فرارو نوشت: تحلیلگران و صاحبان قلم که در حوزه سیاست می‌گویند و می‌نویسند، از چند سال قبل مساله دوگانه‌های تندروی و میانه‌روی را مطرح کردند. علاوه بر این دسته‌بندی جدید، یک نقطه دیگر هم در صحبت‌های آنان به چشم می‌خورد و آن هم خستگی جامعه از شرایط فعلی است. برخی معتقدند که وفاق ملی و نگاهی که مسعود پزشکیان مطرح می‌کند، با نگاه به عبور از همین وضعیت طراحی شده است.
مساله وفاق ملی این روزها از سوی مراجع و افراد مختلف در رسانه‌های گوناگون مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد. این که پزشکیان چه مسیری در پیش دارد و با چه موانعی روبرو خواهد شد، یکی از نقاط مورد توجه است. درباره این موضوع با غلامحسین کرباسچی، دبیرکل سابق کارگزاران سازندگی و مدیرمسئول روزنامه هم‌میهن گفتگو کردیم.
کرباسچی درباره موضوع وفاق ملی و لزوم عملی شدن آن گفت: «صحبتِ تنها از قصد ایجاد وفاق در حال حاضر فایده‌ای ندارد. آقای پزشکیان باید از انتخابات گذر کند. او الان مسئول و رئیس‌جمهور است. مردم می‌خواهند نتیجه آن صحبت‌ها را ببینند. می‌خواهند ببینند آیا وفاق شکل گرفته یا نه؟ مهمتر هم این است که مردم اثر این وفاق را در زندگی خود حس کنند. این که کیهان بگوید فلان کار وفاق نبود و دیگری بگوید وفاق بود چیزی به نفع مردم نمی‌آید. بعضی اتفاق‌ها مثل بازگشت دانشجوها و اساتید به دانشگاه خوب است، اما به نسبت توقعی که مردم در حال حاضر دارند، خیلی قابل توجه نیست.»
وی افزود: «مساله وفاق ملی، فراتر از این چیزی است که مطرح می‌شود. آقای پزشکیان باید برود با رهبری، مجلس، قوه قضاییه، سپاه، اطلاعات و نهادهای مختلف رایزنی کند. بالاخره مشکلات بزرگی در کشور هست که ایشان قول داده آن‌ها را در دوره ریاست‌جمهوری‌اش به جایی برساند. مثلا موضوع اینترنت یکی از این موضوعات است. امروز اینترنت از صبح تا شب، با زندگی روزمره مردم سر کار دارد. نمی‌دانم خارج هم این نارسایی‌ها هست که یک روز اشتباه انسانی رخ می‌دهد و یک روز کابل‌های گرجستان قطع می‌شود؟ از طرف دیگر، سرعت و کیفیت اینترنت مطرح است. با سلام و صلوات باید چیزی را باز کنیم یا فایلی را برای دیگران بفرستیم. این برای مردم واقعاً زجردهنده است. آقای پزشکیان باید به کارها سرعت بدهد. حدود سه ماه از انتخابات گذشت. باقی دولت چهاردهم هم به همین سرعت می‌گذرد.»
این فعال سیاسی اصلاح طلب تاکید کرد: «بنابراین معتقدم که رئیس‌جمهور باید سرعت اقدامات را بالا ببرد. این طور نباشد که مردم چشم به راه بمانند که وضعیت اقتصادی چه شد؟ سیاست خارجی چه شد؟ آیا شرایط بهتر می‌شود؟ مهم است که مردم نتیجه این سیاست وفاق را ببینند. این اتفاقات باید در زمان مناسب بیافند. تاکید می‌کنم که مردم باید نتیجه این وفاق مد نظر رئیس‌جمهور را ببینند. مثلا آقای پزشکیان بدون تشریفات و پروتکل می‌رود مجلس، خروجی‌اش این باشد که چهار مورد از گره‌ها و مشکلاتی که وجود دارد حل یا در مورد آن رایزنی شده است. امیدواریم این اتفاق بیافتد. اگر نه، این بحث وفاق هم تبدیل می‌شود به همان شعارهایی که تا امروز داده شده و در زندگی مردم تاثیر نداشته است.»
کرباسچی با تائید این که مردم خیلی به سیاستمداران فرصت اشتباه نمی‌دهند، گفت: «۲۰ سال پیش، بحران‌های زندگی مردم مثل امروز نبود. ۲۰ سال پیش وضع تورم، گرانی، بیکاری و مسکن مثل امروز نبود. مردم امروز در زندگی‌شان از لحاظ اقتصادی با فاجعه مواجه هستند. بعضی چیزهایی که می‌شنویم مثل این که خانمی قوری چینی خانه‌اش را برده تا در ازای آن نان بگیرد، اگر حقیقت داشته باشد فاجعه است. از ته دل می‌خواهیم که این‌ها دروغ باشد. اگر درست باشد شایسته جمهوری اسلامی نیست.
به هر حال الان وضعیت جامعه طوری است که مردم از مسئولین توقع دارند که خیلی زمان را از دست ندهند. دولت خیلی چابک کار خود را آغاز کند. در بعضی کشورها ساختار اداری طوری است که فردای اعلام نتایج انتخابات، روال کارها مسیر طبیعی خود را طی می‌کند. دعوای حزبی و سیاسی هم با هم دارند، اما کار انجام می‌شود. این که مدت‌ها طول بکشد تا تودیع و معارفه‌ها صورت بگیرد، استاندارها منصوب شوند و ... زمان را از بین می‌برد. یعنی خیلی سریعتر خیلی چابک‌تر باید کار شروع شود.»
این مدیر مطبوعاتی خاطرنشان کرد: «موانع مقابل آقای رئیس جمهور کم نیست. یکی از آن‌ها را اگر بخواهم بگویم، ساختار فرسوده اداری و بخشی هم مدیران سالخورده هستند. نیروهایی که به نظر می‌رسد توان جوان‌ها را ندارند و برای رفع مشکلات مردم هم خیلی عجله‌ای ندارند. آقای پزشکیان باید از نیروهای جوان توانمند استفاده کند. باید سیستم اداری کشور را روی ریل بیاندازد. این سیستم باید فعال باشد. زمانی در این کشور کارگاه‌ها شبانه‌روزی کار می‌کردند و مردم تغییر را در شهرهای خود احساس می‌کردند. این اتفاق باید بیافتد. مردم باید این‌ها را ببینند که کمی امیدوار شوند. این که چند ماه بگذرد و دولت تازه بخواهد راه بیافتد، زیبنده نیست.»
