حدود سه دهه پیش طبق تفاهمنامه، منزل آیت الله طالقانی برای ایجاد کتابخانه به شهرداری تهران واگذار شد؛ کتابخانه‌ای که طی این سه دهه بی‌وقفه فعال بود و با توجه به قرار گرفتن در منطقه‌ای مسکونی، مورد توجه زیادی واقع شد. فضای دلپذیر، مدیریت منظم، ارتباط مؤثر اجتماعی و از همه مهمتر امنیت منطقه و کوچه‌ای که خانه مرحوم طالقانی در آن قرار داشت، عامل رونق روزافزون و تدوام فعالیت این مرکز کوچک و مهم ناحیه یک منطقه ۱۲ تهران بود. دو سال پیش و تصادفا همزمان با تغییر مدیریت در شهرداری تهران، این کتابخانه بعد از سه دهه فعالیت، به بهانه بازسازی تخریب شد. از آن تاریخ تا امروز کسی در مورد پایان بازسازی حرفی نزده و تلاش‌های اهالی محل برای گرفتن خبر یا وعده‌ای برای بازگشایی دوباره کتابخانه، با سد بی‌محلی و جواب‌های سربالا مواجه شده است، تا این که هفته گذشته بخشی از کتاب‌های موجود در کتابخانه در یک کتابفروشی در معرض فروش دیده شد؛ اتفاقی که بدبین‌ترین افراد نیز تصور آن را نمی‌کردند. حالا دو سال است منزل مرحوم طالقانی با دیوارهای تراشیده و سقف‌هایی در معرض فروریختن، زیر برف و باران مانده و احتمالا جواب شهرداری به انتقادات، نهایتا در بدقولی پیمانکار خلاصه شود و صدای پیمانکار هم در مورد بدهی شهرداری به هیچ جا نرسد.
علی‌ایحال، نوع برخورد با خانه آیت‌الله طالقانی آشنا و تکراری است. بسیاری از این دست بناها توسط نهادها و ارگان‌های مختلف در معرض تخریب رها شدند تا زمانی که سقف آن‌ها پایین آمد و قانونا مجوز کف تراشیشان صادر شد. این بنا هم ثبت ملی ندارد و مالکیت آن (گرچه مشروط) با شهرداری است. همچنین عملکرد شهرداری در مورد آن، با سیاست‌هایی که برای فراری دادن سکنه منطقه ۱۲ وجود دارد، همراستاست. پس باید به جد نگران بود.
