سقوط کیفی برنامه‌های طنز تلویزیون با شتاب فزاینده‌ای ادامه دارد و بسیاری از علاقمندان و مشتاقان چنین برنامه‌هایی را نومیدتر از همیشه به این نتیجه رسانده است که جام‌جم نشینان قصد تجدیدنظر جدی در ساخت و پخش برنامه‌های مفرح ندارند.
خاطرات خوب طنزهای نود شبی و کمدی‌های شب‌های رمضان دیگر به خاطرات محوی مربوط به گذشته‌های دور می‌شوند که باز پخش برخی از آنها کام مخاطبان دیروز و امروز را شیرین می‌کنند.
راه دور نروم و به مصداق بپردازم. برنامه‌های شبه طنز خط روی خط، طنزیم و چهارپایه که در این هفته‌ها از شبکه سه و نسیم پخش می‌شوند، نمونه‌ای از سطحی‌ترین و بی‌مایه‌ترین طنازی‌های برنامه‌سازانی است که بداعت و هنر خنداندن در خمیرمایه آنها نیست. صرف حضور خشایارراد، علی صادقی، شهرام شکیبا و ...کافی نیست که بیننده دل‌خوش به حضور آنها و بداهه‌گویی آنها باشد و سرکیف بیاید.
در این میان برنامه‌هایی مثل بگو بخند و خوش‌نمک چون ادعای زیادی ندارند و با داشتن سروشکل حداقلی تکلیف‌شان با مخاطبشان روشن است، از دایره بحث خارج هستند اما سایر برنامه‌هایی که نامشان رفت، متاسفانه ابتذال را جار می‌زنند و بی‌اعتنا به پشتوانه و بن‌مایه‌های نمایش طنز، راه خود را می‌روند و گوششان به کسی بدهکار نیست.
سقوط آزاد تلویزیون در عرضه برنامه‌های طنز در حالی ادامه دارد که هر ساله اعتبارات مالی صداوسیما افزایش چشمگیری می‌یابد و هیچگاه ارزیابی کیفی مجموعه تولیدات نمایشی و غیر نمایشی در دستور کار مراجع نظارتی از جمله مجلس شورای اسلامی قرار نمی‌گیرد. زیرا با فرض اینکه دأب و دانش این ارزیابی را داشته باشند، به دلیل گرایش‌های سیاسی راضی به وضع موجود هستند.
برای آنها کافی است که تریبون صداوسیما از دست همفکران‌شان خارج نشود و خدای ناکرده انحصار رسانه‌ای تحت هیچ شرایطی مورد خدشه قرار نگیرد.
تنها راه برون رفت از شرایط موجود فراهم کردن فرصت برای هنرنمایی طنزنویسان و کمدین‌هایی است که نقش ستون را ایفا می‌کنند و می‌توانند مجموعه‌ای از بازیگران و جوانان خلاق را گرد خود جمع کنند و برای تلویزیون آبروداری کنند.
کاری که کسانی مثل رامبد جوان و در سطحی پایین‌تر پیمان عباسی آن را شگرد دارند.
