عصر ایران نوشت: در سال 1943، ارتش آمریکا با یک مشکل مواجه بود. آن ها با کمبود بمب و موشک مواجه نبودند، اما روشی مطمئن برای هدایت دقیق آن ها به منظور حمله بی نقص در اختیار نداشتند. یک روانشناس برای رسیدگی به این مساله راه حلی ارائه کرد: استفاده از کبوتر به عنوان هدایتگر بمب!

از این رو، پروژه کبوتر (Project Pigeon) متولد شد.

هدایت دقیق بمب به سمت هدف با کمک کبوترها

بروس فردریک اسکینر در آن زمان استاد دانشگاه مینه سوتا بود. از کبوترها مدت ها بود که در خدمت نظامی استفاده می شد، زیرا می توانستند برای پرواز از مکانی به مکان دیگر آموزش ببینند. در سال 1940، اسکینر تست هایی با پرندگان را آغاز کرد و آزمایشی را ابداع کرد که امکان استفاده از پرندگان برای هدایت یک شی دیگر را فراهم می کرد.

این آزمایشی نسبتا ساده بود. کبوترها را در یک مهار قرار می دادند و وقتی به ظرف دانه ای کوچک نوک می زدند، حرکات سرشان یک گاری کوچک را به سمت هدف هدایت می کرد. آزمایش ها به سمتی پیش رفت که کبوترها مهارهای خود را به سمت اهداف دیگر مانند مدل های کوچک کشتی هدایت کنند. خیلی زود، اسکینر کبوترهای خود را آموزش داد تا به سمت تصاویر متحرک روی یک نمایشگر جذب شوند.

در ابتدا، اسکینر در جلب توجه ارتش آمریکا برای پشتیبانی از پروژه خود موفق نبود، اما در ژوئن 1943، دفتر پژوهش علمی و توسعه آمریکا قراردادی را با شرکت جنرال میلز که در آن زمان بودجه مورد نیاز اسکینر را تامین می کرد، به امضا رساند تا سامانه هدایت مبتنی بر کبوتر پیشنهادی خود را توسعه دهد.

خلبانی از نوع کبوتر برای بمب

هدف این بود که کبوترهای آموزش دیده به عنوان خلبان برای بمب عمل کنند و از توانایی های شناختی آن ها برای تشخیص هدف استفاده شود. سامانه هدایت شامل سه عدسی نصب شده در دماغه بمب بود که تصویری از هدف را روی نمایشگر نصب شده در محفظه ای کوچک درون مخروط دماغه نشان می داد.

این نمایشگر روی محورها نصب شده و به حسگرهایی مجهز بود که هر حرکت زاویه ای را اندازه گیری می کردند. یک تا سه کبوتر که توسط شرطی سازی عامل آموزش دیده بودند تا هدف را تشخیص دهند، در برابر نمایشگر مستقر می شدند. وقتی هدف را می دیدند، کبوترها با منقار خود به نمایشگر نوک می زدند. آنها با نشان دادن تصویری از هدف آموزش می دیدند و به تدریج سریع تر نوک می زدند تا غذا دریافت کنند.

حسگرها حرکت را تشخیص داده و سیگنال هایی را به سطوح کنترل ارسال می کردند که بمب را در جهت حرکت نمایشگر هدایت می کرد. در مسیر حرکت بمب به سمت هدف، کبوترها دوباره تصویر را دنبال کرده و نمایشگر را به موقعیت مرکزی باز می گرداندند. به این ترتیب، کبوترها هر گونه انحراف در مسیر را اصلاح می کردند و بمب را در مسیر درست به سمت هدف حفظ می کردند.

اسکینر به طور دقیق نمی دانست قرار است از کبوترها برای هدایت چه نوع بمب یا موشکی استفاده شود، چون محرمانه بود، از این رو مجبور بود تا حدسی حساب شده بزند.

تعطیل شدن پروژه کبوتر

آزمایش ها به طور قابل توجهی موفقیت آمیز بودند. کبوترها در شناسایی و تعقیب اهداف ماهرانه عمل می کردند و تحت تاثیر عواملی مانند صدا، نوسانات دما یا تغییرات ارتفاع قرار نمی گرفتند. با این وجود، پس از یک نمایش کارکرد سامانه در سال 1944، این پروژه در 8 اکتبر همان سال تعطیل شد. به گفته اسکینر، مشکل این بود که هیچ کس ما را جدی نمی گرفت.

ارتش آمریکا بر این باور بود که دنبال کردن هرچه بیشتر پروژه کبوتر منجر به تاخیر در پروژه های دیگری می شود که وعده فوری کاربرد رزمی را می دادند.

البته این پایان ماجرا برای پروژه کبوتر نبود. در سال 1948، نیروی دریایی آمریکا ایده استفاده از کبوترها در موشک های ضد کشتی را احیا کرد و نام آن را به پروژه اورکان (Project Orcon) تغییر داد. اما پیشرفت های صورت گرفته در سامانه های هدایت الکترونیکی نیاز به موشکی که به صورت ارگانیک کنترل می شد را کاهش داد و این پروژه نیز در سال 1953 متوقف شد.