روزنامه جوان نوشت: تبعات برخی مناسبات ناسالم در تبلیغات انتخاباتی مجلس دوازدهم همچنان جاری است.

دامنه تخریب و توهین و افتراهای پیرامون به قدری گسترده بود که چندی پیش یکی از منتخبان راه یافته به مجلس عنوان کرد که تا کنون از سوی رهبر معظم انقلاب، سه بار تذکر گرفته‌اند. سید محمود نبویان، نماینده تهران در مجلس یازدهم و منتخب مجلس دوازدهم در این زمینه به فارس گفته رهبر انقلاب پیش از شروع مجلس دوازدهم تاکنون سه بار به ما تذکر داده‌اند که «باید وحدت داشته باشید».

گروکشی‌های فرصت‌سوز سیاسی در رقابت‌های انتخاباتی مجلس دوازدهم اگرچه به ماه‌ها پیش از انتخابات برمی گردد و مدعیان برای بیرون راندن رقیب از صحنه، به بدترین روش‌های تخریبی متوسل شدند، اما اوج این تخریب و توهین‌ها به مرحله دوم انتخابات باز می‌گردد که برخی اشخاص پروژه بگیر در فضای مجازی، با طرح ادعاهای اثبات نشده رقبای انتخاباتی را به انواع و اقسام مفاسد اقتصادی متهم کردند که خروجی این اتهامات ثابت نشده، چیزی جز شلیک به اعتماد افکار عمومی و پاس گل به دشمنان بیرونی نبود.

اینکه یک مجلس پیش از شروع به فعالیت، از رهبر معظم انقلاب، سه بار تذکر بگیرد که «باید وحدت داشته باشید» اصلاٌ نشانه خوبی نیست. مجلسی که قرار است در رأس امور باشد و تمام هم و غم خود را صرف وظایف قانونی یعنی «نظارت و قانونگذاری» کند، اگر اسیر حواشی بشود و از انسجام و اتحاد درونی برخوردار نباشد، چه تصویری از آنکه باید باشد، نزد مردم به نمایش می‌گذارد؟

مگر نه این است که مناسبات داخلی مجلس می‌بایست با رأی و نظر نمایندگان منتخب در مجلس رقم بخورد؟ چرا برخی منتخبان برای رقبای خود رجزخوانی می‌کنند و از تغییر هیئت رئیسه و دیگر ارکان اصلی خانه ملت با قطعیت سخن می‌رانند؟

به صورت طبیعی هر مجلسی که شکل می‌گیرد، به دلیل آنکه نوعاً بیش از نیمی از نمایندگان تازه‌واردهایی هستند که یا تجربه نمایندگی ندارند یا در ادوار گذشته حضور داشته‌اند، بنابراین تغییرات هیئت رئیسه و کمیسیون‌ها هم می‌تواند تابعی از همین تغییر باشد، اما مشکل از جایی آغاز می‌شود که برخی منتخبان با فضاسازی‌های رسانه‌ای گویی از برخی دیگر نماینده ترند و با پنهان شدن پشت برخی شعارهای انتخاباتی و شیک، برای در اختیار گرفتن مناصب مهم خانه ملت نقشه می‌کشند.

تصویری که اکنون از گفت و شنودهای مجلس تازه کار دوازدهم نمایان شده، گویای یک رقابت فرصت سوز و اعتمادگریز، بین گروه‌هایی است که در کلان مسئله شاید بتوان ادعا کرد که از یک آبشخور فکری و سیاسی واحد پیروی می‌کنند، اما در تخریب رقیب چنان افراط می‌کنند که گویی با یک گروه ابلیسی و کفر مطلق طرف اند!