روزنامه هفت صبح نوشت: استقلال و پرسپولیس به طور رسمی ورزشگاه شهدای شهر قدس را به عنوان محل میزبانی در لیگ نخبگان آسیا معرفی کردند. این میزبانی البته باید به تایید کنفدارسیون فوتبال آسیا هم برسد و برخی معتقدند که این ورزشگاه در این مرحله تایید نخواهد شد. با این حال صرف معرفی این محل به عنوان میزبان رقابت‌های آسیایی استقلال و پرسپولیس چه معناهایی از دید اقتصادی و سیاسی برای ما دارد؟
کجاست؟
در آرشیو مقالات فارسی، نخستین نوشته‌ها در مورد قلعه‌حسن‌خان مربوط به سال ۱۳۶۸ است. در آن زمان از این منطقه به عنوان یکی از شهرک‌های اقماری تهران یاد شده که جمعیتش ظرف ۱۰ سال از حدود ۸ هزار نفر در سال ۱۳۵۵ به ۶۴ هزار نفر در سال ۱۳۶۵ رسیده است. در حال حاضر جمعیت این شهر که از نظر تقسیمات کشوری شهر «قدس» نام دارد و مرکز شهرستانی به نام «قدس» است؛ حدود ۷۰۰ هزار نفر است. برای رسیدن به شهر قدس باید حدود ۱۰ کیلومتر بعد از میدان آزادی و در پایان اتوبان لشکری به جنوب بروید.
از ورزشگاه چه می‌دانیم؟
ورزشگاه شهدای شهر قدس قرار بود یک ورزشگاه ۲۵ هزار نفری باشد ولی سال ۱۳۸۴ به صورت نیمه‌کاره و با ظرفیت ۸ هزار نفر افتتاح شد. در بدو افتتاح این ورزشگاه حاشیه‌ای درگیر آن شد. پرسپولیس که آن زمان انصاری‌فرد مدیرعامل و آری‌هان سرمربی‌اش بود، مدعی بود که این ورزشگاه را خریده یا ورزشگاه به این باشگاه واگذار شده ولی بعدا مسئولان شهرداری شهرقدس این موضوع را تکذیب و حتی از تمرین کردن پرسپولیس در این ورزشگاه جلوگیری کردند. یک سال بعد تورنمنت نوجوانان زیر ۱۷ سال آسیا با عنوان محمد امین در این ورزشگاه برگزار شد. بعد از آن هم معمولا باشگاه‌های پیکان و ساپیا بازی‌های خود را در این ورزشگاه برگزار می‌کردند.
چرا آنجا؟
چون ورزشگاه آزادی در دست تعمیر است؛ همچنین ورزشگاه تختی. البته از حرف‌های تاج در حدود یکی دو هفته پیش می‌شود فهمید که ورزشگاه تختی مسئله تعمیراتی چندانی ندارد بلکه با برگزاری بازی در آن موافقت نشده است. ورزشگاه تختی در دل مجموعه‌ای از پادگان‌ها در شرق تهران قرار گرفته و شاید این برای افراد امنیتی مسئله‌ساز بوده است. اما شاید طرح و برنامه‌های دیگری هم در کار باشد.
چه طرح و برنامه‌هایی؟
دقیقا نمی‌دانیم ولی می‌شود حدس‌هایی زد. مثلا در فضای فعلی مسئله غزه می‌توان حدس زد که برگزاری بازی‌های آسیایی که در آن مثلا قرار است رونالدو و نیمار بازی کنند در ورزشگاهی به نام قدس شاید برد تبلیغاتی داشته باشد. از سوی دیگر در صورتی که تیم‌ها بخواهند مستقیما از ورزشگاه به فرودگاه امام بروند، راه میانبری از طریق شهریار وجود دارد که قابل دسترس است. حتی ممکن است تیم‌ها اقامت در مجموعه هتل فرودگاهی امام را بپذیرند و بدون ورود به تهران و البته بدون تمرین (مثل آخرین حضور النصر) فقط در تهران یک بازی کنند و بروند. در این صورت ماجراهایی مثل ماجرای حضور رونالدو در هتل اسپیناس هم رخ نمی‌دهد.
خطرات ماجرا
ما دو خاطره تلخ از بازی‌های ملی در ورزشگاه‌های بزرگمان داریم. خاطره اول مربوط می‌شود به فروردین ۱۳۸۴ و بازی ایران – ژاپن در مقدماتی جام جهانی در تهران که در آن ازدحام جمعیت برای خروج از استادیوم باعث مرگ ۷ و زخمی شدن ۳۹ نفر شد. خاطره تلخ بعدی هم مربوط می‌شود به بازی ایران – لبنان در فروردین سال ۱۴۰۱ در مشهد که ممانعت از ورود زنان به ورزشگاه و برخورد صورت گرفته با برخی از آنان خاطره تلخی برای ما رقم زد و سایه تعلیق را برسر فوتبال ایران ایجاد کرد.
دو خاطره تلخ هم از بازی‌های پرسپولیس در ورزشگاه‌های کوچک داریم. یکی بازی پرسپولیس و پاس در سال ۱۳۶۳ که هجوم تماشاگران برای تماشای آن بازی باعث عدم برگزاری بازی و ضمنا آشوبی در مرکز تهران شد و از آن پس دیگر هیچ بازی فوتبالی در شیرودی برگزار نشد و دیگری بازی پرسپولیس با شموشک در سال ۱۳۸۰ که در آن تخریب سقف ورزشگاه شهید متقی ساری باعث کشته شدن ۲ و زخمی شدن عده زیادی از تماشاگران شد.
احتمال بحران بزرگ برای دولت
از این رو، می‌توان این فرضیه را در نظر گرفت که در صورت بازی در ورزشگاه شهدای شهر قدس که از نظر بسیاری چه از نظر امنیتی، چه از نظر ظرفیت و چه از نظر امکانات برای برگزاری این بازی مناسب نیست؛ بحران بزرگی در ابتدای کار دولت مسعود پزشکیان او را تهدید کند. این موضوعی است که باید دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان به گوش رئیس جمهور برساند. دیروز خبرگزاری اصولگرای تسنیم که وابستگی نهادی آن نیز قابل کتمان نیست در مورد احتمال یک «آبروریزی» هشدار داده بود. این موضوع را باید جدی گرفت.
بحران استادیوم‌ها و البته بحران تازه وی‌ای‌آر باعث شده فوتبال ملی که همیشه یکی از سندهای افتخار ایرانیان بوده حالا به مایه شرمساری تبدیل شود. مخصوصا که رقبای منطقه‌ای ما در خلیج فارس، برای خرج کردن پول‌های خود در فوتبال ظاهرا هیچ سقفی ندارند. از این رو کمی بیشتر باید مراقب بود تا این شرمساری بیشتر نشود. تا ماجراهایی مثل فاجعه ورزشگاه «هیسل» در ایران رخ ندهد. فاجعه‌ای که در جریان بازی لیورپول و یوونتوس رخ داد و پس از مرگ ۳۹ نفر، باعث شد لیورپول ۶ سال و دیگر باشگاه‌های انگلیسی از حضور در رقابت‌های اروپایی به مدت ۵ سال محروم شوند.