صدای نامزدهای انتخاباتی را می‌شنوید؟
آیا صدای آشنا و دلایل قوی در سخن کاندیداهای انتخابات شنیده می‌شود؟ این پرسش، تنها یک موضوع رقابتی و انتخاباتی نیست، بلکه امنیت ملی و آیندۀ نظام و کشور را سامان می‌دهد و جهت آن را از حیث «جمهوریت» و «وحدت ملی» روشن می‌کند.
سید مسعود رضوی: گاهی با شنیدن نظرات و وعده های انتخاباتی که نامزدهای شش گانه در برنامه های تبلیغی ــــــ ترویجی خود ابراز می کنند، دچار حیرت می شوم و فاصله وعد و وعید از نخستین نیازهای مصرفی که قرار است به شهروندان داده شود تا بزرگترین طرحهای صنعتی، شامل دهها مجتمع عظیم صنعتی در نوسان است. این سیر صعودی و نزولی، برای کسانی که با بسترها و منابع کشور و شیوه های مدیریت و مشکلات و کمیت و کیفیت امور آشنایی دارند، تنها مایۀ سرخوردگی است.
ایران امروز، درگیر تحریم و شبکه ای از الزامات و محدودیتهاست که انکار آن فایده ای ندارد، زیرا اثرات و نتایجش را نه تنها در تجارت و صنعت و فرهنگ و سیاحت، بلکه در زندگی و کاهش ارزش پول ملی و گرانی و تورم می توانیم به وضوح دریابیم. کیست که انکار کند یا از این ستم و جنایت بزرگ بی خبر باشد؟
بنابر این، اگر کسی خود را در سطح ریاست قوه مجریه می بیند، باید هر برنامه و وعده ای را در سایۀ این شرایط توضیح دهد و بفرماید با کدام منابع و سرمایه و تکنولوژی می خواهد آرمان و آرزو و ادعایش را جامۀ عمل بپوشاند؟ در غیر این صورت، به مانند وعده های بزرگی که قبلا به مردم داده شد و بعد‌ها انکار یا مسکوت گذاشته شد، سخنی ناصواب است و نادرست.
این انتخابات، از هر نظر در تاریخ جمهوری اسلامی ایران، یک استثنای کامل است. شرایط داخلی، منطقه ای و جهانی، بغرنج و پیچیده است. جمعیت آگاه و جوان ایرانی که غالبا از کمبودها و سوء مدیریت و عدم پاسخگویی ناخرسند است، نمی تواند به سادگی بپذیرد که به پای صندوق رأی بیاید و با مشارکت خویش، در آینده و سرنوشت مشارکت کند!
باید برهان اقناعی و ضمانت لازم را به دست آورد تا به ارتش مردمسالاری بپیوندد و صفوف انتخابات را از شور و حمایت لبریز کنند. آیا صدای آشنا و دلایل قوی در سخن کاندیداهای انتخابات شنیده می شود؟ این پرسش، تنها یک موضوع رقابتی و انتخاباتی نیست، بلکه امنیت ملی و آیندۀ نظام و کشور را سامان می دهد و جهت آن را از حیث «جمهوریت» و «وحدت ملی» روشن می کند.
نگارنده در مقامی نیست که بخواهد برای نامزدها، خط و ربطی تعیین کند، اما به عنوان یک شهروند می توانم تقاضا کنم که صدق و راستی را سرلوحۀ کارتان قرار دهید و از بیان آسیبها و نقد کاستیها نترسید.
با جوانان سخن بگویید و گروههای مرجع خاصه دانشگاهیان و معلمان و روحانیان و مدیران و کارآفرینان و تجار را با حساسیت تاریخی کنونی پیوند بزنید.
رئیس جمهوری باید آسیب حکومتهای یکپارچه و فرمایشی را به ملت بگوید تا برای سرطان دودمان سالاری و انحصارات رانتی علاجی جسته شود و کاسبی از فقر ملت و تحریم و قاچاق و ارتشا و آسیبهای بزرگ کاهش یابد.
برای خروج از این وضع، نمی توان فقط به چند وعده و شعار اکتفا یا مسیرهای خطا را باز هم دنبال کرد. شاید بهترین شیوه، با توجه به تعجیل و کمبود فرصت، ارجاع به کارشناسان و متخصصان برجسته و معتمد و باتجربه در هر زمینه باشد. بوروکراسی و تکنوکراسی ایران، یک میراث عظیم است که با پشتوانه دانشگاهی و تجربی قدرتمندی بالیده و به رغم فرسودگی در برخی جوانب، قادر است با تحول و تغییر در برخی ساختارها، اجرای برنامه های بزرگ را عهده دار شود و نیروی انسانی و منابع کم نظیری هم در مسیر مساعدت همراه خواهد داشت.
نیرویی که با ورود به بازارهای جهانی و رهایی از انحصارهای داخلی، قدرت بازسازی، مبارزه با فساد و سرانجام، ایجاد ثروت و نظمی شایسته برای آینده ایران را دارد.
رئیس جمهوری باید این نیروی عظیم را در بستر تاریخی کنونی به حرکت درآورد.
