محمدعلی فیاض بخش: اخیراً وزیر محترم آموزش و پرورش اظهار داشتند: «در مقطع دبستان مدرسه غیرانتفاعی نخواهیم داشت». البته بهتر است به جای پسوند غیرانتفاعی برای این مدارس، همان عنوان غیردولتی را به کار ببریم.
...و اما در زمانی که وزیر قبلی تعداد بی‌سوادان مطلق در کشور را بالغ بر ۹ میلیون نفر اعلام کرده- که قطعاً تعداد زیادی از آنان کودکان محروم از تحصیل هستند- مسدودکردن این منفذ، یعنی تأسیس دبستان غیردولتی چه کمکی به بهبود وضعیت خواهد کرد؟ و در حال حاضر چه ضرری از سوی این مدارس، متوجه آموزش و پرورش است!؟
یکی از منافع این مدارس برای آموزش و پرورش، کاستن از بار دولت در بودجه است؛- البته اگر این بودجه‌ی کسرشده، به سوی مدارس دولتی سرریز شود-. عدم مدیریت در توزیع بودجه و امکانات برای مدارس دولتی، نباید نشانه‌ی تقصیر را به سمت مدارس غیردولتی روان کند و اگرچه این مدارس، بی‌تقصیر و قصور نیستند، اما باری هرچند اندک را از دوش دولت برداشته‌اند.
افراط‌ها و تندروی‌های دهه‌ی 60 در برخورد با مدارس غیردولتیِ عمدتاً به جامانده از رژیم قبل، نهایتاً در اواخر آن دهه به تصویب تأسیس مدارس غیرانتفاعی(و بعدها، با عنوان غیردولتی) انجامید و چه بسیار کسانی که خود داعیه‌دار مخالفت با آن مدارس بودند، در شرایط جدید، بانیان مدارس به اصطلاح غیرانتفاعی شدند و حتی زنجیره‌ای از این مدارس را با به‌فراموشی‌سپردن شعارهای تند اولیه، بنیان نهادند. تا این‌جای کار، صرف‌نظر از انگیزه‌های غیرانتفاعیشان(!)، لااقل باربردار بخشی از بودجه‌ی دولت شدند و همین قطره نیز از دریای آموزش و پرورش غنیمت بوده و هست.
این که هر وزیر مستعجلی در این وزارتخانه‌ی مظلوم، ناگهان یک زیرساخت را نشانه می‌گیرد و با درافکندن یک ارتعاش بر بدنه‌ی آموزش و پرورش، این پیکر نحیف را به وارث بعدی خود می‌سپارد، الحق امری تعجب‌برانگیز است.
امیدوارم اظهار فوق، جامه‌ی عمل نپوشد؛ که فعلا صدها مشکلِ متقدّم، در نوبت اصلاح و ترمیم است و جلوانداختن نوبت در تعطیلی یا عدم تأسیس دبستان غیردولتی دور از حزم و دوراندیشی است.
