روزنامه خراسان نوشت: صحنه سیاست و دیانت در ایران، همواره شاهد کنش‌هایی بوده است که در بطن خود، بیش از آن که ناشی از تقوا و دغدغه‌مندی واقعی باشد، به نوعی به عصبیت و سطحی‌نگری آلوده شده است.
تجمع اخیر گروهی از مدعیان دفاع از حجاب در برابر خانه آیت‌ا... جوادی آملی، مفسر بزرگ قرآن و یکی از استوانه‌های علمی حوزه، تنها یکی از جلوه‌های نگران‌کننده این روند است که هر روز بیش از پیش در عرصه عمومی کشور خود را نشان می‌دهد.
این که جمعی با دغدغه دینی و با شعار دفاع از احکام الهی، مقابل بیت یکی از بزرگ‌ترین فقیهان و متفکران معاصر گرد هم می‌آیند تا به او اتمام حجت کنند، خود نشانه‌ای از بحران عقلانیت در میان برخی جریان‌های مدعی انقلابی‌گری است.
آیا واقعاً اینان خود را فقیه‌تر، عالم‌تر از آیت‌ا... جوادی آملی می‌دانند که تازه‌ترین اثر قرآنی او، مجموعه‌ای ۸۰ جلدی از عمق قرآن است؟ آیا درک، اجتهاد و بصیرت او را در فهم و اجرای احکام اسلامی زیر سوال می‌برند؟
اگر چنین است، این جماعت خود را در جایگاه اجتهاد و مرجعیت تصور کرده‌اند و این دقیقاً همان نقطه‌ای است که افراط، چهره واقعی خود را نشان می‌دهد. البته این سخن به معنای مسدود کردن باب نقد و گفت‌وگو در حوزه‌های دینی نیست. اما اولاً حرمت و جایگاه مرجعیت باید حفظ شود و نقد، هرچند مجاز، نباید در قالب تحکم بیان شود.
ثانیاً محل نقد در مجامع علمی و در چارچوب روش‌های اجتهادی است، نه کف خیابان و در فضایی هیجانی و غیرعلمی. ثالثاً کسانی که دست به نقد می‌زنند، باید از صلاحیت فقهی و اجتهادی برخوردار باشند؛ نه آن که چهره‌های رسانه‌ای و فعالان سیاسی، که نه صاحب‌نظر در فقه‌اند و نه درک عمیقی از مبانی اجتهاد دارند، خود را در جایگاه منتقد فقیهان و مراجع بزرگ ببینند.
این همان مسیری است که اگر ادامه پیدا کند، به تضعیف اعتبار مرجعیت دینی و ایجاد هرج‌ومرج در سپهر فکری و اجتماعی خواهد انجامید.
