به گزارش اطلاعات آنلاین، تاکسیرانی به عنوان یک شغل از سال ۱۳۳۰ در ساختار شهری پایتخت شناخته شد. حمل و نقل مسافر تا قبل از به عنوان شغل شوفری و شرکت‌های خصوصی رواج داشت. در این سال ۲۰۰ سواری با بغل نویسی و تابلو و رنگ قرمز به عنوان تاکسی متمایز شدند. قیمت هر تاکسی مطابق قیمت سواری بود و پلاک تاکسی قیمتی نداشت. ده سال بعد تعداد تاکسی‌ها دو برابر و در سال ۱۳۴۸ تهران بیش از ۸ هزار تاکسی داشت. روزنامه اطلاعات در گزارشی که ۲۹ مرداد ۱۳۵۲ منتشر کرده با آوردن آین آمار نوشته که در زمان انتشار مطلب بیش از ۱۱ هزار تاکسی در تهران در رفت و آمد بودند که این رقم جدا از تاکسی‌های خطی (تاکسی آبی) و تاکسی‌های لوکس خط فرودگاه مهرآباد هستند. براساس این گزارش بین سالهای ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ کرایه تاکسی بین یک قران تا یک ریال و تا یک تومان در خطوط مشخص و توافقی بین مسافر و راننده در خطوط نامشخص پرداخت می‌شد. در سال ۱۳۳۷ شهرداری تهران برای جلوگیری از نابسامانی در نرخ تاکسی نصب تاکسی متر را در تاکسی‌ها را آغاز کرد. در سال ۱۳۵۲ آخرین نسل درشکه‌های تهران از خیابان‌ها برچیده شدند و شهرداری با واگذاری ۱۲۵۰ پلاک تاکسی به درشکه‌چیان تهران بساط رقیبان تاکسی را برای همیشه از حمل و نقل مسافر در پایتخت جمع کرد. گفتنی است که مدیریت مستقیم شهرداری بر تاکسیرانی تهران تا سال ۱۳۵۹ ادامه داشت. شورای انقلاب ۲۸ خرداد ۱۳۵۹ قانون تمرکز امور مربوط به تاکسیرانی شهر تهران را تصویب کرد.
