دنیای اقتصاد نوشت: مدتی پیش شهرداری تهران اعلام کرد قرار است علاوه بر خرید مستقیم اتوبوس از چین، پروژه ساخت مسکن صنعتی در تهران را نیز به چینی‌ها واگذار کند.
بدنبال انتقاداتی که از شهردار تهران صورت گرفت، او اعلام کرد قرار نیست چینی‌ها پروژه را اجرا کنند بلکه قرار است فقط سرمایه گذاری کنند، اما همه می‌دانند چینی‌ها هیچ پروژه‌ای را بدون نیرو‌های متخصص و حتی عادی خود اجرا نمی‌کنند.
چینی‌ها در شرایطی قرار است برای ما مسکن دولتی بسازند که طی دو سال گذشته، انبوه‌سازان ایرانی بابت «قیمت ساخت دستوری پایین‌تر از قیمت تمام شده ساخت مسکن»، عملا با سختی‌های فراوانی برای اجرای طرح «مسکن میلیونی» روبه‌رو بوده‌اند.
طی این مدت، همواره قیمت مدنظر دولت دست‌کم ۲۰ تا ۳۰درصد پایین‌تر از هزینه واقعی ساخت یک مترمربع مسکن بوده است.
در مقطعی که هزینه ساخت یک مترمربع مسکن در کشور بالای ۶میلیون تومان بود، مسوولان این طرح بر ساخت با قیمت نزدیک به ۴ میلیون تومان اصرار داشتند. اکنون ابهام اصلی این است که آیا چینی‌ها قبول می‌کنند با قیمت زیر قیمت بازار در ایران مسکن بسازند؟
ابهام دوم چگونگی حساب و کتاب است؛ آیا هزینه‌ها دلاری حساب می‌شود؟ در حال حاضر قیمت ساخت هر مترمربع بنای مسکونی در کشور‌های مختلف جهان از حدود ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار در مترمربع است که البته بسته به نوع مصالح ساختمانی و شکل ساخت می‌تواند تا ۲۰۰۰ دلار هم تمام شود.
چینی‌ها در کشور‌هایی که کار انجام داده‌اند بسته به اینکه مصالح ساختمانی وارداتی یا داخلی استفاده کنند و از همه مهم‌تر، نیروی انسانی خودشان را به کشور خارجی منتقل کنند یا نکنند، در همین بازه قیمتی ساخت‌وساز کرده‌اند، اما در نمونه‌ای در استرالیا، هزینه ساخت‌شان بالای ۲۰۰۰ دلار بوده است. اگر این ارقام باشد به معنای آن است که هزینه ساخت مسکن چینی در تهران سه برابر «قیمت ساخت مدنظر دولت» خواهد بود و حتی از هزینه ساخت در بازار آزاد شهر تهران (بازاری که بساز و بفروش‌های پایتخت در آن مشغول هستند) هم بیشتر می‌شود که در این صورت مسکن‌ارزان نخواهد بود.
