غلامرضا ظریفیان، استادیار بازنشسته تاریخ دانشگاه تهران در گفت و گو با «اطلاعات آنلاین» درباره برخی تنگ‌نظری‌ها علیه چهره‌های محبوب در کشور گفت: شخص مهمی یک تختی داشت که آدم ها را اندازه آن تخت اندازه گیری می کرد. یعنی اگر آدم ها بزرگ بودند، می برید و اگر کوچک بود، می کشید تا دراز شوند. ما در فرهنگ سیاسی مان دچار این رفتار شده ایم. در واقع در جامعه رنگین کمانِ متکثر نیازمند افرادی است که در عرصه های مختلف از این توانایی برخوردار هستند که برای افکار عمومی نشاط ایجاد کنند و البته جامعه را در عرصه های مختلف معناگر کنند.
او افزود: مشکل این روزهای فضای سیاسی و اجتماعی ما این است که متاسفانه تکثر را نادیده می گیریم و فقط در چند قالب معقتد به آدم ها و افراد شاخص هستیم. آنهم در حالیکه جامعه ما به شدت متکثر است، به شدت متنوع است. وقتی ما کسانیکه در جامعه تاثیرگذار هستند را تلاش می کنیم در بخش هایی و به اشکال مختلف از صحنه خارج کنیم یا موقعیت شان را بگیریم، در واقع ما جامعه را بی پشتوانه و بدون اتکا می کنیم که این رویکرد بسیاربسیار خطرناک است و جامعه را به نوعی کِرخت می‌کند!
این تحلیلگر و چهره دانشگاهی تصریح کرد: مثلا درباره عادل فردوسی پور هم باید همین را در نظر بگیریم. به هرحال سابقه و ذائقه فردوسی پور و توانمندی و تلاشگری که دارد، نشان می دهد به کل کشور تعلق دارد. او به شدت ایران دوست است و از دانشگاهی معتبر فارغ التحصیل شده است. همچنین توانایی گفت و گو با نسل ورزش دوست را دارد. به هرحال باید پذیرفت، فوتبال تنها فقط یک رشته ورزشی نیست، بلکه در جامعه ما به یک کالای فرهنگی تبدیل شده است. خب! همانطور که گل بی خار نداریم، او هم ممکن است، نکته ای منفی در عملکردش داشته باشد. نکته مهم این است، برخی چهره ها چه در عرصه فرهنگی و هنری، چه در عرصه علمی یا سیاسی، اجتماعی و ورزشی می توانند، با فراهم کردن شرایط برای اوقات فراغت جامعه کارهای تاثیرگذاری انجام بدهند.
ظریفیان در همین زمینه اضافه کرد: وقتی به این قبیل افراد آسیب بزنیم بخشی از جامعه را بدون اتکا می کنیم. جامعه مولف اینگونه نیست که وقتی از این قبیل افراد الهام نمی گیرد، رها شود. بلکه امکان دارد از کسانی الهام بگیرد که عالمانه و عامدانه افکار عمومی را به بیراهه هدایت کنند.
وی توضیح داد: این رفتار غلط و کج اندیشی را درباره چهره های تاریخی هم متاسفانه مشاهده می کنیم. بسیاری از کسانی را که در گذشته و حتی پیش از انقلاب به کشور و مردم خدمت کرده اند، به اشکال مختلف نادیده می گیریم. مثلا مرحوم مصدق با تونایی های زیاد و خدمات تاریخی بود که وقتی قرار بر این می شود، اسم یک خیابان به نامش شود، با چه مشکلات و موانعی روبرو می شویم!
ظریفیان یادآور شد: نکته مهمی که توسط تمامیت خواه ها نادیده گرفته می شود، این است که ما نمی توانیم جامعه را بدون پشتوانه کنیم. حالا چه پشتوانه تاریخی، چه پشتوانه فرهنگی! این همه نادیده گرفتن ها نتیجه ای جز این نخواهد داشت که جامعه آسیب هویتی می بیند. همچنین به جای هدایت مردم از داخل، به سمت شرایطی می رویم که ذهنیت افکار عمومی توسط عوامل بیرونی شکل می گیرد.
