به گزارش «اطلاعات آنلاین»، تازه ترین نتایج یک تحقیق علمی نشان می دهد که افزایش مقاومت به انسولین به دلیل افزایش چربی بدن نیست. این امر تأثیر مستقیم کاهش خواب را بر سلول‌های تولیدکننده انسولین و متابولیسم نشان می‌دهد.
بررسی ها نشان می دهد که زنان در طول عمر با تغییرات زیادی در عادات خواب به دلیل فرزندآوری، فرزندپروری و یائسگی مواجه می‌شوند و بیشتر از مردان این تصور را دارند که به اندازه کافی نمی‌خوابند.
در یک تحقیق علمی شامل ۳۸ زن سالم ازجمله ۱۱ زن یائسه بود که معمولاً حداقل هفت ساعت در شب می‌خوابیدند. در این مطالعه، شرکت‌کنندگان در دو مرحله مطالعه به ترتیب تصادفی قرار گرفتند. در یک مرحله، از آنان خواسته شد که خواب کافی خود را حفظ کنند. در مورد دیگر نیز خواسته شد که زمان خواب خود را به مدت یک ساعت و نیم به تعویق بیندازند و زمان کل خواب خود را حدود ۶ ساعت کاهش دهند. هر یک از این مراحل ۶ هفته به طول انجامید.
همه شرکت‌کنندگان در مطالعه به‌طور قابل‌توجهی توانستند مدت خواب شبانه خود را در مرحله سخت محدودیت خواب ۶ هفته‌ای کاهش دهند. مطابقت با برنامه خواب با دستگاه‌های پوشیدنی اندازه‌گیری شد. در طول مطالعه، محققان انسولین، گلوکز و چربی بدن را اندازه‌گیری کردند.
این مطالعه شامل دو مرحله ۶ هفته‌ای بود که به صورت تصادفی انجام شد. نتایج نشان داد که کاهش ۹۰ دقیقه خواب به مدت ۶ هفته باعث افزایش سطح انسولین ناشتا تا بیش از ۱۲ درصد به‌طور کلی و بیش از ۱۵ درصد در میان زنان یائسه شد. مقاومت به انسولین به‌طور کلی نزدیک به ۱۵ درصد و در میان زنان یائسه بیش از ۲۰ درصد افزایش یافته است. میانگین سطح قند خون برای همه شرکت‌کنندگان در طول مطالعه ثابت باقی ماند.
چربی شکمی عامل مهمی در مقاومت به انسولین است اما محققان به این نتیجه رسیدند که تاثیر کم خوابی بر مقاومت به انسولین به دلیل افزایش چربی نیست. یافته‌های این مطالعه برای درک عوامل خطر دیابت نوع ۲، به ویژه در میان زنان، بسیار مهم است.
محققان گفتند که آنان بر روی زنان تمرکز کردند زیرا نتایج تحقیقات گذشته نشان می‌دهد که خواب ضعیف تأثیر بیشتری بر سلامت متابولیک قلب زنان نسبت به مردان دارد.
نکته مهم این است که خواب کافی در هر شب ممکن است منجر به کنترل بهتر قند خون و کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲، به ویژه در میان زنان یائسه شود.
خواب ناکافی، یک مسئله رایج در جامعه مدرن، با طیف وسیعی از مشکلات سلامتی فراتر از احساس خستگی مرتبط است. کمبود خواب مزمن می‌تواند تأثیرات عمیقی بر سلامت جسمی و روانی داشته باشد.
مطالعه تاثیر کم خوابی مزمن بر سلامتی فرد چالش برانگیز است و نتایج تحقیقات قبلی انجام شده در آزمایشگاه نشان داده است که دوره‌های کوتاه محرومیت از خواب می‌تواند متابولیسم گلوکز را مختل کند با این حال، کارشناسان می‌گویند این مطالعات منعکس کننده یک تجربه در دنیای واقعی از کمبود خواب نیستند.
یکی از مهم‌ترین اثرات خواب ناکافی بر سلامت متابولیک است که می‌تواند منجر به چاقی، دیابت نوع ۲ و بیماری‌های قلبی عروقی شود و به این دلیل اتفاق می‌افتد که کمبود خواب می‌تواند بر توانایی بدن در تنظیم گلوکز تأثیر بگذارد و مقاومت به انسولین را افزایش دهد همچنین هورمون‌هایی را که اشتها را کنترل می‌کنند مختل می‌کند و منجر به افزایش گرسنگی و دریافت کالری می‌شود.
