روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: خرج پیش‌بینی‌نشده پیش آمد، کارم به مشکل خورد...
این کلمات که از زبان مرد برمی‌خیزد، فکر می‌کنم چه می‌تواند باشد، خرابی خانه... خودرو... و.؟ وقتی گمانه‌های ذهنم را شنید، گفت هیچ‌کدام را ندارد نه خانه نه خودرو... و. هشتصد هزارتومانی که برای کشیدن دندانش داده شده خرج محاسبه‌نشده‌ای بود که ذهنش را چنان به هم ریخته بود که کلماتش هم درهم‌ریخته ادا می‌شد. فکر نمی‌کردم برای یک نفر، هزینه‌ای چنین بشود خرج محاسبه‌نشده که گره به کارش اندازد اما وقتی شنیدم بانویی خودسرپرست از گران شدن ۲۵ درصدی قیمت نان شکوه داشت فهمیدم روزگار برخی از مردم چگونه است.
آن بانو می‌گفت مگر قرار نبود به قیمت نان دست نزنند؟ پس این گرانی چه بود دیگر؟ از دیگری هم شنیدم که قبلا می‌توانستیم هندوانه‌ای بخریم اما دست ما از خرید میوه مستضعفان هم کوتاه شده است. نمی‌خواهم بگویم بسیاری از مردم گرفتار شرایطی چنین هستنند اما اندک هم اگر باشد آمار مردمانی چنین، باز هم زیاد است. نباید در کشوری مثل ایران کسانی باشند که در ابتداییات زندگی با مشکلات سخت مواجه باشند اما هستند. اما -متأسفانه- کم هم نیستند.
دولت محترم و تصمیم‌گیران کشور و متولیان حکمرانی حتما به این مسائل توجه دارند اما باید بیشتر عنایت داشته باشند.
خیلی بیشتر از پیش. با دستاوردسازی، دست کسی به موفقیت بالا نمی‌رود. دستِ بالا برای کسانی است که نتایج کارشان به دستاوردهای عینی و عملی تبدیل شود. برای این هم باید بیشتر و بیشتر و بیشتر فکر و برنامه‌ریزی کرد. البته بیشتر و بیشتر و بیشتر کار کرد. فقط با برنامه‌ریزی هوشمند و کار هدفمند می‌توان گره‌ها را باز کرد.
به دیگر عبارت، اگر از دستاوردسازی روی زمین اثری نباشد، هزار کاغذ هم که سیاه کنیم سفیدی به روی‌مان نخواهد افشاند. تا وقتی «هشت» مردم به گروی «نه»شان باشد، از توفیق‌های حاصله حرف زدن شوخی با کلمات و آمار است.
موفقیت باید در زندگی مردم نمود عینی داشته باشد؛ در زندگی همه مردم. برای این همه برنامه‌ها تمام ساحتی و کار هم ناظر به همه ابعاد زندگی باید باشد. مردم به حق از دولت توقعی چنین دارند. دولت هم با عملیاتی کردن این توقع، حمایت مردم را پشت سر خود خواهد داشت.
پشتوانه‌ای که لرزه در پشت دشمن می‌اندازد. مردم که پای کار باشند نه آمریکا که همه دشمنان با هم نیر نمی‌توانند هیچ غلطی بکنند. باطل‌السحر توطئه‌ها هم حضور مردم است. عامل حضور مردم هم اعتماد به مسئولان و بهره دیدن از شیوه حکمرانی. این همان صدی است که چون پیش آید، نود و هشتاد و هفتاد و... و. پیش ماست. یاعلی!
