عصرایران نوشت: سپهر خلجی، رئیس شورای اطلاع رسانی دولت رئیسی که از جمله ویژگی های مدیریتی اش در آن روزها، بستن نظرات مردم در توییتر بود نوشته است: «هر آن رشته‌ای که با مدیریت شهید رییسی عزیز در نزدیک کردن دولت-ملت و کاهش فاصله ایجاد شده در اثر سوء مدیریت های دهه ۹۰ و ترمیم اعتمادعمومی، بافته شده بود عملا ظرف ۸ ماه پنبه شد و کشور در شرایط بسیار خطرناکتری از ناکارآمدی دهه ۹۰ قرار گرفته است.»
به نظرم لازم است هرچند وقت یک‌بار بدیهیات و واقعیاتی را برای حامیان آن دولت ناکارآمد و فاجعه بار یادآوری کرد که دیگر مهملاتی مانند «نزدیک کردن دولت-ملت» نگویند.
اول: در سال ۱۴۰۰ مرحوم رئیسی در یک نمایش که اصلی ترین عنصر انتخابات یعنی «حق انتخاب» را نداشت و رقابت را بی‌معنی کرده بود با پایین‌ترین نرخ مشارکت تاریخ انقلاب اسلامی یعنی ۴۸ درصد رئیس جمهور شد.
دوم: نتیجه ۳ سال فعالیت دولت رئیسی، ثبت پایین‌ترین نصاب مشارکت در انتخابات مجلس ۱۴۰۲ شد: ۴۰ درصد.
سوم: عملکرد آن دولت باعث شد از سبد رای اصول‌گرایان و انقلابی ها به زعم خودشان، ۵ میلیون رای کاسته شود. رئیسی ۱۸ میلیون رای آورد و جلیلی ۱۳.۵ میلیون.
چهارم: با وجود تبلیغات فراوان و حمایت تمام قد کارگزاران دولتی، صداوسیما و ستادهای سایبری، مردم به کسی که جریان رئیسی را نمایندگی می کرد آشکارا «نه» گفتند.
پنجم: اعضای دولت رئیسی خوب است ماجرای عزل معاون پارلمانی رئیس جمهور پزشکیان که با هزینه شخصی در مرخصی نوروزی به سفر لوکس رفته بود را با حمایت‌های آقای رئیسی و خودشان از ۲ وزیر مجرم مقایسه کنند.
ششم: دولتی که سیاستش انسداد اجتماعی بود و آن فجایع اجتماعی را در ۱۴۰۱ به وجود آورد، دولتی که تن و بدن زنان و دختران را با گشت ارشاد و با جریمه و توقیف خودرو می‌لرزاند، دولتی که مردم را با فیلترینگ گسترده، با اخراج اساتید برجسته دانشگاه و دانشجویان، با بالاترین تورم و افزایش فقر در جامعه، قطعی بی‌سابقه برق شهرک های صنعتی و افغان‌گستری زیر ضربه برده بود، هر کاری کرد افزایش شکاف «دولت-ملت» بود، نه کاهش آن.
