به گزارش خبرنگار «اطلاعات آنلاین»، جام دوحه با تمام فراز و نشیب هایش برای فوتبال ایران سرانجامی تلخ داشت. تیمی که می توانست رویای ۵۰ ساله را به واقعیت تبدیل کند، فینال را دو دوستی به میزبان تعارف کرد؛ حالا قطری ها در آستانه یک دبل تاریخی قرار دارند.
عبور از ژاپن فوتبال ما را در باد قهرمانی خواباند غافل از اینکه اگر یکبار از جهنم سوریه جان سالم به در بردیم و یکبار هم اوج گیری مان به روز بد سامورایی ها خورد، آن خوش بیاری و آن اوج گیری ضامن بالای سر بردن جام نیست.
برای رسیدن به آن قله بلند داشتن ریتمی منظم از نان شب واجب تر بود .
تیم ملی در این جام افت و خیز کم نداشت. نمایش خوب برابر فلسطین خیلی زود جای خود را به دردسر هنگ کنگ داد . امارات را راحت پشت سرگذاشتیم و به دیوار سخت سوریه خوردیم، ژاپن پیروزی را پیشکش مان کرد و ماهم خوب بودیم اما برابر قطر، شد آنچه نباید می شد.
امیر قلعه نویی اگر صدبار دیگر هم سینه سپر کند و بگوید نقدی به تیمش وارد نیست ما و خیلی ها فریاد می زنیم: وارد است؛ خیلی هم وارد است.
او باید پاسخ دهد که این هم نوسان ریشه در چه مسایلی داشت؟ باید بگوید که چرا ترکیب برنده بزنگاه ژاپن برای مصاف با میزبان آنگونه دستخوش تغییر شد؟
اصرار به بازی روی هوا در مقابل تیمی که مدافعانش برای مواجهه با این نوع فوتبال کاملا توجیه شده بودند از کدام اتاق فکر ریشه می گرفت؟
چرا در روزی که دریبل زن هایمان مثل قایدی، ترابی و قلی زاده می توانستند در باکس حریف آتش به خرمن مدافعان قطر بزنند چشم به توانایی هایشان بستیم؟
برای مهار تک ستاره قطری ها یعنی اکرم عفیف چه برنامه ای داشتیم و چرا هر بار که پا به توپ می شد دمار از روزگار خط دفاع ما در می آورد؟
و صد ها پرسش دیگر که قلعه نویی نباید با گفتن جمله عجیب «نقدی فنی وارد نیست» از زیر بار آن شانه خالی کند.
فینال را دو دستی به قطری ها تعارف کردیم و آنها نیز چند دستی گرفتند.
خودزنی باردیگر حسرت به دل جامعه فوتبال گذاشت و حالا باید چهار سال دیگر به سیاهه ناکامی در جام ملتها اضافه کنیم.
