دنیای اقتصاد نوشت: ساهو، ۴۶ساله گفت: «همه ما در حال دویدن به سوی مرگ هستیم؛ زیرا چاره دیگری نداریم.» هر سال در اواخر پاییز، زمانی که آلودگی هوا در پایتخت هند به حد افراطی می‌رسد، دولت اقدامات اضطراری مانند بستن مدارس، محدود کردن ترافیک و ممنوعیت ساخت‌و‌ساز را انجام می‌دهد. اما برای ۳۰میلیون ساکن منطقه، زندگی باید ادامه داشته باشد و برای بسیاری در این وسعت شهری، پارک‌های سرسبز و پیاده‌روی صبحگاهی به معنای تلاش برای فعال ماندن است. برای آنها، محاسبه این است که ماندن در داخل و حذف ورزش -تغییر روال‌ها و کنار گذاشتن معاشرت‌های همراه با آنها - بدتر از بیرون رفتن و تنفس سم است.

بیش از یک هفته پیش، پس از آنکه کشاورزان در ایالت‌های کشاورزی همسایه شروع به سوزاندن کلش برنج کردند، آسمان دهلی به سمت تاریکی پیش رفت. مشکل آلودگی هوا که به عواملی مانند کاهش دما، اگزوز خودروها و نیروگاه‌های زغال‌سنگ نیز مربوط می‌شود، همچنان ادامه دارد؛ زیرا سیاستمداران بیشتر به این موضوع به‌عنوان چیزی برای مبارزه نگاه می‌کنند. غلظت ریزذرات سرطان‌زا که از طریق ریه‌ها وارد جریان خون می‌شوند در روزهای اخیر تا ۳۰برابر حد خطر تعیین‌شده توسط سازمان بهداشت جهانی افزایش یافته است. ورزشکاران هندی برای جام جهانی کریکت جلسات تمرینی را به‌دلیل مه‌دود متراکم حذف کردند. در گذشته، بازیکنان کریکت در طول مسابقات استفراغ می‌کردند.

در خیابان‌های دهلی نو قدم بزنید و می‌توانید طعم هوا را بچشید؛ رنگ فلزی دودی که انگار خاکستر را لیس می‌زنید. کارشناسان بهداشت عمومی می‌گویند که ورزش شدید می‌تواند به معنای تنفس عمیق‌تر و استنشاق ذرات بیشتر به ریه‌ها باشد و فعالیت در فضای باز را خطرناک و حتی گاهی کشنده کند؛ مخصوصا برای افراد مسن و کودکان. یکی از آسیب‌پذیرها پسر ۹ساله ساهو است که هر روز صبح او را با دوچرخه دنبال می‌کند. پزشکان می‌گویند تعداد بیمارانی که مشکلات تنفسی، سرفه یا سوزش و ریزش آب چشم دارند، سه برابر شده است.

برای جلوگیری از شلوغی بیشتر بیمارستان‌های شهر، مقامات به ساکنان هشدار داده‌اند که از پیاده‌روی صبح و عصر در فضای باز، دویدن، آهسته دویدن یا هر ورزش بدنی دیگری در خارج از خانه خودداری کنند. دکتر اولاس باترا، انکولوژیست در انستیتو و مرکز تحقیقات سرطان راجیو گاندی در دهلی گفت: «این مضر و خطرناک است؛ به‌ویژه برای افراد مسن که این پارک‌ها را پر می‌کنند.» مقامات پارک شهر می‌گویند: «اما به ندرت کسی گوش می‌دهد.» در سراسر منطقه پایتخت، حدود ۱۸۰۰۰پارک و باغ وجود دارد که هر روز صبح صدها هزار نفر را به خود جذب می‌کند. در مصاحبه‌ها، حدود ده‌ها نفر از آنها گفتند که ورزش صبحگاهی خود را ترجیح می‌دهند، حتی اگر شاخص کیفیت هوا موسوم به «A.Q.I» حول و حوش ۵۰۰ باشد که بسیار خطرناک است، باز هم بی‌توجه به آن به فعالیت‌های رزوانه خود می‌پردازند. جیپال تانوار، کشاورز که با همسرش آنیتا در پارک جنگلی معروف به «سانجی ون» قدم می‌زد، گفت: «تا زمانی که کیفیت هوا به ۱۰۰۰ برسد، ما باز هم ادامه خواهیم داد؛ اما تنها کاری که سیاستمداران می‌کنند این است که یکدیگر را به خاطر کوتاهی در انجام کاری سرزنش می‌کنند ما اکنون برای نفس کشیدن مشکل داریم و در حال خفه شدن هستیم.»

سال‌هاست که علاقه‌مندان به تناسب اندام در برابر هرگونه حرکت مقامات برای از بین بردن برنامه‌های صبحگاهی خود مقاومت می‌کنند. در طول همه‌گیری ویروس کرونا، مقامات، مجبور شدند ماموران پلیس را در پارک‌ها مستقر کنند؛ زیرا مردم همچنان به داخل پارک‌ها در طول قرنطینه شدید می‌آمدند. در یک صبح اخیر، دروازه هند، یک بنای یادبود جنگ که توسط بریتانیا ساخته شده بود، در میان توده‌های مه سمی نامرئی بود. در اطراف زمین‌های صاف آن، تشک‌های رنگارنگ یوگا قرار داشت. ورزشکاران مسن‌تر در حین دور زدن، گفت‌وگوهای شدیدی درباره سیاست داخلی داشتند و صاحبان سگ‌ها با هدفون‌هایشان بی‌هدف سرگردان می‌چرخیدند. در باغ لدهی، یک مکان گسترده گیاه‌شناسی در قلب دهلی‌نو که دیپلمات‌ها، مقامات دولتی و ساکنان ثروتمند شهر را به خود جذب می‌کند، دو گروه به رهبری مربیان یوگا بین حملات سرفه در حال تمرین بودند. از ۵۰نفری که در حال تمرین یوگا یا آهسته دویدن بودند، تنها یک نفر ماسک استفاده کرده بود. خیلی‌ها گفتند که به آلودگی هوا اهمیت نمی‌دهند. ماهش آرورا، یک مقام بازنشسته دولتی که ۴۰سال است برای ورزش صبحگاهی به باغ لدهی  می‌رود، گفت: «در طول سال ‌اما در برابر این هوای کثیف مصونیت پیدا کرده‌ایم. ما باید هر روز بدن خود را فعال کنیم.» مکالمه در حین و بعد از جلسات ورزش صبحگاهی اغلب تنها راه اجتماعی برای ساکنان سالمند دهلی است. آرورا که با همسرش در محله‌ای مجلل زندگی می‌کند، دو دختر در ایالات متحده دارد و آنها فقط سالی یک‌بار به آنجا می‌روند. تاکنون تلاش‌های اضطراری دولت نتوانسته است مشکل آلودگی هوا را حل کند.

روز سه‌شنبه، دادگاه عالی هند گفت که هوای خفه‌کننده به منزله «قتل جوانان» است و افزود که تلاش‌های دولت این منطقه را می‌توان به بهترین شکل یک عمل بیهوده توصیف کرد. مینو واسیش، مربی یوگا در باغ لدهی گفت: «این مانند شروع به حفر چاه است که مردم اطراف از تشنگی می‌میرند.» با این حال اما او نسبت به این تلفات تردید رایجی را ابراز کرد. او گفت: «فکر نمی‌کنم هوای بد مردم را بکشد. اگر این‌طور بود، اجساد در همه جای شهر بود.» اگرچه ممکن است اثرات آن چندان قابل مشاهده نباشد، اما در واقعیت هنوز هم گسترده هستند. بر اساس گزارشی که در مجله پزشکی انگلیسی لنست منتشر شده است، در سال۲۰۱۹، هند ۱.۶میلیون مرگ زودرس ناشی از آلودگی داشته که بیشترین مرگ و میر در بین کشورهای دیگر است.

پزشکان می‌گویند که در دهه گذشته، تعداد موارد سرطان ریه در میان غیرسیگاری‌ها به‌شدت افزایش یافته است. ساهو که در حال ورزش صبحگاهی در سانجی ون بود، گفت که ۱۵سال پیش برای کاری به شهر نقل مکان کرده است و اکنون به‌عنوان مهندس نرم‌افزار کار می‌کند. دخترش فلج مغزی دارد و فقط هفته‌ای یک‌بار او را بیرون می‌برد. آنها در محله‌ای زندگی می‌کنند که اجاره خانه در آن کم است و درختی وجود ندارد. آن روز، پسرش، دیپش، زودتر از حد معمول خسته شد. در عرض نیم‌ساعت، هر دو کارشان تمام شد. ساهو گفت: «در صورت انتخاب، چمدان‌هایم را می‌بندم و بدون اینکه به دوستانم بگویم این شهر را ترک می‌کنم. ما برای آموزش خوب به فرزندانمان در این شهر گیر افتاده‌ایم، بدون اینکه بدانیم آنها را نیز با هوای سمی می‌کشیم.» اما او این نکته را هم متذکر شد که از دستگاه‌های تصفیه هوا در خانه استفاده نمی‌کند و گفت که آنها تحرک را محدود می‌کنند. او گفت: «این مانند حضور در بخش مراقبت‌های ویژه است. شما نمی‌توانید آنجا زندگی کنید.»