ارمغان زمان فشمی در ضمیمه جامعه امروز روزنامه اطلاعات نوشت: یک مثل عربی وجود دارد که می‌گوید: «هیچ‌کس را وادار به دو کار نکن: جنگیدن و ازدواج!»
این مثل یادآوری می‌کند که اجبار در هیچ کاری خوب نیست، چه آن کار خوب باشد و چه بد. هر اقدامی در زندگی زمانی ارزش خواهد داشت که از روی اختیار و با علاقه انجام بگیرد.
اما چرا جنگ و ازدواج در یک ترازو قرار داده شده‌اند؟ چطور ممکن است پدیده جنگ که دستکم دو ملت را درگیر خواهد کرد و تبعات ناخوشایند بیشماری دارد با پدیده ازدواج که پیوند میان دو نفر است و عموما از روی عشق و علاقه انجام میشود مقایسه شده باشد؟
ازدواج، تنها رویدادی است که می‌تواند به انتخاب خود ما در شناسنامه ثبت شود. زمان تولد و مرگ دست خودمان نیست اما درباره زمان ازدواج می‌توانیم تصمیم بگیریم. درواقع ازدواج، بزرگترین رویداد طبیعی زندگی است که اراده ما در آن تأثیرگذار است؛ فرصتی برای نمایش اختیار.
هر اراده دیگری که بخواهد در این موضوع دخالتی فراتر از درمیان گذاشتن تجربه ها و مشورت داشته باشد، تنها فرصت سرنوشت ساز انسانها برای تعیین روند زندگی عاطفی آنها را هدف قرار داده است.
اگر بسترهای اجتماعی و اقتصادی لازم برای تصمیم گیری در این مورد فراهم باشد، هرکسی خودش بهتر میداند چه موقع نیاز و علاقه دارد که ازدواج کند. اگر دولت دغدغه جمعیت دارد، راهکارش دخالت در زندگی خصوصی مردم نیست، فراهم آوردن شرایط و امکانات برای کسانی است که دلشان می‌خواهد ازدواج کنند و بچه دار شوند.
