خبرورزشی نوشت: حامد حدادی بازیکن اسبق تیم‌ملی بسکتبال ایران درباره فاصله گرفتن بسکتبال ایران از سالهای طلایی خود، گفت: در دوره‌ای که ما در تیم ملی حضور داشتیم، گروهی از بچه‌های بسکتبالیست دورهم جمع شده بودیم که استعدادهای خیلی خوبی در میان‌مان بود و در عین حال هماهنگی کاملی هم با یکدیگر داشتیم. در یک نسل تقریبا هم سن و سال از ۵۹ تا ۶۴ بودیم و نسل‌های بعد هم به ما اضافه می‌شدند.
وی تأکید کرد: در مقطعی ۱۰ تا ۱۵ ساله با همین نسل، بسکتبال ما نتایج بسیار خوبی را کسب کرد و به مرحله‌ای رسیده بودیم که در سطح آسیا حرف‌هایی برای گفتن داشتیم. احتمالا این از طبیعت ورزش است که بعد از هر نسل طلایی، شاهد یک افت کیفی هستیم و فکر می‌کنم بسکتبال ایران امروز در حال تجربه این افت است. در ۷ الی ۸ سال اخیر، واقعا عملکرد خوبی را در بسکتبال ایران شاهد نبوده‌ایم.
این بسکتبالیست حرفه‌ای ادامه داد: نه فقط در رشته بسکتبال که احساس می‌کنم ورزش در خیلی از رشته‌ها، امروز در حال افول است. خیلی از تیم‌ها و خیلی از کشورها روی این مسئله کار می‌کنند و در حال نسل‌سازی هستند. کشورهایی مانند چین که قبلا بازیکن را به‌عنوان تبعه پذیرش نمی‌کرد، در حال حاضر در این سیاست خود بازنگری کرده و بازیکنان خارجی را به‌عنوان تبعه می‌پذیرد. در چنین شرایطی ورزش ما هم باید به خودش بیاید و در هر رشته‌ای باید به فکر نسل‌سازی باشیم.
وی با تأکید بر لزوم استعدادیابی افزود: باید فرصتی ۵ تا ۶ سالهای را به این استعدادهای جدید بدهیم تا به یک نسل موفق تبدیل شوند. این استعدادها از سنین نوجوانی باید زیر نظر مربی حرفه‌ای تغذیه و بدنسازی باشند تا بتوانند در عرصه بسکتبال به خوبی رشد کنند. رسیدن به این هدف نیاز به برنامه‌ریزی درازمدت دارد.
حدادی درباره احتمال تکرار نسل طلایی‌ای که در دوران خود داشتند، گفت: امیدوارم این اتفاق باردیگر در بسکتبال ایران رخ دهد. قطعا همه ما دوست داریم بار دیگر بسکتبال ایران را بر بام آسیا ببینیم. درست است که با بسکتبال جهانی فاصله داریم اما همین اندازه که بتوانیم در سطح آسیا حرف برای گفتن داشته باشیم، آرزویی است که امیدواریم دوباره محقق شود. برای تحقق آن هم باید به نسل جدید فرصت بدهیم و به فکر استعدادیابی و نسل‌سازی باشیم.
وی افزود: همین امروز کشورهایی مانند ژاپن و لبنان که سال‌ها در برابر تیم ما می‌باختند، با سرمایه‌گذاری روی استعدادهای جوان خود پیشرفت قابل ملاحظه‌ای داشته‌اند. ژاپن همین امروز چهار بازیکن در لیگ ام‌بی‌ای دارد. لبنانی‌ها هم سال گذشته نایب قهرمان آسیا شدند و امسال هم در سطح باشگاهی قهرمانی آسیا را به‌دست آوردند. هر موفقیتی نیاز به سرمایه‌گذاری دارد و ما هم هر چقدر سرمایه‌گذاری کنیم موفقیت به دست می‌آوریم.
این بازیکن سابق تیم‌ملی تأکید کرد: ثبات در باشگاه‌ها بسیار حائز اهمیت است. باشگاه‌های بسکتبال ما در حال حاضر ثبات ندارد و یکسال تیم خوبی به میدان می‌فرستند و سال بعد کیفیت‌شان افت می‌کند. شکر خدا هنوز پدیده‌هایی از جنس مافیای فوتبال را در باشگاه‌های بسکتبال شاهد نیستیم و امیدوارم این اتفاق رخ ندهد اما اگر شرایط به این صورت باشد، پای مافیا هم به میدان باز می‌شود.
حدادی ادامه داد: خیلی از رشته‌های ورزشی ما به دلیل کنار رفتن نسل‌های طلایی، امروز افول کرده‌اند و رفع این افت نیاز به زمان دارد. امیدوارم مردم و مسئولان ما صبور باشند تا بتوانیم به درستی به نسل جوان اعتماد کنیم. امیدم این است که در سالهای آینده در همه رشته‌ها حرفی برای گفتن داشته باشیم.
این بازیکن بلندقامت بسکتبال که سال‌ها پیش تجربه‌ای کوتاه در زمینه بازیگری در سریال «مختارنامه» داشت، درباره این تجربه گفت: آن زمان حدود ۱۸ سالم بود و به نظرم بچه بودم. آن زمان بسیار به این کار علاقه داشتم و تجربه خوبی هم برایم شد اما پخش آن سال‌ها بعد اتفاق افتاد و آنقدر این فاصله طولانی شد که دیگر نمی‌توانستم نظر خاصی درباره‌اش داشته باشم. اینکه بعضی جاها گفته‌ام پشیمانم یک شوخی است اما انگیزه‌ای هم برای ادامه آن راه نداشتم. امروز معتقدم هر کسی باید در رشته خود فعالیت داشته باشد و مسیرش را ادامه دهد.
وی که در سالهای نوجوانی به فوتبال هم علاقه‌مند بوده است، درباره اینکه اگر به گذشته بازگردد بیشتر دوست دارد فوتبالیست شود یا همین رشته بسکتبال را ادامه می‌دهد، گفت: واقعیت این است که قد و قواره من بیشتر به رشته‌هایی مانند بسکتبال و والیبال می‌خورد. فوتبال را هم بسیار دوست دارم و امروز هم به‌صورت جدی هم فوتبال ایران و هم فوتبال اروپا را دنبال می‌کنم. غالبا در وقت‌های آزاد، از طریق تلویزیون یا اپلیکیشن‌های موبایلی و آپارات اسپرت بازی‌های فوتبال را تماشا می‌کنم. چون امکان تازه‌ای هستند که می‌توانم در هر مکانی این بازی‌ها را دنبال کنم.
حدادی درباره سالهای هم‌بازی بودن خود با زنده‌یاد آیدین نیکخواه هم گفت: آیدین استعداد بسیار ویژه‌ای داشت و معتقدم در همان سال‌ها یکی از بهترین بازیکنان در نسل ما بود. حیف شد که در سن ۲۵ سالگی از میان ما رفت. در آن دوره طلایی، دوست داشتیم آیدین هم تا انتها در کنار ما باشد اما متأسفانه این اتفاق رخ نداد. همواره هم جای او را میان خودمان خالی می‌کردیم. در دورانی با برادرش صمد هم اتاق بودیم و بسیار هم یادش می‌کردیم.
این لژیونر بسکتبال درباره نگاه بسکتبالیست‌های خارجی به یک بازیکن ایرانی، گفت: آن زمان دسترسی‌ها به اینترنت و شبکه‌های اجتماعی مانند امروز نبود. غالبا تصاویری که از ایران دیده بودند، تصاویر بد و تلخی بود. اکثر آن‌ها هم نگاه خوبی نسبت به خاورمیانه نداشتند. گاهی این نگاه را به من هم منتقل می‌کردند و من در پاسخ می‌گفتم اصلا شرایط اینگونه که تصور می‌کنید نیست. تصور می‌کردند ما در ایران در چادر زندگی می‌کنیم! گناهی هم نداشتند و این تصوری بود که برای آن‌ها ساخته بودند.
