ایسنا نوشت: علی دایی ۲۰ سال پیش در چنین روزی نخستین بازیکنی شد که ۱۰۰ گل در دیدارهای ملی به ثمر می‌رساند. او درباره این شاهکار و شکستن رکوردش توسط دو اسطوره جهان فوتبال صحبت کرد. مهاجم سابق بایرن مونیخ از کریستیانو رونالدو و لیونل مسی ستایش کرد.
فرانس پوشکاش فقید سال ۱۹۹۳ درباره تلاش برای رسیدن به ۱۰۰ گل در دیدارهای ملی گفته بود: فکر نمی‌کنم هرگز این کار انجام شود. این روزها فوتبال بسیار دفاعی‌تر شده است. تیم‌ها قبلاً چهار یا پنج بازیکن در خط حمله داشتند. حالا بهترین گلزن یک جام جهانی شش گل می‌زند. قبلا ۱۰ گل یا ۱۱، ۱۲ گل می‌زد. فکر می‌کنم زدن ۱۰۰ گل دست‌نیافتنی است.
همان سال یک مهاجم ۲۴ساله اردبیلی در کنار آتشفشان سبلان اولین بازی ملی‌اش را انجام داد. هیچکس نمی‌توانست تصور کند او رکورد پوشکاش را بشکند؛ حتی خودش. دایی اما گلزنی بی‌نظیر بود. او یک تمام‌کننده بی‌نقص با توانایی بسیار بالا در زدن ضربات سر بود.
دایی سال ۱۹۹۶ تنها در ۱۸ بازی ۲۲ گل به ثمر رساند؛ آماری که شامل چهار گل در ۲۳ دقیقه مقابل کره جنوبی در دور یک‌چهارم نهایی جام ملت‌های آسیا بود. تنها ساندور کوچیس افسانه‌ای در سال ۱۹۵۴ گل‌های بیشتری در یک سال نسبت به دایی زده است.
مرد سبیلوی فوتبال ایران از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ در ۳۶ بازی ۳۶ گل به ثمر رساند تا گرد مولر (۶۸ گل) را پشت سر بگذارد. کوچیس (۷۵ گل) و پله (۷۷ گل) اهداف بعدی او بودند.
۱۷ نوامبر ۲۰۰۴ یعنی ۲۰ سال پیش دایی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۴ برابر لائوس چهار گل به ثمر رساند تا به اولین بازیکن تاریخ تبدیل شود که به ۱۰۰ گل ملی می‌رسد. عظمت این دستاورد به حدی بود که در بیش از ۱۵۰ کشور جهان از تلویزیون مخابره شد.
فیفا با مهاجم سابق بایرن مونیخ گفت‌وگویی داشت تا درباره آن دستاورد فراموش‌نشدنی در تهران و شکستن رکوردش از سوی کریستیانو رونالدو و لیونل مسی صحبت کند.
این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:
وقتی هنوز به رکورد بزرگانی چون فرانس پوشکاش، پله، گرد مولر و همه این گلزنان نزدیک نشده بودید چه فکری داشتید؟ چه زمانی متوجه شدید که رسیدن به ۱۰۰ گل بین‌المللی ممکن است؟
فکر می‌کنم وقتی از ۸۰ گل عبور کردم احساس کردم این رکورد دست‌یافتنی است. تا آن زمان واقعا به رکورد گلزنی فکر نکرده بودم و تنها روی پیروزی در بازی‌ها و کمک‌کردن به تیمم متمرکز بودم اما با نزدیک‌تر شدن به رکورد ۱۰۰ گل زده این ایده واقعی‌تر شد و می‌دانستم که اگر ادامه دهم، ممکن است اتفاق بیفتد.
فکر می‌کردید در بازی با لائوس به این رکورد برسید؟
بله چنین حسی را داشتم. با رفتن به آن بازی اعتمادبه‌نفس و انگیزه داشتم اما فوتبال غیر قابل پیش‌بینی است. شما هرگز نمی‌دانید یک مسابقه چگونه پیش خواهد رفت. با این حال آن روز همه چیز خوب پیش رفت و من حمایت هم‌تیمی‌ها و هوادارانم را احساس کردم که آن را خاص‌تر کرد.
چه حسی داشتید که اولین بازیکن تاریخ شدید که مقابل تماشاگران در ورزشگاه آزادی به ۱۰۰ گل ملی رسیدید؟
لحظه‌ای فراموش‌نشدنی بود. بازی در آزادی همیشه خاص است اما رسیدن به ۱۰۰ گل در آنجا خیلی خاص بود. احساس می‌کردم که این را نه‌تنها برای خودم که برای همه کسانی که با من بودند به دست آوردم. آن لحظه یک پیروزی برای تمام ملت ایران بود.
واکنش به موفقیت شما چگونه بود؟ آیا پیام خاصی دریافت کردید؟
بله. پیام‌های زیادی را از هم‌تیمی‌ها، مربیان و حتی افراد سرشناس از سراسر جهان دریافت کردم. حمایت مردم بسیار زیاد بود. آن پیام‌ها به من نشان دادند که چگونه فوتبال می‌تواند مردم را دور هم جمع کند و چگونه یک دستاورد شخصی می‌تواند برای همه معنی داشته باشد.
دو بازیکن خارق‌العاده از آن زمان به ۱۰۰ گل ملی رسیده‌اند. اولی کریستیانو رونالدو. زمانی که او رکورد شما را شکست، چه احساسی داشتید و نظرتان درباره کریستیانو به عنوان یک بازیکن چیست؟
رکوردشکنی بخشی از فوتبال است و من خوشحالم که بازیکنی مانند رونالدو این کار را انجام داد. او بازیکنی استثنایی و سختکوش است و این ویژگی‌ها را در طول دوران حرفه‌ای خود ثابت کرده است. رونالدو یک الگوی بزرگ برای بازیکنان جوان است و کارنامه‌اش نشان می‌دهد که هر چیزی ممکن است.
نظر شما در مورد لیونل مسی به عنوان یک بازیکن چیست؟
مسی یک نابغه و بازیکنی منحصربه‌فرد است. او هوش بازی بسیار باورنکردنی دارد و تماشای بازیش همیشه لذتبخش است. مسی یکی از بهترین‌های تاریخ است و مانند رونالدو الهامبخش میلیون‌ها نفر در سراسر جهان.
چقدر افتخار می‌کنید که در کنار این دو اسطوره هستید؟
این یک افتخار بزرگ است. فوتبال همیشه بخش بزرگی از زندگی من بوده است و بودن در کنار بازیکنانی مانند رونالدو و مسی باعث می‌شود تمام تلاش من ارزش پیدا کند. این دستاورد برای من چیزی بیش از یک عدد است. این گواهی بر عشقی است که من به فوتبال دارم.
بیست سال از شاهکار تاریخی شما می‌گذرد. این موضوع چه احساسی به شما می‌بخشد؟
گذر زمان به من یادآوری می‌کند که این لحظه‌ها چقدر زودگذرند. با این حال هر بار که به آن دستاوردها فکر می‌کنم، لبخندی بر لبانم جاری می‌شود. از اینکه بخشی از تاریخ فوتبالم احساس غرور می‌کنم و از لحظاتی که فوتبال به من داده، سپاسگزارم.
