فربد فدایی: کم‌آبی و خشکسالی در 2 دهۀ اخیر مورد توجه مردم و مسئولان بوده است، مردم به این دلیل که با عوارض کم‌آبی دست به گریبانند، دچار نگرانی و اضطراب دائم هستند و مسئولان هم مرتباً در این‌باره هشدار می‌دهند.
به تازگی وزیر محترم نیرو نیز به این موضوع ورود کرده‌اند و جزو کارهایی که باید انجام شود، فرموده‌اند که تعرفه آب مشترکان پرمصرف باید به صورت پلکانی و با ضرایب سنگین محاسبه شود.
ایشان با انتقاد از اینکه در بخش مدیریت تقاضای آب اقدام خاصی صورت نگرفته است، مهم‌ترین ابزار مدیریت تقاضا را نصب کنتورهای هوشمند آب عنوان کرده‌اند و به این ترتیب بار دیگر مردم و یا بخشی از مردم را که عنوان پرمصرف به آنان گذاشته شده است، از عوامل کم‌آبی دانسته‌اند.
بارها از کارشناسان و مسئولان شنیده‌ایم و خوانده‌ایم که 90 درصد آب کشور صرف کشاورزی با روش‌های ناکارآمد می‌شود، بخش عمده‌ای از آب‌های سطحی به دلیل تخریب محیط زیست، به صورت سیلاب‌های بنیان‌کن به هدر می‌رود و نه فقط نفعی از آن حاصل نمی‌شود، بلکه تخریب و خسارات جانی و مالی را هم در پی می‌آورد.
یا بارها شنیده‌ایم که بیش از یک‌سوم آب آشامیدنی به علت نقص سیستم لوله‌کشی به هدر می‌رود و بخش عمده‌ای از آب هم صرف صنایعی با مصرف آب فراوان می‌شود که در جای نامناسب و از جمله در مناطق خشک ایران تأسیس شده‌اند که اگر بررسی کنیم، شاید کمتر از 5 درصد آب آشامیدنی لوله‌کشی شده و در اختیار مردم قرار گرفته است که از این 5 درصد هم شاید 2 یا 3 درصد جزو مشترکان پرمصرف طبقه‌بندی شوند، اما تا صحبت از کم‌آبی می‌شود، فقط مردم مورد اتهام قرار می‌گیرند و راه‌حل هم جریمه آنان ذکر می‌شود!
به عوض آنکه مردم از مسئولان محترم بپرسند شما در این دو سه دهه گذشته برای رفع معضل کم‌آبی چه کرده‌اید، این مسئولان هستند که مردم را مؤاخذه می‌کنند. که این همان فرافکنی است، یعنی نسبت دادن افکار و اعمال ناپذیرفتنی خود به دیگران! آموزگاری که به علت خستگی و فرسودگی و یا به دلیل ناآگاهی از روش‌های کارآمد تدریس، با مردود شدن اکثریت شاگردان خود در امتحان مواجه می‌شود، عامل آن را تنبلی دانش‌آموزان می‌داند و به این ترتیب از اضطراب و احساس گناه رها می‌شود.
جا دارد مردم از مسئولان محترم مرتبط با موضوع بی‌آبی بپرسند شما در این چند دهه برای رفع این مشکل چه اندیشیده‌اید و چه کاری کرده‌اید؟ این مقصر دانستن و تنبیه و جریمه مردم منحصر به آب و برق نیست؛ برای نمونه، مالیات بر آنچه که توسط دولتمردان عنوان خودروهای لوکس بر آن گذاشته شده، از این جمله است. بر اثر تورم که وظیفۀ پیشگیری یا برطرف کردن آن با دولت است، یک خودروی معمولی و کوچک ساخت داخل قیمت یک میلیارد تومانی پیدا می‌کند و عنوان لوکس به آن تعلق می‌گیرد و مالک آن باید جریمه بی‌تدبیری مسئولان و رشد بی‌رویه نرخ تورم را به صورت مالیات بپردازد و کسی به این نکته گوش نمی‌دهد که اگر این فرد بخواهد فردا خودروی خود را نو کند، باید قیمت‌های تورمی نجومی را برای همان نوع خودرو بدهد؛ یعنی جریمۀ تورم حاصل از بی‌تدبیری مسئولان امر را مردم باید بپردازند.
ما بسیار متشکریم که مسئولان مرتباً گوشزد می‌کنند که این اشکال و آن اشکال وجود دارد و باید برطرف شود، اما چه کسی باید به این کارها بپردازد ؟ آیا مسئولان اشکالات را، که البته مردم خیلی بیشتر از مسئولان آن را لمس کرده‌اند، ذکر می‌کنند تا مردم آنها را حل کنند و یا خود مسئولان باید دست به کار حل این مشکلات شوند؟
آیا مشکلات مربوط به خشکسالی، بی‌آبی، گاز و برق تقصیر مردم است و یا قصور از جانب مسئولان بوده است که پاسخ به این پرسش، اهمیت حیاتی در رفع برخی از معضلات عمده کشور دارد.
