شرق نوشت: منصور ضابطیان، از برنامه‌سازان و مجریان باسابقه تلویزیونی، درباره جدایی خود از تلویزیون گفت: «واقعیت این است که من از تلویزیون جدا نشده‌ام و هیچ‌وقت هم جدا نخواهم شد؛ چراکه تلویزیون خانه من است و مگر می‌شود آدم از خانه‌اش جدا شود! مانند کسی که شاید از کشورش مهاجرت کند اما همواره پس ذهنش می‌داند در شرایط بهتر به خانه‌اش برخواهد گشت. مشکلی با تلویزیون نداشته‌ام و تلویزیون هم مشکلی با من نداشته است. اما در شرایط فعلی احساس می‌کنم آنچه دوست دارم انجام دهم و دوست دارم بسازم، امکانش در تلویزیون فعلی وجود ندارد. به مجرد آنکه این امکان به وجود بیاید، قطعا من هم به خانه‌ام برمی‌گردم».
ضابطیان درباره شرایط مد نظر خود برای بازگشت به تلویزیون توضیح داد: «طبیعتا هرکس دوست دارد در فضایی بازتر کار کند. کلیت برنامه‌های تلویزیون باید به‌گونه‌ای باشد که برنامه تو به عنوان یک وصله ناجور در میان آنها به نظر نرسد. آدم‌هایی در تلویزیون، چه در فرایند مدیریت و چه در فرایند برنامه‌سازی، باید حضور داشته باشند که از سابقه رسانه‌ای قابل دفاع برخوردار باشند. تو ممکن است از منظر تفکر با مدیران و تصمیم‌گیرندگان اختلافاتی داشته باشی، اما اگر آنها حرفه‌ای باشند و برمبنای تجربه رسانه‌ای خودشان با تو بحث رسانه‌ای داشته باشند، نه بحث‌های مرتبط با تفکر شخصی، قطعا می‌توانیم حرف یکدیگر را بفهمیم و با هم کنار بیاییم. در چنین شرایطی تو می‌توانی به خطوط قرمز مشترکی با مدیرانت برسی؛ چراکه هردو طرف به مقوله‌ای به نام «رسانه» معتقد هستید».
او افزود: «وقتی چنین فضایی نباشد، تو حس می‌کنی نمی‌توانی در این فضا حرف حرفه‌ای بزنی و کار حرفه‌ای بکنی. به جرئت می‌توانم بگویم در این سال‌ها این فضا در تلویزیون ما نبوده است. اما مدتی است که بارقه‌هایی از تغییر شرایط می‌بینیم. به نظر می‌رسد بالاخره مدیران تلویزیون متوجه این واقعیت شده‌اند که باید مخاطبان خود را حفظ کنند. شاید هنوز این تغییر در ترکیب تولیدات مشخص نباشد اما با توجه به اطلاعی که از پیشنهادات به بچه‌های برنامه‌ساز دارم، به نظرم مدیران این واقعیت را پذیرفته‌اند. اگر این پیشنهادات پذیرفته شود، شاید تا یک سال آینده نشانه‌ها آن در خروجی برنامه‌های تلویزیونی هم دیده شود».
ضابطیان درباره امکان احیای «رادیو هفت» در شرایط فعلی تلویزیون تأکید کرد: «خیر امکانش وجود ندارد. اتفاقا پیشنهاد درباره آن کم‌وبیش مطرح هم شده است اما «رادیو هفت» نمی‌تواند در این شرایط احیا شود. برنامه‌های دیگری شاید به تیم ما پیشنهاد شود و به توافق برسیم و تولید شود، اما «رادیو هفت» را قطعا در این شرایط نمی‌توانیم بسازیم. درباره تولید نسخه مشابه آن در پلتفرم‌ها هم اشاره کردم که معتقدم برنامه‌ای از جنس «رادیو هفت» اساسا برنامه پلتفرمی نیست. برنامه دیگری طراحی کردیم که همین الان در فرایند پیش‌تولید است اما دیگر «رادیو هفت» نیست. شاید حتی همان فرهیختگی و همان فضا را هم داشته باشد اما «رادیو هفت» نیست».
این مجری و برنامه‌ساز باسابقه درباره تجربه اجرای برنامه «آپارات کست» و نسبت آن با تجربه‌های قبلی خود گفت: «من کمی با احتیاط با این تجربه مواجه شدم و باید اعتراف کنم که برایم سؤال بود که چرا باید با افراد گمنامی صحبت کنم که نسبتی با چهره‌هایی که در تمام این سال‌ها با آنها گفت‌وگو کرده‌ام ندارند؟ وقتی اجرای این برنامه به من پیشنهاد شد، تلفن را جواب دادم که بگویم نه! بعدتر که فهرست صفحات این بچه‌ها را برای من فرستادند و کانال‌هایشان را در یوتیوب و آپارات دنبال کردم، متوجه شدم اتفاقا اینها استارهای دوران مدرن هستند و من چرا باید همچنان به دنبال گفت‌وگو با استارهای دنیای قدیم باشم؟ اینها بچه‌ها و جوان‌هایی هستند که برخی از آنها شاید حتی من را هم نشناسند و اطلاعی هم از سابقه من ندارند، اما خودشان استار هستند. از این جهت، گویی اجرای این برنامه برای خود من تبدیل به یک کلاس درس شد و من بودم که از این بچه‌ها یاد می‌گرفتم که چگونه مشغول فعالیت و تولید محتوا در این فضای جدید هستند».
ضابطیان با تأکید بر اینکه اجرای «آپارات کست» اندوخته‌های زیادی برایش به همراه داشته، گفت: «بعضی از این بچه‌ها من را با جهان دیگری مواجه کردند؛ جهانی که با جهان ما در برنامه‌سازی کلاسیک، فاصله بسیار زیادی دارد و خوشحالم که این جهان را در کنار آنها شناختم. این استارها، حتی مانند چهره‌هایی که در «رادیو هفت» معرفی شدند، نیاز به کشف هم ندارند؛ اینها خودشان خودشان را کشف کرده‌اند و نیازی ندارند کس دیگری آنها را کشف کند. تکنولوژی این امکان را به آنها داده که توقف نکنند و منتظر دیگران نمانند. به خیلی‌ها امروز می‌گویم اگر علاقه به گویندگی و اجرا دارید، بروید و پادکست‌ها و برنامه‌های ویدئویی خودتان را بسازید و منتظر نمانید. بالاخره یک جایی دیده می‌شوید. این شانس بزرگی است که عصر مدرن به انسان‌ها داده است. در دوران ما، چاره‌ای جز انتظار برای کار در تلویزیون و رادیو نبود امروز اما بچه‌های با فضای بازی به نام فضای مجازی برای کسب تجربه مواجه هستند که برای ما غبطه‌برانگیز است. خود من امروز پادکست‌های پرمخاطبی تولید می‌کنم و کانالی که در فضای مجازی دارم، این امکان را به من داده است تا خیلی راحت‌تر درباره آنچه به آن فکر می‌کنم صحبت کنم و آرشیوی از تجربه‌هایم در سفرهایی که می‌روم را در آن ذخیره کنم. تلویزیون این امکان را نداشت. اوایل که وارد اجرا در فضای مجازی شده بودم، هنوز برخی از خطوط قرمز تلویزیون را که برایم درونی شده بود مد نظر داشتم. اما آرام‌آرام دیدم می‌توان با رعایت خطوط قرمز اخلاقی و ادبی، رهاتر باشم».
او ادامه داد: «شخصا هیچ‌گاه دنبال حاشیه‌سازی نبوده‌ام و به خیلی از مسائل، خودم دامن نزده‌ام. به همین دلیل هم در فضای مجازی به سمت تولید محتواهای زرد نرفته و نخواهم رفت. خیلی از آدم‌ها برای حضور در ویترین‌ها تلاش می‌کنند و منتظر شرایطی هستند که به آرامشی که می‌خواهند برسند، من اما احساس می‌کنم همین امروز به این آرامش رسیده‌ام، پس چرا باید دست‌وپا بزنم تا در ویترین باشم؟ می‌توان با سروصدا و درآمد کمتر هم زندگی کرد؛ چراکه از آرامشی که به آن رسیده‌ام، بسیار خوشحالم».
