این روزها پویش «نه به تصادف» با هدف کاهش سوانح رانندگی و ارتقای فرهنگ ایمنی، توسط نهادهای مختلف و حتی بخش خصوصی مورد توجه قرار گرفته است. وزارت رفاه، پلیس راهور و تعدادی از چهره‌های شناخته‌شده هنری و ورزشی پای کار آمده‌اند. اما در این میان، جای یک بازیگر اصلی و اثرگذار به شکل عجیبی خالی است: شهرداری تهران.
شهرداری تهران به‌عنوان بزرگترین و اثرگذارترین نهاد شهری کشور که سالانه میلیاردها تومان صرف پروژه‌های تبلیغات محیطی، نصب المان و طراحی فضاهای شهری میکند، چرا در چنین پویش مهم و حیاتی غایب است؟ این در حالی است که بخش عمده‌ای از تصادفات در سطح شهر و معابر درون‌شهری تهران رخ می‌دهد و اتفاقاً مهمترین ابزار برای اثرگذاری بر ذهن شهروندان، همین فضاهای شهری و تبلیغات محیطی در اختیار شهرداری است.
در شهر تهران، میادین، بزرگراه‌ها، پل‌ها و فضاهای عمومی پر از بیلبوردهای تبلیغاتی و المان‌های شهری است؛ اما کمتر نشانی از پیوستن شهرداری تهران به این کمپین ملی دیده میشود. سوال اساسی اینجاست که چرا مدیریت شهری تهران حاضر نشده حتی بخشی از این فضا را به ترویج فرهنگ ایمنی رانندگی و همراهی با کمپین «نه به تصادف» اختصاص دهد؟
در بسیاری از کشورها، مدیریت شهری یکی از ستون‌های اصلی فرهنگسازی ایمنی ترافیک است. تهران، با وسعت و حجم تردد بالا و نرخ نگران‌کننده تصادفات درون‌شهری، بیش از هر شهر دیگری به این فرهنگسازی نیاز دارد. اما متاسفانه، شهرداری نه تنها خود به کمپین نپیوسته، بلکه حتی خبری از نصب نمادها، شعارها یا برنامه‌های خلاقانه در معابر شهر به گوش نمی‌رسد.
آیا اولویت‌های مدیریت شهری تغییر کرده؟ یا ایمنی شهروندان، در ازدحام پروژه‌های عمرانی، ترافیکی و تبلیغاتی فراموش شده است؟ پاسخ این پرسش را شاید باید از مدیران شهرداری تهران خواست، اما واقعیت این است که نبود شهرداری در این پویش، یک بی مسئولیتی بزرگ است.
تهران، پایتخت ایران، می‌تواند و باید پرچم‌دار چنین پویش‌هایی باشد، نه تماشاگر خاموش آن. آنهم در شرایطی که شهرداری زاکانی در جزئی ترین مسائل با ربط و بی ربط به شهرداری، تمام شهر یکباره پر میشود از بیلبوردهای کوچک و بزرگ...این دومین اخطار برای شهرداری در سال جدید است؛ اولین کارت زرد را کارشناسان مذهبی به زاکانی دادند وقتی یک هفته از ماه مبارک گذشته بود و شهر اصلا حال و هوای رمضانی نداشت!
