مصطفی هاشمی طبا، فعال سیاسی در گفتگو با اطلاعات آنلاین به ذکر خاطره‌ای نوروزی پرداخت که در ادامه می‌خوانید:

هر چند این خاطره مربوط به روزهای تعطیل نوروز نیست اما چون در حوالی عید و قبل از  نوروز اتفاق افتاده آن را ذکر می‌کنم.

اواخر سال ۷۷ مصادف بود با روزهایی که از مسئولیت ستاد طرح های مهم انقلاب فارغ شده بودم و برای امری اداری و فنی برای سه روز به اتریش رفته بودم. در مراجعت هواپیمای مسافری که در آن بودم، به دلیل آماده نبودن فرودگاه مهرآباد به شیراز عزیمت و در شیراز به زمین نشست. اتفاقا در بین مسافران هواپیما آقای مهندس محمد غرضی (وزیر سابق نفت و وزیر سابق مخابرات) نیز بود و به همین جهت همراه یکدیگر پیاده شدیم. در ورودی فرودگاه آقای دانش منفرد، استاندار فارس حضور داشتند و به اتفاق به سالن اختصاصی فرودگاه رفتیم.

پس از استقرار در آن مکان آقای مهندس غرضی نزد من آمد و گفت فلانی! چه کار کرده ای که می خواهند تو را دستگیر کنند و اگر هواپیما در تهران نشسته بود تو را دستگیر و به زندان منتقل می کردند. حالا هم که هواپیما در شیراز نشسته با آقای استاندار تماس گرفته اند که ایشان دستگیر شود، ولی ایشان گفته اولا در وظایف من نیست و ثانیا من معاون ایشان در وزارت صنایع و معادن بوده ام. چگونه می توانم ایشان را دستگیر کنم.

آقای مهندس غرضی اضافه کرد ظاهرا وزارت اقتصاد و دارائی هم پی گیر کار است  و حتی وزیر اتومبیل و راننده خود را به مهرآباد فرستاده بود. با آقای دانش صحبت کردم و ضمن تشکر گفتم از کجا با شما تماس گرفته اند، جواب داد از شعبه ۱۴۰ دادگاه کیفری تهران و شماره آن را هم به من داد. بلافاصله با رئیس شعبه تماس گرفتم و جویای مسئله شدم. ایشان گفت درست است اگر تهران بودید دستگیر می شدید.

گفتم اگر قوه قضائیه درست کار می کند باید سه روز پیش در هنگام خروج از کشور مرا دستگیر می کردید که فرار نکنم، نه آنکه وقتی به کشور داخل می شوم اقدام کنید. به علاوه اگر تلفن می زدید خودم می آمدم. کما اینکه به کمیته ضد خرابکاری هم خودم رفتم. ایشان گفتند، به هرحال وقتی تهران آمدی به اینجا بیا. طبعا فردای آن روز که به تهران رسیدم، خود را به شعبه معرفی کردم. رئیس شعبه حرف های عجیب و غریب می زد. گویی با یک سارق پیشینه دار روبرو شده و نهایتا پس از توضیحات من، اینطور  گفت که برای شما قرار صادر می کنم که پرداخت کنید تا آزاد شوید. گفتم امکان پرداخت ندارم. با طعنه فرمودند خیلی آدم ها هستند که برای شما پرداخت کنند. گفتم چنین افرادی را نمی شناسم و اگر هم بودند از آنان درخواست نمی کردم. نهایتا گفتند پس قرار کفالت را برای شما صادر می کنم و شخصی معتبر بیاید و ضمانت شما را بکند تا آزاد شوید. من هم به آقای مهدی بیانی که رئیس دفتر طرح های مهم انقلاب بود، تلفن زدم و ایشان آمدند ضمانت کردند و بنده به منزل مراجعت کردم این آغازی بود بر پرونده ای بنام «وداد» که نهایتاً به خیر گذشت.