خبرآنلاین نوشت: سال تحصیلی امسال شروع نشده بود که یک به یک صدای اخراج برخی استادان از دانشگاه‌ها به‌گوش رسید، اگرچه تلاش شد این اخراج با واژه‌سازی به «قطع همکاری» تعبیر شود، اما برکسی پوشیده نبود که مثلاً کنار گذاشتن علی شریفی زارچی از دانشگاه صنعتی شریف ارتباط چندانی با توانایی‌ها و علم او ندارد، یا در موردی دیگر وقتی خبر رسید آذین موحد، استاد موسیقی دانشگاه تهران تعلیق شده است باور کردنی نبود این تعلیق برای سطح علمی این استاد باشد.
حالا که به نیمه سال تحصیلی و شروع ترم دوم دانشگاه‌ها و البته روزهای پایانی سال ۱۴۰۲ نزدیک می‌شویم، روند کنار گذاشتن استادان از دانشگاه هنوز هم ادامه دارد، مثلاً احمد شکرچی استاد جامعه‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی، با انتشار نامه‌ای از عدم تمدید قرارداد و اخراج خود در تاریخ یازدهم بهمن ماه ۱۴۰۲، توسط هیئت اجرایی دانشگاه بهشتی خبر داد، یا در موردی دیگر محسن خلیلی، استاد دانشگاه فردوسی، نهم بهمن ماه سال جاری، از اخراج خود بعد از ۱۸ سال تدریس در دانشگاه خبر داد. مواردی دیگر هم از این دست طی یکی دو ماه اخیر گزارش شده است تا چراغ خاموش روند اخراج اساتید ادامه داشته باشد. روندی که با واکنش‌های زیادی مواجه شده است، علیرضا معزی، فعال رسانه‌ای در واکنش به ادامه این قبیل اخراج‌ها در شبکه اجتماعی ایکس(توئیتر) نوشت: «در سریال تراژیک اخراج اساتید، نسلی از دانشگاه بیرون می‌شوند که برونداد آموزش پس از انقلاب‌اند و منتقد حکمرانی پساانقلاب؛ کسانی از خانه رانده می‌شوندکه دانش‌آموخته یا کنش‌گر علوم انسانی‌اند، دغدغه‌مند توسعه و هواخواه وطن؛ گویی دشمنان توسعه، انتقام پرونده بورسیه‌ها را می‌گیرند.»
در یکی دو سال گذشته این روند سبب شده که نزدیک به ۶۰ استاد از دانشگاه اخراج یا بنا به دلایلی تعلیق شوند. در ادامه سهم هر دانشگاه از اخراج یا کنارگذاشته شدن اساتید به تصویر کشیده شده است.
