ارمغان زمان فشمی در یادداشتی در ضمیمه جامعه امروز روزنامه اطلاعات نوشت: معماری هنر است. همان طور که یک شاعر، بخشی از روح خود را در واژه‌ها می‌ریزد و پیش روی ما می‌گذارد، معمار هم می‌تواند از راه روح وارد شود. وقتی وارد یک بنای شکوهمند و زیبا می‌شویم، انرژی آن به ما منتقل می‌شود و از دیدن هنر معمار لذت می‌بریم. 

هنر، تنها زیبایی نیست، بلکه مفهومی را منتقل می‌کند که مؤثر و سازنده است. از این روست که در یک بنا احساس آرامش می‌کنیم و در بنایی دیگر ممکن است حس ناخوشایندی به ما دست بدهد.

در مقیاس بزرگ‎تر، هر سبک معماری ویژگی‌های خاص خود را دارد که بی‌اختیار ما را به یاد مردمی که آن سبک را می‌پسندند و ویژگی‌های رفتاریشان می‌اندازد.

معماری کلاسیک، باشکوه و زیبا و پر از جزییات است و معماری مدرن، ساده و بدون تزیینات. این‎جاست که تصور ما از شهری مانند ونیز در ایتالیا با تصور ما از شهری مانند نیویورک در آمریکا متفاوت است. درحالی که ونیز، تصویری آرام و باوقار و تاریخی به ذهنمان می‌آورد، نیویورک، تصویری پرهمهمه و پررونق و امروزی در ذهنمان دارد.

معماری به عنوان یک ایده، با ایدئولوژی هم گره می‎خورد. کمونیسم ما را به یاد ردیف ساختمان‌های یکسان خاکستری می‌اندازد و لیبرالیسم، دیزنی‌لندها و ساختمان‌های دولتی باشکوهی را فرایاد می‌آورد که در طراحیشان به جنبه‌های گوناگونی از آسایش، آرامش و فردیت توجه می‌شود. 

معماری در کشور خود ما هم از این قاعده مستثنی نیست. با دیدن کوچه‌های خنک و سرپوشیده و خانه‌های تاریخی یزد با ساباط‌ها و بادگیرهایشان، حس رخوت و آرامش به ما دست می‌دهد و با دیدن خیابان‌‌های شلوغ و پرترافیک تهران، شتاب و هیجان را احساس می‌کنیم. 

بنابراین هر سبک معماری به عنوان یک هنر می‌تواند هم بیانگر طرز فکر غالب و روحیات مردم آن زمانه باشد و هم بر روحیات نسل‌های بعدی یا ملت‌های دیگر تاثیرگذار باشد.