محمد علی مهتدی: در انتظار پاسخ ایران و حزب الله لبنان به اقدام رژیم صهیونیستی در ترور حاج فؤاد شکر در حومه بیروت و اسماعیل هنیه در تهران، هفته گذشته شاهد یک رشته اقدامات کنشی و واکنشی از سوی بازیگران دوطرف در صحنه بودیم که تفسیر آن بسیار مهم و مفصل است و در این یادداشت کوتاه نمی گنجد.

با این حال می توان بطور مختصر بدان اشاره کرد و به نتیجه گیری رسید.آمریکا و متحدان غربی رژیم صهیونیستی، طبق معمول، از دو راه تهدید و تطمیع وار د شدند. از یک سو، آمریکا ناوگان عظیمی از نیروی دریائی شامل ناو هواپیمابر لینکلن و زیردریائی مجهز به موشک با کلاهک هسته ای را وارد منطقه کرد.

در همین حال، پنج کشور آمریکا، انگلستان، فرانسه، آلمان و ایتالیا که هسته مرکزی پیمان اتلانتیک شمالی، ناتو، را تشکیل می دهند در یک اعلامیه مشترک به جمهوری اسلامی هشدار دادند که از تشدید اوضاع در منطقه خود داری کند و تهدید کردند که در صورت حمله به اسرائیل، آنها از اسرائیل دفاع خواهند کرد.

این اعلامیه اوج وقاحت این کشورها را نشان می داد که با نادیده گرفتن حق حاکمیت و دفاع مشروع از نفس کشورها و کلیه قوانین و مقررات بین المللی ، طرف متجاوز را تایید می کنند و از طرف قربانی می خواهند که هیچ واکنشی نشان ندهد.

این اقدام همچنین می رساند که از دیدگاه غرب، اسرائیل فوق همه قوانین بین المللی است و حق دارد به هر جنایتی دست بزند و از هرگونه بازخواستی معاف باشد. طبیعتا پاسخ محور مقاومت نیز بسیار
قاطع بود. ناصر کنعانی، سخنگوی وزارت امور خارجه ، ضمن رد این تهدید تاکید کرد که جمهوری اسلامی ب ا ری دفاع از خود از هیچ کس اجازه نمی گیرد.

در همین زمینه، سید عبدالملک الحوثی، رهبر انصارالله یمن نیز گفت تلاش آمریکا برای مهار پاسخ مقاومت، شکست خورده است و بسیج انبوه امکانات نظامی آمریکا در منطقه نیز مانع اجرای تصمیم برای بازدارندگی در برابر دشمن صهیونیستی نمی شود. نگاهی به گذشته نیز نشان می دهد که دخالت نظامی این ارتش ها در بسیاری از کشورها از جمله در لبنان، عراق، افغانستان و حتی در سومالی بی نتیجه و شکست خورده بوده و سرانجام به عقب نشینی یا فرار آنها منجر شده است.

و اما اقدام دیگر آمریکا حرکت  به سمت احیای مذاکرات آتش بس در دوحه بود با این تصور که جبهه های پشتیبان بارها اعلام کرده اند که فقط در صورت توقف جنگ در غزه، عملیات خود را بلافاصله متوقف می کنند. حال اگر این نشست در قطر بتواند به آتش بس و پایان عملیات نظامی دست یابد، ایران و حزب الله هم قاعدتا باید همه عملیات از جمله پاسخ به اسرائیل در ترور فؤاد شکر و اسماعیل هنیه را متوقف و ملغی اعلام نمایند. این در حالیست که حزب الله اعلام کرده پاسخ به ترور فؤاد شکر مربوط به نقض حاکمیت و قواعد بازی است و ربطی به جنگ غزه ندارد.

با این حال، طرف آمریکائی با جدیت مذاکرا ت دوحه را دنبال کرد. ویلیام برنز، رئیس سی.آی. ای. که ظاهرا ماه هاست در منطقه به سر می برد ریاست مذاکرات را بر عهده گرفت و علاه بر وی، برت مک گورک، شخصیت معروف دیپلماتیک و امنیتی آمریکا و تخصص مسائل عراق و ایران، نیز به وی پیوست و رؤسای سه دستگاه امنیتی اسرائیل نیز به دوحه رفتند. در این میان، حماس اهمیتی به این مذاکرات نداد. اسامه حمدان، عضو دفتر سیاسی حماس از بیروت اعلام کرد حماس به شرطی در مذاکرات شرکت می کند که اساس مذاکرات اجرای طرح بایدن باشد، موضعی بسیار هوشمندانه زیرا این طرح را قبلا حماس پذیرفته و نتانیاهو رد کرده بود و این موضع، طرف آمریکائی را در بن بست قرار می داد. در نهایت یحیی سنوار که اینک رهبری سیاسی و نظامی عملیات مقاومت در غزه را برعهده دارد با قاطعیت و شجاعت تمام شرکت در مذاکرات را نپذیرفت و همچنان که در خبرها آمد، مذاکرات در روزهای پنجشنبه و جمعه گذشته به نتیجه نرسید و ادامه آن به هفته جاری موکول شد.

یک دلیل مهم این موضع این است که حماس مطمئن است نتانیاهو اساسا به آتش بس و پایان جنگ فکر نمی کند بلکه در پی انفجار در کل منطقه و کشاندن پای آمریکا به جنگ است. مذاکرات گذشته نیز نشان داده که هرگونه انعطاف از جانب حماس نه فقط نتیجه مثبت نداده بلکه نتانیاهو را تشویق به فشار بیشتر بر مقاومت و دست زدن به کشتارها و جنایات جدیدی کرده است. نتیجه این که، تصمیم محور مقاومت در پاسخ به رژیم صهیونیستی همچنان به قوت خود باقیست. تاخیر در پاسخ و طولانی شدن حالت انتظار شرایط دردناکی را برای جامعه صهیونیستی فراهم آورده است. حدود یک میلیون نفر از صهیونیستها به غرب گریخته اند و شاید هرگز بازنگردند.

آنها که مانده اند گرفتار ترس و وحشتی جانکاه و امراض روانی هستند و طبق نوشته روزنامه های عبری، صدها نفر در لیست انتظار روانپزشکان قرار دارند و قیمت ویزیت هر روانپزشک به 122 دلار رسیده
است. علاوه بر این، به نظر می رسد که محور مقاومت، انگشت روی ماشه، در انتظار زمان مناسب برای شلیک ، با توجه به عامل غافلگیری است. باید دید دور جدید مذاکرات میانجی ها در قاهره به چه نتایجی خواهد انجامید.