مرتضی نجفی قدسی: کلماتی مانند وفاق ملی یا وحدت ملی، عناوین زیبا و بسیار خوبی هستند و مطلوب اکثریت مردم؛ ولیکن این سئوال مطرح است که اگر این قاعده در انتخاب وزرا باید رعایت شود، چرا دولت سیزدهم حتی یک وزیر از دولت قبل و حتی شایسته ترین افراد دولت دوازدهم را به کار نگرفت؟
به عنوان نمونه مهندس اسلامی که در دولت روحانی، وزیر راه و مسکن و شهرسازی بود و کارنامه بسیار موفقی هم داشت به دولت سیزدهم راه پیدا نکرد و حجت الاسلام رئیسی در هنگام انتخاب وزرا به ایشان گفت شما وزیر موفق و خوبی بودید و خدمات شما را همه دیده اند و من هم دوست دارم شما همچنان در این وزارتخانه بمانید اما من خیلی تحت فشارم و به من می گویند هیچ وزیری از دولت قبل را به کار نگیر! و در حقیقت با این جملات به نوعی از عدم انتخاب او به عنوان وزیر عذرخواهی می کند! البته مهندس اسلامی هم جواب داد من آماده رفتن و واگذاری مسئولیت هستم، شما هر طور صلاح می دانید عمل کنید.
نمی دانم، شاید این نحو جملات را مرحوم شهید رئیسی با دیگران هم در میان گذاشته باشد ولی این مورد را خود مهندس اسلامی همان روزها برای بنده نقل کرد و واسطه ای هم در میان نیست.
حالا که اکثریت شرکت کنندگان در انتخابات به دکتر پزشکیان رأی داده اند و مع ذالک مردم از بین دو تفکر ارائه شده یکی را بر دیگری ترجیح دادند، طبعا باید اجازه دهند تا ایشان اهدافی را که معین کرده است به سرانجام برساند تا بلکه آن پنجاه درصدی هم که در انتخابات شرکت نکردند ، ترغیب شوند و به مردمسالاری جمهوری اسلامی باور عمیق پیدا کنند.
اگر هم وفاق ملی، صلاحدید و سیاست جدید کشور است ، خوب است از این پس هر دولتی سرکار بیاید برخی از وزرایش را از جناح مقابل انتخاب کند! نه اینکه این نسخه فقط برای دولت دکتر پزشکیان باشد و اگر فردا هر کس دیگری به ریاست جمهوری انتخاب شد، بحث وفاق ملی به فراموشی سپرده شود و بدانند که این موضوع یک رویه برای همه دولت‌هاست و اختصاص به دولت دکتر پزشکیان ندارد!
