ایسنا نوشت: طبق مطالعه‌ای که توسط دانشگاه ناتینگهام انجام شده است، دندان‌ها می‌توانند آنتی‌بادی‌ها یا پادتن‌ها را برای قرن‌ها حفظ کنند و به طور بالقوه امکان مطالعه بیماری‌های تاریخی انسان را فراهم کنند.

پژوهشگران می‌گویند، آنتی‌بادی‌های کاربردی دندان‌های ۸۰۰ ساله هنوز هم پروتئین‌های ویروسی را نشان می‌دهند.

این مطالعه نشان داده است که دندانها می‌توانند توانایی حفظ آنتی‌بادی‌ها را برای چندین قرن داشته باشند. این می‌تواند منبع ارزشمندی برای کاوش در تاریخچه بیماری‌های عفونی در انسان در اختیار دانشمندان قرار دهد.

آنتی‌بادی‌ها(پادتن‌ها) پروتئین‌هایی هستند که سیستم ایمنی در پاسخ به عوامل بیماری‌زا مانند ویروس‌ها و باکتری‌ها تولید می‌کند. این پروتئین‌ها برای شناسایی این میکروب‌های مضر عمل می‌کنند و سیستم ایمنی را قادر می‌سازند تا آنها را هدف قرار دهد و از بدن حذف کند.

به بیان دقیق‌تر، پادتن نوعی پروتئین است که در دستگاه ایمنی بدن در پاسخ به حضور آنتی‌ژنی خاص تولید می‌شود و در خون به گردش درمی‌آید یا در محل تولید باقی می‌ماند تا به آنتی‌ژن (معمولاً اجسام بیگانه همچون باکتری و ویروس ولی گاه حتی بافت طبیعی بدن یا یک ماده غذایی است) حمله‌ور شود و آن را بی‌زیان کند.

هر پادتن یک آنتی‌ژن ویژه را هدف خود تشخیص می‌دهد. پادتن‌ها از پلاسموسیت‌ها ترشح می‌شوند. آنها پس از برخورد لنفوسیت B با آنتی‌ژن خاص خود، تقسیم شده و سلول B خاطره و پلاسموسیت به وجود می‌آورند. سلول‌های خاطره همواره در کمین هستند تا در صورت برخورد مجدد با همان آنتی‌ژن با سرعت بیشتری تقسیم شوند. پلاسموسیت‌ها گیرنده آنتی‌ژنی ندارند و وظیفه آنها تولید پادتن است و دارای شبکه آندوپلاسمی زبر و جسم گلژی گسترده هستند.

پادتن‌ها به صورت فعال، تولید و به خون ریخته می‌شوند. پادتن در خون محلول است، به همین خاطر به این ایمنی هومورال(مایعات بدن شامل خون لنف و مایع میان بافتی) گفته می‌شود. پادتن‌ها گیرنده آنتی‌ژنی مشابه لنفوسیت B و B خاطره دارند که مکمل آنتی‌ژن است. پادتن، آنتی‌ژن را از بین نمی‌برد. بلکه آن را خنثی می‌کند. در ساده‌ترین روش به آنتی‌ژن می‌چسبد و مانع از اتصالش به سلول میزبان می‌شود.

پادتن‌ها در ایجاد آسم و آلرژی و خود ایمنی نقش دارند. یعنی تولید نابه‌جا و نامناسب آن‌ها باعث ایجاد این بیماری‌ها می‌شود. البته این گفته نباید به اشتباه برداشت شود. اگر پادتن‌ها نباشند، بسیاری از بیماری‌ها انسان را از پا درمی‌آورند. پادتن در مبارزه با سلول‌های سرطانی و پیوندی نقش کمتری دارد.

اکنون در این مقاله جدید مشاهده شده است که آنتی‌بادی‌های استخراج شده از دندان‌های یک انسان قرون وسطایی ۸۰۰ ساله پایدار مانده‌اند و هنوز قادر به تشخیص پروتئین‌های ویروسی هستند.

پژوهشگران در این مطالعه جدید، شواهد اولیه‌ای را نیز یافتند که نشان می‌دهد مانند دندان‌های انسان قرون وسطایی به نظر می‌رسد که استخوان‌های ماموتی با قدمت نزدیک به ۴۰ هزار سال، آنتی‌بادی‌های پایدار را حفظ کرده‌اند.