اگرچه تیم ملی فوتبال کشورمان امشب در یک بازی عجیب در ورزشگاه آزادی، توانست با یک تساوی ۲-۲ در زمین خودمان به جام جهانی ۲۰۲۶ راه یابد و دومین تیم آسیایی حاضر در این رقابت ها باشد و رکورد چهارمین حضور پیاپی در جام جهانی را ثبت کند، اما بازی شگفت آور تیم ملی مقابل تیم ازبکستان اما و اگرهای همیشگی را برای تیم ملی مطرح کرد.
اینکه تیم ملی فوتبال کشورمان در اصلی ترین نقطه اتکای خود، یعنی دفاع، اینقدر ضعیف و ناهماهنگ است، نکته ساده و قابل اغماضی نیست! قطعا با چنین دفاع شلخته‌ای در جام جهانی هیچ حرفی برای گفتن نخواهیم داشت! اینکه بازیکنان خط دفاعی ما با هم هماهنگ نیستند، نا مطمئن هستند و مهاجمان تیم ملی خود را برای کمک به محوطه شش متر تیم خودمان می رسانند، یک اتفاق ترسناک است! اینکه برای انتقال توپ از محوطه جریمه تا نیمه زمین همچنان مشکل داریم و با یک پرس ساده، توپ را به بیرون می زنیم و یا دستپاچه فقط زیر توپ می زنیم چه علتی دارد؟
چرا مهاجمان تیم ملی برای هر توپی در ۱۸ قدم حریف به جای بازی سازی و فضای سازی، دنبال گلزنی و دریبل زنی هستند؟ چرا اصولا از برخی بازیکنان تیم ملی که تقریبا حرفی برای گفتن ندارند و شاید دوره بازی شان گذشته باشد، به صورت فیکس استفاده می کنیم؟ چرا بعد از خط دفاع، در میانه زمین بازی سازی ضعیف تر از خط دفاعی است؟ چرا بازیکنان دفاعی ظاهرا بیشتر برای مهاجمان توپ سازی می کنند تا خط میانی؟
ماجرای بهم ریختگی تیمی در بازی سازی ها چیست که شاید ده برابر تیم حریف دوندگی داریم اما کمتر توپ را به بازی می گیریم و به سمت دروازه حریف بازی می کنیم؟ چرا بیشتر با پاس های رو به عقب بازیکنان را به دردسر می اندازیم و خستگی را به تیم تحمیل می کنیم؟ چرا برای ضربات کاشته تنوع برنامه ای نداریم؟ چرا هنوز دنبال تاثیرگذاری روی داور هستیم و در یک صحنه مشکوک همه بازیکنان به جای ادامه بازی به داور حمله می‌کنند؟
آقای قلعه نویی این چراها را تا قبل از آغاز جام جهانی پاسخ دهید، آنهم نه پاسخ رسانه‌ای بلکه پاسخ عملی در زمین بازی!
