سحابی NGC ۲۳۹۲ در سال ۱۷۸۷ توسط ویلیام هرشل اخترشناس آلمانی کشف شد، که به دلیل شباهت به کلاه اسکیمو‌ها به سحابی اسکیمو شهرت پیدا کرد. نور‌های نارنجی، صورتی، بنفش و آبی با زمینه سیاه، بر جاذبه‌های این سحابی افزوده‌اند.

‏این ستاره درحال مرگ، مواد خود را به بیرون ریخته و این صحنه‌ی زیبا ایجاد می‌شود.
گاز‌های اطراف به همراه لایه‌های خارجی ذرات گرد وغبار نمایی خاص به این سحابی داده‌اند که آن را بسیار تماشایی کرده است. داخل این سحابی ستارگان و سیارک‌های بسیار زیادی وجود دارند که بر درخشش سحابی افزوده‌اند. در تصاویر یک سحابی داخلی و یک هاله‌ی خارجی به چشم می‌خورند. سحابی داخلی از ماده‌ی خروجی ستاره‌ی مرکزی سحابی تشکیل شده است که حدود ۱۰۰۰۰ سال پیش از پیدایش وضعیت کنونی ستاره در دو لوب بیضی‌شکل در نزدیکی آن وجود داشته‌اند. هر یک از این لوب‌ها حدود یک سال نوری طول و حدود نیم سال نوری عرض دارند و رشته‌هایی از ماده‌ی چگال را شامل می‌شوند.

اخترشناسان معتقدند که حلقه‌ای از جنس ماده چگال که حول خط استوای ستاره قرار دارد و در زمانی‌که ستاره یک غول سرخ بوده است از آن خارج شده است، در پیدایش صورت سحابی اسکیمو نقش داشته است. کلاهی که دور تا دور سحابی قرار گرفته است، حاوی رشته‌های نارنجی رنگ عجیبی است می‌باشد که هر یک در حدود یک سال نوری طول داشته و با سرعتی برابر ۱۲۰ هزار کیلومتر در ساعت از ستاره مرکزی به سمت بیرون جریان دارند.

توضیحی که برای این پدیده می‌توان ارائه کرد این است که این رشته‌ها در اثر برخورد فوران‌های پرسرعت ستاره مرکزی با ماده‌ای که پیش‌تر و با سرعت کمتری از ستاره خارج شده است، پدید آمده‌اند. سحابی NGC۲۳۹۲ بیش از ۲.۸۷۰ سال نوری با کره زمین فاصله دارد و حتی با استفاده از تلسکوپ کوچک نیز می‌توان شکل این سحابی را که شبیه به چهر‌ه‌ای است که در اطراف آن یک کلاه پوستی اسکیمویی گرفته است، به وضوح دید.