ضمیمه دانش امروز روزنامه اطلاعات نوشت: ما در سه فاز مختلف می‌توانیم از داده‌های شخصی خود محافظت کنیم که ابعاد اقدامات آن‌ها با هم متفاوت هستند.

فاز اول محافظت

برای این‌که گام نخست را برای محافظت از حریم شخصی در زندگی دیجیتال خود برداریم، چند راهکار نسبتاً ساده وجود دارد. نخست این‌که از یک مدیر گذرواژه استفاده کنیم.

Bitwardenو Proton Passدو نمونه از آن هستند. به کمک مدیر گذرواژه می‌توانیم تمامی گذرواژه‌های خود را منحصربه‌فرد و پیچیده کنیم چراکه این برنامه به تولید و کسب گذرواژه‌های پیچیده و ذخیره آن‌ها در یک پایگاه داده رمزگذاری‌شده کمک می‌کند.

اگر بتوانیم گذرواژه‌ای را به‌راحتی به خاطر بسپاریم، معنایش این است که گذرواژه انتخابی نمی‌تواند امنیتی برای حریم شخصی و داده‌های ما ایجاد کند. راهکار دیگر این است که از احراز هویت دو‌عاملی استفاده کنیم که به‌طور معمول شامل دریافت یک کد از طریق پیام متنی است.

همچنین هنگام مرور وب بهتر است از مرورگرهایی مثل فایرفاکس (Firefox) یا برِیو (Brave)با گزینه تعهد بالا به حریم خصوصی استفاده کنیم. بهتر است یک مسدودکننده یا فیلترکننده تبلیغات مثل uBlock Originرا نیز فعال کنیم.

علاوه بر این، بهتر است عادت کنیم از موتور جستجویی استفاده کنیم که بر اساس جستجوهای قبلی به ما مطالب را ارائه نمی‌دهد.

DuckDuckGoو Brave Searchدو موتور پیشنهاد شده هستند.

در استفاده از تلفن همراه نیز باید فقط اپلیکیشن‌هایی را دانلود کنیم که به آن‌ها نیاز داریم. این کار کمک می‌کند محتویات تلفن را به‌طور دوره‌ای پاک و بازنشانی (reset)کنیم.

باید مراقب اپلیکیشن‌هایی باشیم که موقعیت مکانی ما را ردیابی کرده و به فایل‌های ما دسترسی پیدا می‌کنند. برای کاربرهای اندروید F-Droidیک فروشگاه برنامه مناسب است که ابزارهای محافظت‌کننده از حریم شخصی بیشتری عرضه می‌کند. اپلیکیشن Permission Slipنیز به ما کمک می‌کند نحوه استفاده اپلیکیشن‌های دیگر از داده‌هایمان را مدیریت کنیم.

فاز دوم محافظت

در فاز دوم اقدامات حفاظتی از داده‌های شخصی، نخستین گام این است که دیگر به شرکت‌هایی که از طریق نظارت بر داده‌ها و فعالیت‌های اینترنتی افراد کسب درآمد می‌کنند اعتماد نکنیم.

اما این کار زمانی بهترین نتیجه را می‌دهد که افراد در تعامل با ما نیز در این کار با ما همراه شوند. برای مثال اگر دوست ما از Gmailاستفاده می‌کند و ما به آن‌ها ایمیل ارسال می‌کنیم، شرکت گوگل ایمیل ما را دریافت می‌کند، حال چه خود ما Gmailداشته‌باشیم و چه نداشته باشیم.

بهتر است یک تأمین‌کننده ایمیل مثل Proton Mailرا امتحان کنیم که به تبلیغات هدفمند وابسته نیست و ببینیم آیا دوستان ما نیز از آن استفاده می‌کنند یا خیر. برای چت با تلفن همراه، Signalپیام‌های رمزگذاری شده را آسان می‌کند اما درصورتی‌که دیگران نیز همراه با ما از آن استفاده کنند.

راهکار دیگر برای قرار نگرفتن در معرض تهدید جمع‌آوری اطلاعات آنلاین این است که در وسایل دیجیتالی خود از سیستم‌های عامل محافظت‌کننده حریم شخصی استفاده کنیم.

 GrapheneOSو /e/OS نسخه هایی از اندروید هستند که از ارسال شدن داده‌های تلفن‌های همراه ما به گوگل خودداری می‌کنند. در مورد رایانه نیز Pop! -OSنسخه‌ای بی‌خطر از لینوکس است.
 
فاز سوم محافظت

اگر مایل هستیم بازهم برای حفظ داده‌های شخصی خود تلاش بیشتری کنیم، خوب است ببینیم اجتماع آنلاینی که با آن در ارتباط هستیم یا محل کار ما چقدر با ما همکاری می‌کنند. برای مثال، در دانشگاه، افراد می‌توانند سرورهای گروهی برای مدیریت ابزارهایشان داشته‌باشند که از آن جمله می توان به Nextcloudبرای به اشتراک‌گذاری فایل و Matrixبرای چت اشاره کرد.

اقداماتی ازاین‌دست مستلزم تعهد گروهی در نحوه هزینه کردن سازمان‌ها و مراکزی مثل دانشگاه‌ها برای برخورداری از فناوری است تا خود را از شرکت‌های فناوری بزرگ دور نگه دارند و در جهت سرمایه‌گذاری روی توانمندی خود در مدیریت ابزارهایشان گام بردارند. این‌ها ابزارهایی هستند که افراد به‌طور گروهی آن‌ها را مدیریت و کنترل می‌کنند اما نتیجه کار رضایت بخش‌تر است و ارتباط آن‌هارا با فناوری تقویت می‌کند.

پژوهشگرهایی که در موضوع فمنیسم و نژاد مطالعه می‌کنند عقیده دارند که نظارت و پاییدن مردم مدت مدیدی است پایه تبعیض‌ها و محرومیت‌های ناعادلانه بوده‌است. نظارت آنلاین می‌تواند افراد را از مشاغل، قیمت‌گذاری عادلانه و فرصت‌های دیگر محروم کند. منشأ این ناعدالتی چگونگی آموزش دیدن رایانه‌ها در پاییدن و دسته‌بندی کردن افراد و فعالیت‌ها است.

هیچ فرمولی برای امنیت وجود ندارد. وقتی فناوری‌هایی را انتخاب می‌کنیم در واقع انتخاب می‌کنیم به چه کسی و چگونه اعتماد کنیم اما انتخاب‌ها ما تفاوت‌های زیادی با هم دارند و نتایج آن‌ها با هم متفاوت است.