انتخابات ریاست جمهوری در حالی برگزار شد که پیش از آن، دولت نهم در انتخاباتی دو مرحله ای تعیین شده بود و اینبار هم در پایان انتخابات هفتم تیرماه مسعود پزشکیان و سعید جلیلی به دور دوم راه یافتند. با این توضیح که امیرحسین قاضی زاده هاشمی و علیرضا زاکانی پیش از موعد رای گیری، رسما از حضور در انتخابات کناره گیری کردند تا رای گیری بین ۴ کاندیدای دیگر انجام شود.
نزاع جلیلی-پزشکیان در مناظرات متنوع تلویزیونی شاید سیاسی ترین مواجهه یک جریان سیاسی با پایداری‌ها و سایه نشین ها بود؛ نزاعی که با وجود همه حمایت های پیدا و پنهان، به نفع پزشکیان تمام شد تا شاید ایده دولت سایه برای همیشه در سایه بماند. روایت های پس از انتخابات از جلسات مشورتی با سعید جلیلی برای کناره گیری نیز بار دیگر نشان داد این جریان اصولا به وفاق برای پیروزی اعتقادی ندارد و تک روی را بیشتر می پسندد، اتفاقی که تا مدت ها بعد از انتخابات بین طرفداران قالیباف و جلیلی در فضای مجازی ادامه داشت.
بر اساس این گزارش تعداد رای های چهار کاندیدا در مرحله اول انتخابات به شرح زیر بود.
مسعود پزشکیان ۱۰ میلیون و ۴۱۵ هزار و ۹۹۱
سعید جلیلی ۹ میلیون و ۴۷۳ هزار و ۲۹۸
محمدباقر قالیباف ۳ میلیون و ۳۸۳ هزار و ۳۴۰
مصطفی پورمحمدی ۲۰۶ هزار و ۳۹۷
اصلاح طلبان برگشتند
انتخابات ریاست جمهوری در حالی به سود پزشکیان و جلیلی تمام شد که تعداد رای نازل محمد باقر قالیباف که یک_سوم نامزدهای برتر رای آورده بود، نکته غیرقابل پیش بینی بود.
مردم در ۱۵ تیر در شرایطی به استقبال صندوق های رای رفتند که فضای انتخاباتی شدیدا دوقطبی شده بود تا خاطره رای گیری های سوم تیر ۱۳۸۴ و ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ دوباره در اذهان پررنگ شود. انتخابات ۱۶ تیر در پایان با توفیق کاندیدای مورد وثوق اصلاح طلبان همراه شد تا این جریان به طور کاملا غیرمنتظره ای بعد از سه سال دوباره در فضای سیاسی_اجتماعی در حالی خودنمایی کند که در انتخابات مجالس یازدهم و دوازدهم و همچنین در انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری به طور مطلق حاشیه نشین شده بود. اما ۱۶۳۸۴۴۰۳ رایی که مردم به نام پزشکیان نوشتند، بار دیگر اصلاح طلبان را وارد گود مدیریتی و البته سیاست ورزی رسمی کرد.
