عصر ایران نوشت: تلویزیون ایران‌اینترنشنال که در ایام انتخابات رأی‌ندادن را تبلیغ می‌کرد این روزها در هر کلام و گفته رییس جمهور پزشکیان به دنبال اشتباه یا تپق یا تعارض و گاه به تلقی خودشان اهانتی می‌گردد تا به تعبیر همکار ما آن را عَلَم کنند.

خطیب و سخن‌ور بودن برخی از رییسان جمهور گذشته تا جایی که بعضی ایراد کنندۀ خطبه نماز جمعه تهران یا اهل فلسفه بوده‌اند این توقع را ایجاد کرده تا هر رییس جمهوری سخن‌ور باشد.

همان ابتدای جمهوری اسلامی هم تسلط اولین رییس‌جمهوری بر فن سخن‌وری با نخست‌وزیر همان موقع -که رییس جمهوری بعدی شد -مقایسه می‌شد منتها چون مرحوم رجایی از حمایت رهبران حزب جمهوری اسلامی ( آیت‌الله خامنه ای و بهشتی و هاشمی رفسنجانی) برخوردار بود و هر سه هم سخن‌ور بودند ضعف مرحوم رجایی در این عرصه چندان به چشم نمی‌آمد. کار به جایی رسید که امام خمینی یک بار گفت: آقای رجایی عقلش بیش از علمش است.

 بعد از او خود آیت‌الله خامنه‌ای رییس جمهوری شد و سپس هاشمی رفسنجانی و در پی این 16 سال سید محمد خاتمی و هر سه روحانی با احکام متعدد از رهبر فقید انقلاب و اهل خطبه و خطابه تا نوبت به احمدی‌نژاد رسید که اگرچه سخن‌ور نبود اما اعتماد به نفس و روی سخن‌وری داشت و تعابیر خاص خود را به کار می‌برد که گاه ضرب المثل می‌شد! 

 او هم جای خود را به حسن روحانی داد که از پیش از انقلاب منبر می رفت و سخن‌ور قهاری بود و به مرور زمان اصطلاحات سیاسی و نظامی را هم چاشنی کرد.

هشتمین رییس جمهوری اگرچه روحانی بود اما به خاطر سال‌های طولانی بالا نشینی در دستگاه قضا چندان ظاهر نمی شد تا تولیت آستان قدس و انتخابات ۹۶. 

عبارات او بیشتر کلیشه‌ای و قابل حدس و گاه عین ادبیات رسمی - کلمه به کلمه - بود ولی به هر حال به خاطر سابقه تحصیل در حوزه و حشر و نشر با روحانیون ولو تکراری و رسمی می‌کوشید همان ادبیات را جلو ببرد.

 در پی سانحه برای آن مرحوم دفتر عمر دولت بر خلاف افق ۸ ساله که برای خود ترسیم کرده بودند ( رییس سازمان سینمایی هم امروز گفت برای ۸ سال آماده بودیم)  بعد از سه سال بسته شد و حالا یک جراح قلب رییس جمهوری ایران است که بیشتر به محتوای سخن توجه دارد تا فرم و آرایه‌ها. چندان که  اتفاقا طی ۱۶ سال نمایندگی نطق‌های تاریخی تاثیرگذاری در مجلس ایراد کرده و با همان‌ها شناخته می‌شد و با کلام بیگانه نیست ولی ادبیات مردمی خود را به کناری ننهاده است.

  نکته قابل توجه این که شاید در ظاهر، کلام او مطنطن نباشد اما اتفاقا پر از نکته‌های تازه و متفاوت است و به اصطلاح ما رسانه ای ها تیترخور و این همان است که عیب جویان ایران‌اینترنشنال به عمد یا به سهو نادیده می‌گیرند.

 چند روز قبل در دیدار با مدیران وزارت علوم و در معارفه دکتر سیمایی صراف خاطره ای از یک دوره آموزش مدیریت رییسان دانشگاه ها در تایلند بیان کرد و در خلال آن گفت ۹ رییس دانشگاه در حد رییسان دانشگاه هایی چون تهران و تبریز و مشهد به تایلند رفته بودیم تا به ما مدیریت یاد بدهند و دیدیم خانم کوتاه قد تایلندی آمده برای ما با آن چهره های متفاوت از مدیریت بگوید. مایی که می خواستیم برای دنیا الگو باشیم. حالا آن خانم می خواست به ما یاد بدهد.

گیر داده اند که چرا گفت «کوتاه قد»‌و اگر چه بهتر بود می گفت ریزجثه یا حتی کوچولو اما اتفاقا داشت بر گفته های آن خانم صحه می گذاشت و این که سخن او درست بوده است و در واقع ظاهر بینی خودشان را رد می کرد.

استاد تایلندی پرسیده در ایران چند دانشگاه دارید و وقتی آنها انواع دانشگاه های علوم پزشکی و آزاد را بر شمرده اند گفته مگر چقدر جمعت دارید و آن زمان ۶۰ میلیون بوده و او با تعجب گفته: مگر می خواهید داشنجویان تان را بخورید که هی دانشجو تربیت می کنید؟

سپس توضیح داده: اقتصاد می خواهد به ۴ پرسش پاسخ دهد: چی تولید کنید،‌با چه کیفیتی و چه تعداد و کجاها توزیع کنید. همین!

آن اشاره به قد کوتاه در واقع برای این بود که بگوید به ما ۹ رییس دانشگاه یاد داد اقتصاد چیست و تحقیری در آن مستتر نبود. نهایت این که باید دقت بیشتری در استخدام کلمات به کار گیرد تا به لایه هایی برنخورد.

امروز هم گیر داده‌اند که چرا یک بار در واکنش به حجم مشکلاتی که مدیران اقتصادی خراسان برشمرده اند گفته است: والله من بی تقصیرم. من وارث این اوضاع هستم. ( همان اسب زین شده که کیهان ادعا می کند!).

جای دیگر اما گفته البته من هم بی تقصیر نیستم چون نماینده مجلس بوده ام و در تصویب و نظارت نقش داشته ام.

از این دو نتیجه گرفته اند تناقض دارد. در حالی که در مقام رییس جمهوری جدید تصریح می کند با روندهای اجرایی گذشته مخالف بوده ولی به طور کامل هم تنزه طلبی نمی کند.

 پزشکیان ناطق زبر دستی نیست اما در هر موضع گیری انگشت بر جاهای حساس می گذارد و این که صدای برخی درآمده احتمالا به خاطر این است که بعید نیست در اختصاص بودجه های کمک به برخی نهادهای دینی و شبه دینی تجدید نظر کند.

 خود او بهترین نمونه از تربیت دینی با آموزه های نهج البلاغه بدون یک ریال بودجه و کمک انواع نهادهاست. 

 دکتر سید جعفر شهیدی که نهج البلاغه را به پارسی روان بازگرداند یک ریال بابت ترجمه نگرفت و بعدها چه بودجه ها که به نهادهای شبه دینی تعلق گرفت و به گزارش روزنامه هم میهن در سال ۱۴۰۳ سر به ۱۱۰ هزار میلیارد تومان می زند.

درد براندازان بر سر این است که تفاوت های او تحریم را از توجیه قبلی انداخته و رادیکال های داخلی به این جور گفتار صریح عادت ندارند. 

 هم آنجا که گفت یک خانم کوتاه قد تایلندی بحث او قد  و قامت نبود و می خواست بگوید راه را اشتباه طی می کنیم (بهتر بود می گفت به لحاظ جثه هم به او نمی آمد اگرچه مسابقه ورزشی نیست تا هیکل معیار باشد) و هم اینجا که گفته تقصیر ما نیست تبصره ای قایل شده و به اندازه یک نماینده از ۲۹۰ نفر یا عضو کمیسیون قبول مسوولیت کرده است.

 هدف منتقدان داخلی روشن است. نمی خواهند این سخنان او برجسته شود چون مدعی اند اسب زین شده (!) تحویل داده اند ولی شبکه های فارسی زبان خارج دنبال چی هستند؟

 تا به سیاست های کلی مصوب رهبری عالی نظام اشاره می‌کند موضوع را به پیروی شخص تقلیل می دهند و تا در نطقی بر نکاتی انگشت می گذارد که قبلی‌ها یا نمی‌پرداختند یا با ابهام می گذشتند به موارد فرعی می‌پردازند.

 کافی است به ادبیات دینی او توجه کنیم که مدام می گوید اسلام یعنی حق و عدالت و انصاف در کشوری که هر جمعه امام جمعه ها از حجاب می گفتند و برای زنان خط و نشان می کشیدند و مردم را به اطاعت فرامی خواندند.

 موضع گیری های پزشکیان در این چند روز پوسته ای داشته و هسته ای.

هسته همان اعلام پای بندی به وعده ها و تاکید بر وظیفه حکومت در برقراری عدالت و انصاف است (‌کاملا متفاوت با ادبیات غالب کارشناسان مذهبی برنامه های تلویزیونی که انگار می خواهند جماعت گمراه را به راه آورند) و پوسته شاید با لغزش های کلامی همراه باشد و قابل اغماض. 

 توجه دادن به پوسته و غفلت از هسته سخنان او در رسانه های اصول گرای داخلی با این هدف صورت می پذیرد که دولت سایه/ پنهان تقویت و سرخوردگی ها جبران شود و اگر هم توانستند چوب لای چرخ دولت بگذارند. چندان که آقای قالیباف رییس مجلس هم به صراحت گفته عده ای نمی خواهند دولت موفق شود.

در رسانه های خارج نشین هم دلیل روشنی دارد. با هر اصلاحی مخالف اند و جز به سقوط نمی اندیشند. هر چند نمی گویند براندازی مورد نظر آنان اولا چگونه ممکن است و ثانیا چه تبعاتی دارد. عجالتا ذره بین برداشته اند و رفته اند سراغ پوسته سخنان پزشکیان در حالی که هسته و جان کلام او نیاز به تحلیل دارد و نه این که یک جا گفته به اندازه خود مقصریم و جای دیگر بی تقصیرم.