ایسنا نوشت: منیزیم یک ماده معدنی است که برای تنظیم ریتم قلب، عملکردهای عضلانی، عصبی و مغزی و سطح انرژی بدن ضروری است و وقتی بدن منیزیم کافی دریافت نکند یا جذب این ماده در بدن کم و دفع آن زیاد باشد با کمبود منیزیم مواجه می‌شویم.
افراد مبتلا به برخی بیماری‌هایی مانند دیابت، اختلالات گوارشی، اختلال مصرف الکل و همچنین افراد مسن در معرض خطر کمبود منیزیم هستند.
سایت تخصصی «وری‌ول هلث» در مطلبی در این باره آورده است: علائم اولیه کمبود منیزیم در بدن عبارتند از خستگی، ضعف عضلانی، کم‌اشتهایی، حالت تهوع، بی‌خوابی و ضربان قلب غیرطبیعی.
ترکیب مهم منیزیم، پتاسیم، ویتامین دی و کلسیم
منیزیم، پتاسیم، ویتامین دی و کلسیم ارتباط پیچیده‌ای با هم دارند و بدن برای عملکرد صحیح به سطوح ثابتی از هر کدام نیاز دارد.
منیزیم به تنظیم پتاسیم و همچنین تبدیل ویتامین دی به شکل قابل‌استفاده آن کمک می‌کند و ویتامین دی در جذب منیزیم از غذا موثر است. از طرفی ویتامین دی و منیزیم هر دو به کنترل هورمون پاراتیروئید یا پی‌تی‌اچ (PTH) کمک می‌کنند.
ویتامین دی پایین همچنین باعث افزایش سطح پی‌تی‌اچ می‌شود که از دست دادن بیش از حد منیزیم از طریق ادرار را در پی دارد. کمبود شدید منیزیم هم به کاهش کلسیم منجر می‌شود.
میزان توصیه‌شده برای مصرف روزانه منیزیم در بزرگسالان بین ۳۱۰ تا ۳۲۰ میلی‌گرم برای زنان بالغ و ۴۰۰ تا ۴۲۰ میلی‌گرم برای مردان بالغ است. زنان در دوره یائسگی هم باید ۳۲۰ میلی‌گرم در روز را در نظر داشته باشند. سطح منیزیم موردنیاز برای زنان باردار و شیرده کمی متفاوت است.
از طریق آزمایش خون می‌توان به سطح منیزیم در بدن پی برد. برای بررسی سطح آن باید با پزشک یا متخصص مربوط مشورت کنید. آزمایش‌های تخصصی‌تر دیگری از جمله آزمایش منیزیم گلبول قرمز، آزمایش ادرار ۲۴ ساعته، آزمایش بارگیری منیزیم و تجزیه و تحلیل مواد معدنی موجود در مو نیز توصیه می‌شوند.
در صورت جبران نشدن کمبود منیزیم، خطرهای متعددی بدن را تهدید می‌کنند از جمله تشنج، اختلالات ریتم قلب، فشار خون بالا، پوکی استخوان، میگرن، دیابت نوع ۲، سکته، آسم، سنگ کلیه و مشکلات مربوط به سلامت روان.
کمبود منیزیم را چگونه جبران کنیم؟
رعایت رژیم غذایی مناسب در حفظ سلامت و کاهش خطرات مربوط به آن بسیار موثر است. برخی مواد غذایی که با مصرف آن می‌توان کاهش سطح منیزیم را بهبود بخشید، عبارتند از: تخمه کدو تنبل، بادام، اسفناج (بخارپز)، شیر سویا، لوبیا سیاه، ماست ساده، پرک جو دوسر، موز، ماهی سالمون، شیر، نان گندم، آووکادو و کشمش.
برخی مشکلات جسمانی، بیماری‌ها و داروها هم می‌توانند در کاهش سطح منیزیم بدن دخیل باشند.
کم شدن اشتها جذب منیزیم را کاهش می‌دهد. همچنین افراد مسن، کسانی که به بیماری‌های حاد دچارند و کسانی که اختلال مصرف الکل، مشکلات گوارشی و دیابت دارند با خطر بیشتر کمبود منیزیم مواجه‌اند.
اختلالات کلیوی، بیماری‌های گوارشی، دیابت و اختلالات غدد درون‌ریز از دیگر عوامل موثر در کاهش میزان منیزیم هستند.
برخی افراد برای جبران این کمبود سراغ مکمل‌ها می‌روند اما بهتر است ابتدا با پزشک و متخصص مورد نظر مشورت شود.
حتی اگر مکمل منیزیم بدون نیاز به نسخه قابل مصرف است اما می‌تواند عوارض جانبی ایجاد کند یا با سایر داروها یا مکمل‌ها تداخل داشته باشد. همچنین داروهایی مانند آنتی‌اسیدها و ملین‌ها مقدار قابل‌توجهی منیزیم دارند که باعث می‌شوند دز روزانه شما بیش از حد بالا رود.
دز بسیار بالای منیزیم ـ بیش از ۵۰۰۰ میلی‌گرم در روز ـ سمی است و مواردی نظیر فشار خون پایین یا ضربان قلب پایین، ضعف عضلانی و خستگی، حالت تهوع یا استفراغ، برافروختگی صورت، حبس ادرار در بدن، فلج (در سطوح بالا) و ایست قلبی را به دنبال خواهد داشت.
کارشناسان توصیه می‌کنند برای بررسی میزان منیزیم در بدن و جبران کمبود آن با متخصصان و پزشکان مشورت کنیم.
