روزنامه هم‌میهن نوشت: از همان لحظه‌ای که انتظارات سر آمد و خبر‌هایی درباره آغاز مذاکرات ایران و آمریکا منتشر شد، قلم‌ها و صفحه‌کلید‌های نویسندگان و تحلیلگران داخلی و خارجی فعال شدند و انواع و اقسام گمانه‌زنی‌ها و داوری‌ها را منتشر کردند. به‌ویژه اینکه خبر این گفت‌وگوها، با خبر دیدار نتانیاهو همزمان شد و این به معنا و پیام روشنی از جانب ترامپ به نتانیاهو و شاید هم ایران بود.

پیش از آن هم در هفته‌های اخیر تجهیز و تمرکز نیرو‌های نظامی آمریکایی در منطقه بسیار غیرعادی افزایش یافته بود، و اینها موجب افزایش حساسیت نسبت به خبر گفت‌و‌گو‌های میان دو طرف شده بود.

در هر حال، اکنون به نظر می‌رسد که اگر ایران و آمریکا در اولین گام به دستور مشترکی برای گفت‌و‌گو‌ها برسند، ادامه بقیه راه برای رسیدن به توافق چندان سخت نیست؛ زیرا ایران به‌صراحت و بار‌ها تاکید کرده که قصد ساخت بمب اتمی ندارد و مقام رهبری نیز بار‌ها به‌صورت دقیق هم از نظر سیاسی و هم دینی مبانی این رویکرد را تبیین کرده‌اند.

این مطلب را هم بخوانید:

استارلینک تحت فشار: رأی اتحادیه جهانی مخابرات به نفع ایران!

پس اگر مسئله ساخت بمب است که موضوع غیرقابل‌حلی باقی نمی‌ماند؛ ولی اگر موارد دیگر هم باشد که طبعاً گفت‌و‌گو‌ها دچار دست‌انداز خواهد شد، ولی با توجه به مفادی که از نامه ترامپ به مقام رهبری و پاسخ ایران شنیده شده است، به نظر می‌رسد که اختلاف فقط مربوط به همین مورد است.

با این فرض، باید مردم ایران و کشور‌های دیگر را نسبت به موفقیت این گفت‌و‌گو‌ها به چند گروه تقسیم کرد. اولین و اصلی‌ترین مخالف توافق دو طرف، نتانیاهو است که ظاهراً برخلاف انتظارش دیدار او در کاخ‌سفید دستاورد چندانی نداشته است. اغلب کشور‌های منطقه جز یکی دو مورد از این توافق حمایت می‌کنند؛ چون سایه جنگ را از روی منطقه برمی‌دارد.

کشور‌های غیرهمسایه هم دلیلی ندارد که استقبال نکنند. بدترین آنها ممکن است سکوت کنند؛ و الا همه از توافق استقبال خواهند کرد. تقسیم‌بندی نیرو‌های ایرانی و داخلی قدری پیچیده‌تر است. براندازان و آنان که چشم‌انتظار جنگ بودند به‌کلی مأیوس و ناامید می‌شوند؛ لذا با تمام توان علیه این گفت‌و‌گو‌ها توطئه خواهند کرد و سعی می‌کنند در سطح رسانه و یا به شیوه‌های دیگر سنگ‌اندازی کنند.

اکثریت قاطع مردم و حکومت از این گفت‌و‌گو‌ها حمایت خواهند کرد؛ زیرا تجربه اثرات منفی تحریم و تقابل را دارند. فعالان اقتصادی در کنار مردم عادی بسیار خوشحال خواهند شد. ولی متاسفانه یک گروه داخلی هم هستند که در دشمنی با چنین توافق احتمالی حتی تندروتر از نتانیاهو رفتار می‌کنند. اینها یا کاسب تحریم هستند، یا کسانی هستند که رشد و توسعه و رفاه و آرامش مردم را معادل حذف و نابودی خود می‌دانند.

وظیفه نیرو‌هایی که دل در گرو ایران و آینده آن دارند، چیست؟ ازیک‌سو، می‌باید با همه مخالفان داخلی و خارجی مرزبندی کنند. مخالفان مثلثی هستند متشکل از نتانیاهو در رأس و براندازان بدخیم در یک رأس قاعده آن، و در رأس دیگر آن کاسبان تحریم و کسانی هستند که بقای خود را در فلاکت و نابودی ایران می‌بینند. باید از همه اینها دوری گزید. چگونه؟ از طریق اعتماد و حمایت مسئولانه و بی‌قیدوشرط از مذاکره‌کنندگان ایرانی.

مسئله این است که ما نمی‌توانیم و نباید وارد جزئیات فنی مذاکرات شویم. گذشته از اینکه جزئیات بسیار پیچیده است و گمان نمی‌کنیم که بر حسب شنیده‌های نامعتبر بتوان به جزئیات آنها دست یافت؛ همواره باید این احتمال را داد که شیطنت‌های رسانه‌ای می‌تواند ذهنیت‌ها را تحت تاثیر قرار دهد و به انحراف بکشاند؛ بنابراین وظیفه تاریخی و اخلاقی ما اعتماد و حمایت از گروه مذاکره‌کننده است.

کارشناسانی هستند که بتوانند در امور فنی کمک کنند. کمک‌های فکری را هم با رعایت احتیاط‌های لازم انجام بدهیم. اجازه دهیم که ایران عزیز از این ناپایداری کُشنده که منجر به ناامیدی پایدار شده است، نجات یابد و در مسیر سربلندی و استقلال و رفاه عمومی حرکت کند.