روزنامه جوان نوشت: در دوران پسابرجام و در شرایط حاضر که ایران از یک سو در وضعیت زیرآستانه جنگ با رژیم کودک کش اسرائیلی قرار دارد و از دیگر سو کمپین فشار حداکثری ترامپ آغاز شده، دشمن بر این نظر است که هیچ چیز به اندازه یک آشوب خیابانی، سیاست‌های دشمن در ایران را تسهیل نمی‌کند.
این را در متون منتشر شده از سوی اندیشکده‌ها، رسانه‌ها و منابع تصمیم‌ساز می‌توان به کرات دید. درست در همین موقعیت مطابق انتظار، فراخوان به خیابان آغاز می‌شود و در همین لحظه تاریخی است که «کنشگران ایران ندوست سیاسی» همچون اسلاف خود در صحنه حاضر می‌شوند.
در گذر سال‌ها به نظر فرمول دشمن تغییر چندانی نکرده است، فقط زمانه رنگ و لعاب رویدادها را تغییر داده است. اسم‌ها تغییر کرده و، اما رسم‌ها چندان متفاوت نشده است. جبهه‌بندی همان جبهه بندی ۱۸۰ سال گذشته است. در یک سمت تاریخ امیرکبیرهایی ایستاده‌اند، که با دست مشغول اصلاح امور خانه‌اند و با پا، دشمن خانه را لگدکوب می‌کنند و در سمت دیگر تاریخ، دشمنانی ایستاده‌اند که برای تحمیل اراده شان به ستیز با ایران برخاسته‌اند و در این راه همدستان داخلی هم دارند. داستان خدمت و خیانت داستان دیرینی است.
تجمعات روزهای اخیر در شرایط حاضر چه معنایی می‌تواند داشته باشد جز تمهید و تسهیل اراده دشمنان بر ایران عزیز. سکوت در برابر این کنشگری‌های مخرب را چه می‌توان نام نهاد؟ ایران امروز بیش از همیشه به وفاق علیه جریان‌ها و افرادی که منافع و مطامع دشمنان را خواسته یا ناخواسته تأمین و تضمین می‌کنند، نیاز دارد.
وفاق در بزنگاه‌های این چنینی معنا می‌یابد وگرنه سکوت در این موقعیت نام دیگرش همدستی با همدستان دشمن است. وفاق بر سر محکوم کردن دوستانِ همدست دشمن معنا می‌یابد و اعتماد ساز است، وگرنه اعتماد سوز است و چیزی نیست جز یک بازی زبانی که به سرعت سرشتش بر همگان عیان خواهد شد و می‌شود واژه‌ای تهی از معنا.
