به گزارش اطلاعات آنلاین، علامرضا تختی(۱۳۰۹- ۱۳۴۶) جایگاهی جاودانه در تاریخ ورزش ایران و فراتر از آن دارد؛ روح بزرگ او، و منش پهلوانی‌اش، چنان در قلب جامعه ایرانی جاگرفته که ابعاد متفاوت زندگی او، چندان به چشم نمی آید.
بهترین ورزشکار قرن ایران
وقتی صحبت از تختی است، زندگی نامتناسب و حتی می شود گفت نابهنجار، مرگ نابهنگام و شوکه کننده، و حتی دستاوردهای بی‌نظیر ورزشی او، زیر سایه روح پهلوانی او قرار می گیرد. تختی پهلوان، بدون تردید، هیچ رقیبی ندارد. و می توان گفت، تختی قهرمان هم چنان جایگاه رفیعی در تاریخ ورزش ایران دارد که به سختی می توان کسی را در کنار آن گذاشت. عناوین و قهرمانی های تختی، او را به یکی پرافتخارترین کشتی گیران تاریخ ایران و جهان تبدیل کرده و در کنار امامعلی حبیبی و عبدالله موحد، تنها ایرانی هایی بودند که نامشان در تالار افتخارات کشتی دنیا ثبت شده بود. او همچنین یکی از برترین و بهترین کشتی گیران المپیک تاریخ است و توانسته در چهار دوره حضور در المپیک، ۳ مدال کسب کند و در یک دوره، با فاصله اندکی در رده چهارم قرار بگیرد. تختی به خاطر این دستاوردها بهترین ورزشکار المپیکی ایران در قرن گذشته بود. در دو دهه اخیر، تنها هادی ساعی و حسن یزدانی توانسته اند همچون تختی به سه مدال در المپیک برسند. ساعی در تکواندو دو طلا و یک برنز کسب کرده و یزدانی هم همچون تختی در سه فینال بوده و یک طلا و دو نقره کسب کرده است.
اوج گیری تختی در کشتی جهان
ماجرای تختی قهرمان، در سال ۱۳۳۰ شروع شد، یعنی زمانی که در وزن ششم (۷۹ کیلوگرم) به عضویت تیم ملی در آمد. او در نوجوانی در زورخانه ها وقت می گذراند و منش پهلوانان را پیش از شروع به کار در تیم ملی آموخته بود. ورود تختی به تیم ملی، نه فقط نقطه عطفی برای خود او، که برای کشتی ایران هم بود. او در سال ۱۹۵۱، در ۲۱ سالگی در نخستین دوره مسابقه های کشتی آزاد قهرمانی جهان در هلسینکی به میدان رفت و با وجود سن و تجربه کم، نقره گرفت. در ۱۵ سال بعد، تختی همیشه یکی از قهرمانان ایران بود و بارها با مدال هایش، برای ایران تاریخ ساز شد و دل مردم را شاد کرد.
جوانی نامش همه جا بود
سال بعد، او دوباره به هلسینکی برگشت تا این بار در المپیک شانسش را امتحان کند. و این بار هم نتیجه، یک نقره بود. هنوز مانده بود که یک ایرانی بتواند در المپیک به طلا برسد. او در این رقابت ها مغلوب رقیب قدر خود از شوروی شد اما توانست انتقام رقابت های جهانی سال قبل را از حیدر ظفر ترک بگیرد. دو سال بعد، این بار در توکیو، در رقابت های جهانی به میدان رفت به خاطر شکست غیرمنتظره برابر رقیب سوئدی، به فینال نرفت و در نهایت چهارم شد.
اولین المپیک
اوج درخشش تختی، المپیک ۱۹۵۶ (۱۳۳۵) ملبورن بود، جایی که موفق شد همزمان با امامعلی حبیبی، برای اولین بار در تاریخ، ایران را در المپیک صاحب مدال طلا کند. او در این رقابت ها در وزن ۸۷ کیلوگرم به میدان رفت و بعد از شکست رقیبانی از شوروی، آمریکا، ژاپن، آفریقای جنوبی، کانادا و استرالیا به مدال ارزشمند طلا رسید. سال ۱۳۳۵ سال درخشانی برای تختی بود و در انتهای همین سال، با پیروزی بر مرحوم حسین نوری، به مقام پهلوانی ایران رسید، عنوانی که در سال ۱۳۳۶ و ۱۳۳۷ هم تکرار کرد. تختی در سال ۱۳۳۷ بازی های آسیایی توکیو و مسابقات قهرمانی جهان در صوفه، به ترتیب طلا و نقره گرفت. سال بعد اما تختی دوباره طلایی شد و در مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان که برای اولین بار در تهران برگزا شد، به طلا رسید.
دومین المپیک
در سال ۱۳۳۹، تختی در دومین المپیک زندگی در رم ایتالیا (۱۹۶۰) به میدان رفت. او کاپیتان تیم ملی کشتی ایران و در اوج پختگی بود. با این حال عصمت آتلی از ترکیه، او را در رسیدن به دومین طلایش ناکام گذاشت و دومین نقره المپیک به نام تختی خورد. سال ۱۳۴۰، در یکی از درخشان ترین حضورهای ایران در رقابت های قهرمانی جهان، تختی در توکیو دوباره در وزن ۸۷ کیلوگرم به میدان رفت و آخرین طلای جهانی اش را صید کرد. ایران در این بازی ها ۵ طلا، یک نقره و دو برنز گرفت.
سومین المپیک
او در مسابقات سال بعد در تولیدو در آمریکا، تنها به خاطر ۲۰۰ گرم اضافه وزن از رسیدن به طلا بازماند و نقره گرفت. او در این مسابقات بیمار بود و بلافاصله بعد از فینال، به نیویورک رفت و جراحی کرد. تا المپیک بعدی در سال ۱۹۶۴ در توکیو، تختی با وجود سن بالا و آمادگی کمتر، همچنان عضو تیم ملی ایران بود و در المپیک باز هم بداقبال بود که از کسب چهارمین مدال بازماند و چهارم شد.
آخرین حضور جهانی
اما پایان کار او در ورزش قهرمانی، مسابقات جهانی ۱۹۶۶ در تولیدو (تیر ۱۳۴۵) بود؛ تختی ۳۶ ساله آمادگی کافی نداشت و از مرز بازنشستگی گذشته بود. او کارش را با یک پیروزی شروع کرد اما بعد از شکست برابر الکساندر مدوید و احمد آئیک که هر دو از اسطوره های کشتی دنیا هستند، از مسابقات حذف شد. این آخرین مسابقه حرفه ای تختی بود، و قهرمان بی نظیر کشتی ایران، بعد سالها درخشش و مدال آوری، برای همیشه دوبنده اش را کند.
