک زیادی کرد راهش به فوتبال اروپا هم باز شود. ماجرا این است که در بازی ایران و کره جنوبی، استعدادیاب های باشگاه آلمانی آرمینیا بیله فیلد برای اینکه از نزدیک بازی چند بازیکن کره جنوبی را ببینند، به امارات آمده بودن و به صورت ناشناس در سکوها بودند. تا پیش از بازی، نه آنها و نه هیچکس دیگر فکر نمی کرد که سفر کاری آنها، مسیر دیگری پیدا کند و آنها به جای بازیکنان هدف، تحت تاثیر چند بازیکن تیم حریف قرار بگیرد. دایی که در این بازی ۴ گل زده بود، و همینطور کریم باقری و خداداد عزیزی که هر کدام یک گل زده بودند، چنان مورد توجه قرار گرفتند که راهشان به بوندس لیگا باشد شد. دایی و باقری به بیله فیلد رفتند و عزیزی، به تیم معروف تر کلن پیوست. یک فصل حضور دایی در بیله فلد (۷۷-۷۶)، شروع زندگی حرفه ای درخشان او در فوتبال اروپا بود و فصل بعد، راهش به بایرن مونیخ قدرت اول فوتبال آلمان باز شد و بعد از یک فصل در این تیم، دو فصل در هرتا برلین بازی کرد. دایی در مجموع ۱۹ گل برای این سه تیم زد و با بایرن مونیخ، در فینال معروف بازی با منچستر یونایتد، تنها چند دقیقه با قهرمانی با لیگ قهرمانان اروپا فاصله داشت.