نازنین کاوه بیرجندی در یادداشتی در روزنامه اطلاعات نوشت: بالغ بر پنج دهه از خشکسالی مفرط استان سیستان و بلوچستان که روزگاری انبار غله ایران بود، می گذرد.

طی نیم قرن قهر طبیعت با سرزمین هامون و هیرمند و سدسازی کشورهای همسایه در رودخانه های مرزی ساکنان سیستان نه فقط برای تامین مزارع کشاورزی بلکه حتی برای آب شرب دچار چالش جدی شده اند که پیامد آن مهاجرت اجباری مردم منطقه و تخلیه روستاها بوده است.

اینک آب مورد نیاز۱۱شهر استان و ۹۴۰روستای منطقه از چاه‌نیمه ها تأمین می  شود که تداوم آن وابستگی مستقیمی به ظرفیت شکننده منابع آبی رودخانه هیرمند دارد.

به همین منظور و با هدف پایداری بیشتر امنیت آبی در این منطقه طرح برداشت از سفره‌های زیرزمینی غرب سیستان ظرف 2 سال اخیر در مناطق حرمک، هامون هیرمند، شیله و لواریاب به اجرا گذاشته شده و همچنین از ابتدای سال 1402 اجرای طرح‌ آبرسانی در منطقه میل‌نادر تا بندان توسط آب منطقه‌ای استان آغاز شده است.

اکنون با افزایش ظرفیت تامین آب از منطقه حرمک، شاهد کاهش ۵۰۰لیتر در ثانیه‌ای انتقال آب از چاه‌نیمه به زاهدان هستیم و در واقع این منبع آبی جایگزین چاه‌نیمه سیستان برای تامین بخشی از کمبود آب شرب زاهدان شده است.

همچنین طی این مدت احداث کارخانه آب‌شیرین‌کن و شیرین سازی آب با ظرفیت۱۰۰هزار متر مکعب در شبانه روز حلقه دیگری از  طرح جامع آبرسانی سیستان است که همین هفته به بهره برداری خواهد رسید. 

ناگفته نماند با بهره برداری از این طرح برای اولین بار در تاریخ سیستان، وابستگی آب شرب ساکنان این دیار به آب‌های خارج از حوزه سرزمینی ایران کاهش می یابد و از سویی شاهد رونق اشتغال بومیان در پروژه‌های عمرانی منطقه خواهیم بود که چراغ مشاغل خانگی را دوباره روشن می کند.

وقتی آب باشد، مردم هم خواهند ماند و ضمن صیانت از مرزها، تبادلات مرزی هم رونق خواهد گرفت و بسیاری می‌توانند با استفاده از ظرفیت مرز امرار معاش کنند و نیازی برای پیدا کردن شغل در منطقه‌ای دیگر از کشور نداشته باشند.

و سرانجام این که طرح جامع تامین آب برای سیستان و زاهدان، اتفاقی بزرگ و بی نظیر است که می‌تواند امید، امنیت روانی و اجتماعی، تحول اقتصادی و افزایش اشتغال را برای مردمان این دیار به ارمغان آورد و با تاکید می‌گوییم‌ به نگرانی۵۰ساله آن‌ها در خصوص تامین آب شرب پایان دهد.