ارمغان زمان فشمی - ضمیمه جامعه روزنامه اطلاعات| تا همین چند نسل پیش، انسان‌ها محدود به محل تولدشان بودند و در دایره‌ای به مرکزیت آن، زندگی و حشر و نشر می‌کردند. سفرهای دور و دراز میسر نبود و سفرهای نزدیک‌تر هم به سختی مقدور می‌شد. با پیشرفت تکنولوژی و امکانات، انسان امروز از این تنگنا بیرون آمده و می‌تواند به دوردست‌ترین نقاط کره زمین سفر کند و حتی رویای سفر به کرات دیگر را در سر بپروراند.
ما انسان‌های خوشبختی هستیم که می‌توانیم از لذت‌های سفر بهره‌مند شویم و از این راه، با افزودن بر تجربه‌های خود، فرصت آشنایی با تمدن‌ها و فرهنگ‌های دیگر جهان را داشته باشیم.
در این میان، کسب و کارهای مرتبط با سفر هم رونق گرفته و به منبع درآمد بسیاری از کشورها بدل شده‌اند. آنها که تاریخ غنی یا طبیعت دیدنی دارند، لازم نیست زحمت چندانی برای جذب گردشگر بکشند اما آنها که از این موهبت‌ها برخوردار نیستند، باید خلاقیت به خرج بدهند و ابتکار عمل داشته باشند. از همین جاست که انواع جدیدی از گردشگری مانند گردشگری ماجراجویی، گردشگری پزشکی، گردشگری تاریک [سفر با هدف مشاهده اماکن یا وقایع تاریخی تلخ مثل محل بمباران هیروشیما و ناکازاکی در ژاپن، زندانها و موزه‌های بقایای جنگ و اردوگاه کار اجباری آشویتس آلمان]، گردشگری فیلم [سفر برای بازدید از استودیوها یا لوکیشنهای فیلم‌های مشهور] و گردشگری خوراک پا به عرصه وجود می‌گذارند.
ما می‌توانیم در کشورمان، انواع مختلفی از این حوزه‌های گردشگری جدید را به راه بیندازیم و اشتغال ایجاد کنیم اما افسوس که حتی در بهره‌برداری از جاذبه‌های طبیعی و تاریخی که پیشینیانمان برای ما به جا گذاشته‌اند نیز ناکام مانده‌ایم و حتی باعث تخریب و نابودی آنها می‌شویم.
می‌گویند جزیره هرمز دیگر ساحل نقره‌ای ندارد، چرا که گردشگران در سال‌های اخیر، خاک زیبای آن را به توبره کشیده و با خود برده‌اند. سواحل و جنگل‌ها و کوهستان‌هایمان پر از زباله است و دیر نیست روزی که از زیبایی‌های سرزمینمان، تنها خاطره‌ای برجا بماند.
شاید ما به نوع تازه‌ای از گردشگری نیاز داشته باشیم: «گردشگری نارنجی» به منظور هشدار دادن به همه عاشقان ایران تا ضمن سفر به محل آثار تاریخی تخریب‌شده و طبیعت آلوده و دریاچه‌های خشکیده، با درک عمق فاجعه، به فکر چاره بیفتند و فرهنگ گردشگری درست را تبلیغ و ترویج کنند.
